สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 27

บทที่ 27: เรื่องบางเรื่องไม่ต้องรอให้กลับบ้านถึงจะทำได้

พอเผยลี่เชินทาแผลให้เธอได้พอประมาณ เขาถึงเงยหน้าขึ้น โยงสำลีเข้าถังขยะ “มองอะไร?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งสติได้ กลับตอบคำถามจากเขาทันทีไม่ได้ จึงนิ่งเงียบไว้

เผยลี่เชินยิ้ม มองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยท่าทางพูดเล่น “ผู้ชายเมื่อกี้เป็นรองประธานของบริษัท ฟางหรงเทียน เขาบอกว่าเธอโง่เกินไป ให้ผมไล่คุณออก คุณว่าไง”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจตกไปถึงตาตุ่ม มองสีหน้าพิลึกของเผยลี่เชิน เดาไม่ถูกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

แต่พูดถึงฟางหรงเทียน เธอเองก็เคยได้ยินมาก่อน รองประธานของเผยซื่อ อยู่ระดับเดียวกันกับเผยอี้ เป็นคู่หูมือหนึ่งที่ต่อสู้มาพร้อมกับเถ้าแก่เผย อำนาจแกในเผยซื่อมหาศาล ความสามารถยิ่งไม่ต้องพูดถึง เป็นคนที่น่านับถืออย่างยิ่ง ได้ข่าวว่าฟางหรงเทียนนี่มีความทะเยยทะยานในทางธุรกิจมาก…

เผยลี่เชินเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ตอบคำถามเขา แถมเหม่อลอยไปไหนอีก เขาเอื้อมมือ พลิกลำตัวมากดตัวไป๋เสว่เอ๋อร์ให้หลังพิงติดกับโซฟาทันที

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งตัวได้ เงยหน้าสบตาผู้ชาย หายใจเข้าลึก ๆ “จะไล่ฉันออกหรือเก็บฉันไว้ ไม่ได้อยู่ที่ฉัน สิทธิ์ในการตัดสินใจอยู่ในมือประธานเผยหนิคะ”

เผยลี่เชินหัวเราะเบา ๆ เหมือนตลกกับความจริงจังของเธอ เขาบีบเอวเธอเบา ๆ ด้วยมือที่ไม่นิ่งเฉย คางแตะที่หูเธอเบา ๆ “ลำพังเมื่อกี้เธอยอมให้กาแฟราดใส่ตัวเองเพราะไม่อยากให้ราดโดนผม ผมจะกล้าไล่คุณออกได้ไงหละครับ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกชาไปทั้งตัว ความชานั้นไหลไปทั่วร่างกาย ลมหายใจเธอเริ่มไม่เป็นจังหวะ

เผยลี่เชินเหมือนจะรับรู้ได้ว่าร่างกายของเธอมีปฏิกิริยาบางอย่าง ตั้งใจแนบคางเข้าใกล้หูเธอมากขึ้น สีคางเบา ๆ ไปมาอยู่ข้างหน้าเธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดงก่ำ หายใจเข้าลึก ๆ ตักเตือนด้วยเสียงเบา “ประธานเผยคะ นี่อยู่ที่บริษัทนะคะ”

เผยลี่เชินแสยะยิ้ม แกล้งพูด “เรื่องบางเรื่องไม่ต้องรอให้กลับบ้านถึงจะทำได้”

ไป๋เสว่เอ๋อร์สะท้านไปทั้งตัว ภายในร่างกายร้อนวูบขึ้นมา เธอผลักเผยลี่เชินออก ลุกตั้งตัวขึ้นบนโซฟา ถอยหลังด้วยความเขินอาย “ประธานเผยคะ ฉันยังมีเรื่องต้องรายงานต่อ การนัดหมายกับหัวหน้าสาขาเฉินจากธนาคารพัฒนาธุรกิจเมืองไห่เฉินมีการเปลี่ยนแปลงค่ะ คงต้องรอถึงพรุ่งนี้ ส่วนเวลาที่เว้นว่างไว้ช่วงบ่ายสามารถนัดพบกับผู้รับผิดชอบของบริษัทเฟิงสิงหรือบริษัทเซิ่งหัวได้ คุณคอนเฟิร์มหน่อยนะคะ”

พอพูดถึงเรื่องงาน เผยลี่เชินจริงจังขึ้นมาทันที เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง เอ่ยว่า “เลื่อนเฟิงสิงและเซิ่งหัวไปชั่วคราว ยังไม่พบ ตอนบ่ายผมมีรายการของตัวเอง จัดการเรื่องคนขับรถให้ผมก็พอ”

“รับทราบค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบมองเชิงเผยลี่เชินครู่หนึ่ง เห็นเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงบอกต่อว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะคะ”

อยู่ ๆ มีคนเคาะประตูพอดี เป็นลูกน้องของเผยลี่เชินมารายงานผลงาน ไป๋เสว่เอ๋อร์อาศัยจังหวะนี้ออกมาจากห้องประธาน

“ได้ข่าวว่าเธอทำกาแฟหกหรอ หน้าแดงขนาดนี้โดนด่าหรือไง” สวี่เยว่หรูยิงคำถามมาเป็นชุด ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเธอพูดเช่นนั้น ยกมือมาจับแก้มตัวเอง ตอบไปส่ง ๆ ว่า “อื้อ”

สวี่เยว่หรูเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ท่าทางเด๋อด๋าแบบนี้ คิดว่าเผยลี่เชินด่าเธอจนหัวเน่าแน่นอน ยิ่งสะใจเข้าไปใหญ่ “ซุ่มซ่ามขนาดนี้ ไม่รู้ว่าทำไมประธานเผยให้เธอเป็นเลขาได้ไงเนี่ย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองไปทางสวี่เยว่หรู พูดเบา ๆ ว่า “รองประธานฟางที่อยู่ในห้องเมื่อกี้ดุมาก เขาบอกประธานเผยให้ไล่ฉันออก…”

พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ ปากของสวี่เยว่หรูแทบฉีกไปถึงหู “รองประธานฟางเขาโหดขึ้นชื่อ ทำผิดต่อหน้าแกหนะ เธอไม่มีโอกาสครั้งที่สองหรอกนะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มแล้วถามต่อไปตามน้ำ “เมื่อวานประชุมกับผู้บริหารระดับสูงกับประธานเผย ทำไมฉันไม่เห็นรองประธานฟางหละ”