สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 28

บทที่ 28: ทำตามหน้าที่

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเหมือนหัวใจโดนกรีด ชะงักฝีเท้า หันหน้าไปมองจินจิงจิง “แก…หมายความว่ายังไง”

ตั้งแต่พ่อถูกตำรวจจับกุมตัว เห็นว่าเป็นการสืบสวนคดี แต่นี่ผ่านไปตั้งครึ่งเดือนแล้วก็ไม่มีข่าวคราวอะไร ต่อมาตระกูลไป๋ล้มละลาย เธอไม่มีเส้นมีสาย เงินทองก็ไม่มี ทำได้แค่รอฟังข่าวไปวัน ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับรู้เรื่องพ่อจากปากคนของนอก

จินจิงจิงเห็นว่าไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มกระวนกระวาย แสยะยิ้มด้วยความสะใจ มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “แต่ฉันว่าเธอกินดีอยู่ดีหนิ ไม่ห่วงกินห่วงนอน แถมยังมีงานให้ทำ แต่เธอคงจะไม่รู้สินะว่าพ่อแกใช้ชีวิตในคุกยังไงกัน”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดอะไรไม่ออก คำพูดของเผยลี่เชินวิ่งผ่านความคิดเธอ “ส่วนทางคุก เดี๋ยวผมจะหาทางออกให้ ใช้เส้นสายหน่อย ให้เบื้องบนตัดสินโทษเบา ๆ ”

เผยลี่เชินสัญญากับเธอแล้วหนิ แต่เธอไม่ควรที่จะไม่ทำอะไรสักอย่างเลย

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากไว้ มองไปทางจินจิงจิง “เธอรู้เรื่องหรือไง”

“ทำไมฉันจะไม่รู้” จินจิงจิงหัวเราะ เพราะล้วงจุดอ่อนของไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ เธอไม่ยอมพูดออกมาอย่างจงใจ “ตั้งแต่ไป๋เจิ้งตงถูกจับกุมตัวจนถึงตอนนี้ ผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว ก็คงจะเป็นเพราะว่าข้อกล่าวหาแกถูกตัดสินแล้วสิท่า ชีวิตหลังตารางหนะคุณหนูอย่างเธอคงไม่เคยสัมผัสและไม่มีทางเข้าใจหรอกนะ”

จินจิงจิงตั้งใจเข้าใจไป๋เสว่เอ๋อร์ กดเสียงต่ำลง “ฉันได้ยินมาว่า ตั้งแต่ไป๋เจิ้งตงเข้าไปจนถึงตอนนี้ เวลาสั้น ๆ ครึ่งเดือน ผมนี่ขาวไปหมดเลย แถมผอมไปตั้งสิบกว่าโล แต่ก่อนที่มีอำนาจในวงการธุรกิจเมืองไห่เฉิน ปัจจุบันอยู่ในคุกไม่แก้เอ่ยปากสักคำ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเย็นว้าบที่สันหลัง เธอเงยหน้ามองจินจิงจิงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ปฏิเสธไปตามสันชาตญาน “พูดมั่ว!”

เธอไม่เชื่อว่าพ่อตัวเองจะตกต่ำขนาดนี้ เธอยิ่งไม่เชื่อว่าพ่อของเธอทำผิดในข้อหาใด

“ฉันพูดมั่วงั้นหรอ” สีหน้าจินจิงจิงเปลี่ยนไป มองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยสายตาเย็นเฉียบ “เธอจะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ เธอไปถามคนอื่น พวกเขาก็คงไม่กล้าบอกเธอหรอกนะ”

จินจิงจิงทำเสียงสะใจในลำคอ เหมือนว่าขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วย เดินเต๊าะแต๊ะออกไป

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่กับที่ ในใจเหมือนมดแตกรัง ฟุ้งซ่านทำตัวไม่ถูก

ถึงแม้เธอจะไม่เชื่อสิ่งที่จิงจินจินพูด แต่รู้ว่าคุกเป็นสถานที่แบบไหน อีกอย่าง ตั้งแต่พ่อถูกจับกุมตัวจนถึงตอนนี้ ไม่มีข่าวคราวใด ๆ ทำให้เธอไม่คิดมากไม่ได้

แต่เผยลี่เชินบอกว่าจะช่วยเธอจัดการในส่วนของคุกหนิ การติดหนี้ของตระกูลไป๋เขาช่วยคืนให้ก็จริง แต่เรื่องคุกไม่เคยเห็นเขาพูดถึง

ไป๋เสว่เอ๋อร์อัดอั้นความสงสัยไว้ในใจ เหลือบเห็นเอกสารในมือ รีบเดินไปทางแผนกการเงิน

…….

หลังจากเผยลี่เชินเสร็จสิ้นจากงานเอนเตอร์เทนก็ค่ำแล้ว เธอตรงกลับไปที่บ้านพัก พอเข้าประตู คนใช้ก็รีบมาต้อนรับด้วยสีหน้าลำบากใจ “คุณชาย…มีแขกมาค่ะ”

แขก? เขามีแขกที่ไหนหละ

“ใครหรอ”

“คุณไป๋ที่คุณพากลับบ้านครั้งที่แล้วค่ะ”

เผยลี่เชินได้ยิน ยักคิ้วด้วยความสงสัย โบกมือให้คนใช้หลีกไป “โอเค ผมรู้แล้ว”

เขาเดินขึ้นบันได แต่ในหัวเต็มไปด้วยงุนงง ผู้หญิงคนนี้วันนี้รู้ตัวดี ส่งตัวเองมาถึงที่เชียว

เขาผลักประตูห้องนอน เห็นภายในห้องมีแสงไฟริบหรี่ เหมือนเปิดแค่ไฟที่ติดอยู่บนกำแพง เขาเดินไปสแกนทั้งห้อง ทั้งห้องน้ำ บนเตียง ไม่มีร่องรอยของผู้หญิง จนมองไปทางระเบียงเห็นผ้าม่านที่ปลิวไปตามสายลม เขามุ่งไปทางนั้น เพิ่งจะเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยก

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงรีบลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นเผยลี่เชิน ความกังวลไหลเข้ามาในแววตา “คุณกลับมาแล้วหรอ”

“อื้ม” เผยลี่เชินมองเธอ “คุณรอผมอยู่หรอ”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุย” ไป๋เสว่เอ๋อรพูดด้วยความจริงจัง ไม่มีความขบขันอยู่บนใบหน้า