สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 18

บทที่18 ไปรายงานตัวที่เผยซื่อ

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์เปลี่ยนชุดให้เป็นทางการมากยิ่งขึ้น เพื่อที่จะเตรียมความพร้อมไปรายงานตัวกับเผยซื่อ

เมื่อวานนี้หลังจากที่เงินถูกโอนมาถึง เธอก็ได้สั่งให้เลขาส้งส่งเงินให้ทุกคนโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และในเวลาเดียวกันก็ประกาศการล้มละลายของบริษัท ตอนนี้ทั้งหมดที่เหลือที่เธอต้องทำคือใช้เวลาในจัดการเขียนข้อมูลบริษัท

เมื่อคืนที่ผ่านมาทันทีที่บริษัทประกาศล้มละลาย ข่าวทางอินเทอร์เน็ตแพร่สะพัดไปในทันที ตัวเลขการตลาดและสื่อต่างๆไล่ตามฮอตสปอตเป็นครั้งแรกและส่งบทความต่างๆออกมา อะไรกัน “ไป๋ซื่อหยุดที่จะสู้ สุดท้ายยอมแพ้เสียราบคาบ”งั้นเหรอ... พวกหัวข้อบ้าบอที่ทันทีที่เธอเห็นก็ต้องยกมือกุมขมับ จำต้องเลื่อนปิด ไม่พบไม่เห็นไม่ดูอะไรทั้งนั้น จะได้ไม่ต้องคิดมากอะไรอีก

เธอรู้ดีว่าการล้มละลายของไป๋ซื่อที่ถูกประกาศเมื่อวานนี้ วันนี้เธอออกไปทำงานและตามข่าว เธอไม่รู้ว่าสื่อและทุกคนจะเขียนยังไง แต่ว่าเธอรอไม่ไหว ตอนนี้เงินเก็บของตระกูลเธอมีไม่มาก เธอไม่สามารถนั่งกินนอนกินรอไปแบบนี้

เมื่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนจะไปเธอก็ไม่ลืมที่จะจัดเตรียมอาหารเช้าไว้ให้คุณแม่ของเธอ ก่อนจะออกจากบ้านมาอย่างสบายใจ

เมื่อถึงเผยซื่อ เคาร์เตอร์ต้อนรับเมื่อได้ยินว่าเธอมารายงานตัวก็รีบโทรสายต่อทันที รอไม่นานหญิงนับสามสิบกว่าก็มารับเธอขึ้นไป

“ฉันหลัวหงรองผู้จัดการฝ่ายบุคคล คุณสามารถเรียกฉันพี่หง เดี๋ยวฉันพาคุณกรอกข้อมูลเพื่อลงนามในสัญญาแล้วเดี๋ยวจะสอนงานให้จะได้คุ้นเคย”

“ขอบคุณค่ะพี่หง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์น่ะปากหวาน เธอคุยกับหลัวหงอย่างเพลิดเพลินในลิฟต์อย่างไม่มีติดขัด

“พี่หงคะ คือฉันขอถามหน่อยว่าฉันทำงานหน้าที่อะไร?”

คนข้างบนเป็นคนจัดการให้คุณเป็นเลขานุการส่วนตัวของท่านประธานเผย รับผิดชอบเรื่องการจัดตารางการประชุม งานแต่ละวันและพวกงานเลี้ยงของท่านประธานเผย และก็ต้องติดตามท่านไปตลอดยามที่ท่านออกไปงานข้างนอก สมองและสายตาต้องพร้อมใช้งานตลอดเวลา รู้วิธีจัดการกับเหตุฉุกเฉิน บางครั้งก็จำเป็นต้องรับผิดชอบชีวิตประจำวันของประธาน... "

หลัวหงเปล่งเสียงยาวๆไป ไป๋เสว่เอ๋อร์จดบันทึกไปด้วยทั้งยังตั้งคำถามไปด้วย "ติดตามเวลาออกไปทำธุระข้างนอก" และ "รับผิดชอบชีวิตประจำวันของประธาน" ทำไมมันดูลึกลับจัง ...

เมื่อหลัวหงเห็นว่าไป๋เสว่เอ๋อร์ดุจะช็อคไปไม่น้อย จึงหยุดพูดชั่วคราว "ไม่ต้องกังวล งานตั้งเยอะขนาดนี้ มั่นใจได้ว่ามีประธานมีเลขามากกว่าหนึ่งคนแน่ เลขาแต่ละคนเรื่องที่ต้องดูก็ไม่เหมือนกัน ถ้าหากถึงตอนนั้นเธอเพียงทำตามบอกก็พอแล้ว"

ไป๋เสว่เอ๋อร์ผงกหัว “ขอบคุณมากพี่หงที่ช่วยเตือน ฉันพึ่งจะมาเจอเรื่องเยอะแยะแบบนี้เลยไม่ค่อยเข้าใจมาก หวังว่าพี่หงจะช่วยกรุณา”

หลัวหงได้ฟังดังนั้นก็รีบโบกไม้โบกมือ “นี่เรื่องเล็กน้อยน่า เด็กใหม่ก็ต้องไม่รู้เรื่องเป็นธรรมดา หลังจากนั้นก็ค่อยๆศึกษาไปก็ได้”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าก่อนจะตามอีกคนขึ้นไปต่อ

ก่อนที่เธอจะมาเธอคิดว่าคนของเผยซื่อคงจะเข้าหาได้ยาก แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์แอบโล่งใจอย่างลับๆและติดตามหลัวหงไปยังแผนกบุคลากรเพื่อพิจารณาพิธีการ

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว หลัวหงก็พาไป๋เสว่เอ๋อร์ไปทำความคุ้นเคยกับแผนกหลักของบริษัท คำถามยังคงหลุดมาอย่างต่อเนื่องจากไป๋เสว่เอ๋อร์ และหลัวหงก็มีความอดทนมากพอที่จะตอบคำถามนั้นเรื่อยๆเช่นกัน

“ข้างหน้าเป็นห้องเอกสาร เอกสารข้อมูลทั้งหมดสุดท้ายจะถูกเก็บไว้ในนั้น เอกสารไม่สามารถรั่วไหลไปไหนได้ และพวกเอกสารเก่าจะต้องถูกทำลายโดยเร็วที่สุด”

ไป๋เสว่เอ๋อร์โน๊ตจุดสำคัญที่หลัวหงว่าอย่างตั้งใจ ถึงขนาดที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า

เผยอี้เดินอย่างรีบเร่งด้านหลังตามมาด้วยชายสองสามคนที่ดูเหมือนลูกน้องกำลังคุยกันถึงสิ่งที่เกิดขึ้นขณะที่เขาเดิน เขาเหลือบไปทางด้านข้างโดยไม่ตั้งใจและจับตามองเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคย

ไป๋เสว่เอ๋อร์? เธอมาทำอะไรที่นี่?

ทันทีที่เผยอี้เห็นคนที่พาเธอมาอย่างหลัวหง ทุกอย่างก็ชัดเจนทันที ความโกรธเข้าครอบงำ เขารีบเดินเข้าไปทันทีและยื่นมือไปจับข้อมืออีกคนทันที

“ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอมาทำอะไรที่นี่?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกดึงก่อนจะเห็นว่าเจ้าของมือนั้นคือเผยอี้ ใบหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยความโกรธแต่ไม่ได้เปิดเผยออกมา

หญิงสาวขมวดคิ้ว มือพยายามแกะมือหนาของอีกคนออก ก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าว “เผยอี้ รบกวนให้เกียรติกันด้วย!”

ความโกรธเข้ามาในสมองและดวงตาของเผยอี้เส้นเลือดในตาขึ้นเสียจนคิดว่าถูกเผา "ให้เกียรติ? อันนี้ฉันว่าน่าจะเป็นฉันที่บอกเธอมาเสียยิ่งกว่า เมื่อวานไป๋ซื่อพึ่งจะประกาศล้มละลาย มาวันนี้ก็รีบเผ่นมาทำงานกับเผยซื่อ เธอยังจะมีหน้าอยู่อีกเหรอ?