สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 19

บทที่19 ตั้งใจ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองสถานที่ที่เขาส่งสัญญาณความหมายให้ตรงเข้าไป ความหมายกำกวมของเขาช่างชัดเจน การที่จะไปยืนตรงนั้นถ้าในสถานที่อื่นเธอจะไม่มีปัญหาแน่ แต่กับตอนนี้นั้นเป็นเวลาทำงาน วันแรกที่เริ่มงานเธอก็ไม่อยากจะถูกคนอื่นจับได้เรื่องความสัมพันธ์อันเป็นความลับของเธอกับเผยลี่เชิน แม้มันจะคลุมเครือมากก็ตาม

เธอมองตอบกลับไป เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ “คุณมีอะไรก็บอกตรงนี้เลยก็ได้ค่ะประธานเผย ฉันได้ยิน”

เมื่อได้ยินเผยลี่เชินก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ ดื้อดึงไม่น้อยเลยจริงๆ

เขาไม่ยอมแพ้ ยกมือแตะโต๊ะข้างตัว “มานี่ มาเอาแก้วไปเปลี่ยนกาแฟแก้วใหม่ให้ฉัน”

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองตามไปแล้วก็เห็นแก้วกาแฟที่อยู่บนโต๊ะอีกคนจริงๆ เธอถอนหายใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้

เธอพึ่งจะเดินมาถึงข้างโต๊ะไม่นาน มือยังไม่ทันได้จับแก้วกาแฟนั้น ชายหนุ่มด้านข้างก็เอื้อมมือมาคว้าเอวเธอเข้าเสียได้

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจเสียจนเกือบร้องออกมา เธอรีบมองไปยังประตูหน้าต่าง ยังดีที่ประตูถูกปิดไว้ แต่หน้าต่างถูกเปิดไว้ตั้งครึ่งบาน! ถ้ามีคนเดินมาตรงหน้าต่างนี่ก็เห็นชัดแล้วว่าในห้องกำลังเกิดอะไรขึ้น!

ไป๋เสว่เอ๋อร์สองมือกำหน้าอกเผยลี่เชินแน่น น้ำเสียงสั่นเสียจนน่าหดหู่ “ประธานเผย!นี่มันเวลางานนะคะ!”

“แน่นอนว่าฉันรู้” ชายหนุ่มไม่ได้คัดค้าน แต่กลับใช้ดวงตาจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งดูเป็นการกระทำตรงข้ามคำพูด “แต่เธอแน่ใจเหรอว่าเธอเป็นแบบนี้ไม่ใช่ว่าเพราะตั้งใจ?”

เขาเอ่ยขึ้น มือก็ยกขึ้นไล้ไปตามหน้าอกของเธอแผ่วเบา

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มหัวลงมองตาม ก่อนจะต้องตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่ากระดุมบนเสื้อของเธอปลดออกไปเม็ดนึง แต่นั่นก็มากพอที่จะเห็นความเปลือยเปล่าของผิวหนัง...

เธอรีบยกมือขึ้นเพื่อปกปิดหน้าอกของเธออย่างรวดเร็วแล้วตะโกนลั่นขึ้นมา "ฉัน ... ฉันเปล่านะ!"

น่าจะเป็นเมื่อกี้ที่เธอกับเผยอี้เจอกันเมื่อสักครู่ ตอนที่เขาฉุดลากเธอเลยไม่ได้ระวังกระดุมเลยเผลอออกจากรังไปหนึ่ง เธอสาบานเลยว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ! และยิ่งงต้องมาเผชิญสายตาขี้เล่นของชายหนุ่มตรงหน้า เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะไม่ทันไรหน้าเธอก็แดงก่ำเข้าเสียแล้ว

เผยลี่เชินปล่อยเธอเป็นอิสระ หน้าตากลับมาระคนจริงจัง “คราวหน้าไม่ต้องใส่ชุดนี้แล้ว”

มันไม่ใช่การต่อรอง แต่มันคือการบังคับ มันเป็นน้ำเสียงที่ไม่อนุญาตให้เธอปฏิเสธ

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดปาก ก่อนจะรีบติดกระดุมให้เรียบร้อย แล้วรีบหยิบแก้วกาแฟตรงหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำกาแฟมาให้”

เมื่อหญิงสาวพูดจบก็รีบพาร่างตัวเองออกไป ทันทีที่ออกมาจากห้องทำงานของอีกคนและปิดประตูได้ ก็ถอนหายใจออกมาทันที

ไม่พูดไม่ได้แล้ว เธอเคยดูถูกงานพวกนี้มาก่อน แต่การที่ต้องอยู่ในห้องกับเผยลี่เชินแค่เพียงสิบนาทีก็ทำเอาเธอแทบหายใจไม่ออก

ก่อนหน้านี้ที่พี่หงพาเธอเดินดูรอบๆนี่ เธอรู้ว่ามีห้องทำเครื่องดื่มอยู่ และมันเอาไว้ทำให้เผยลี่เชิน

ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเดินเข้าไป มันมีทั้งที่ชงชา เครื่องชงกาแฟ เมล็ดกาแฟนำเข้า และเครื่องชงกาแฟแบบแคปซูล ทั้งยังมีตู้ไวน์เล็กๆอยู่ ตรงหน้าต่างมีโต๊ะกับโซฟาเล็กๆสองตัว สภาพห้องนี้ถือว่าน่านั่งเลยทีเดียว เพราะว่ามีทุกอย่างพร้อมเพรียง

หญิงสาวทำท่าจะชงกาแฟแต่สุดท้ายก็หยุดมือท่าทางมีความลังเล

เมื่อกี้เธอลืมถามเจ้านายเธอไปเลยว่าชอบกาแฟอะไร ถ้าจะกลับไปถามตอนนี้ล่ะก็ มันก็ดูเป็นความคิดที่ไม่ดีนัก ไป๋เสว่เอ๋อร์มองดูแก้วในมือก่อนที่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ใช่ความกล้า ตุ่มนิ้วก้อยลงในแก้วและชิมรสมัน

เอสเปรสโซ่ใส่น้ำตาล

แค่ชิมเธอก็รู้รส ก่อนจะเทชากาแฟเย็นที่เหลือลงพร้อมจะทำแก้วใหม่

“คุณเป็นใคร?”

เสียงมาจากตรงประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับไปมองก่อนจะเพ่งดูรอบๆ

มีหญิงสาวที่ใส่ชุดเหมือนเธอ ดูเหมือนจะอายุยี่สิบกว่าๆเหมือนกัน ดวงตาสีผลแอพพริค็อทสุกสว่าง ผมยาวปล่อยสลวย ความยามของมันกำลังพอที่จะขับความสง่าให้อีกคน