สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 36

บทที่36 นี่เหรอทำงานล่วงเวลา

ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบโต้โดยปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “ไม่ได้หรอก”

เธอกับเผยอี้ยุติความสัมพันธ์อย่างชัดเจนกันมานานแล้ว อีกทั้งตอนนี้เขายังมีจินจิงจิงอยู่ข้างกาย หากเธอไปกินข้าวกับเขาแล้วนั่นจะหมายความว่าอย่างไร?

ไป๋เสว่เอ๋อร์แสดงท่าทียืนกรานขันแข็ง ไม่โอนอ่อนไปทางเผยอี้ที่โมโหจวนเจียนจะระเบิดแม้แต่น้อย กดปุ่มลงชั้นหนึ่งในทันที เผยอี้ข่มกลั้นความโกรธไว้ในใจ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอแน่ใจนะ?”

เขารอเธออยู่ที่ห้องทำงานกว่ายี่สิบนาที ทั้งยังเลื่อนนัดกินข้าวเย็นกับจินจิงจิง แต่เธอกลับถือดีไม่ยอมแม้แต่จะไปกินข้าวด้วยกันกับเขา!

ไป๋เสว่เอ๋อร์เบนสายตาไปทางอื่น จ้องมองตัวเลขลิฟต์ที่กำลังเคลื่อนตัวลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เผยอี้ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนานแล้ว ฉันหวังว่าเราสองคนจะรู้ความต้องการของตัวเอง”

รู้ความต้องการของตัวเอง?

เผยอี้ทั้งโกรธทั้งขำ ยิ้มเยาะถามกลับ “แล้วเผยลี่เชินที่อยู่บนยอดหอคอยของเธอเขารู้ความต้องการตัวเองหรือเปล่า?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก ไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ไม่นาน ลิฟท์ก็มาถึงชั้นหนึ่ง เมื่อประตูเปิดออก ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เดินออกไปโดยไม่รีรอ เผยอี้ยังไม่ยอมถอด ใจ  ก้าวเท้าติด ๆ ตามไปถาม “ไป๋เสว่เอ๋อร์ บอกมาซิว่าระหว่างเราสองคนใครกันแน่ที่ไม่เข้าใจตัวเอง?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ฟังเสียง ยังไม่ทันถึงทางออกก็มองเห็นท้องฟ้าสีมืดทะมึนด้านนอกโถงล็อบบี้

ฝนตกเหรอเนี่ย? แต่เธอไม่ได้เอาร่มมานี่นา!

ขณะเดียวกัน เผยลี่เชินนั่งอยู่ในรถด้านนอกบริษัท เลื่อนมือพลิกดูเอกสารบนแทบเล็ต

คนขับรถอดรนทนไม่ไหว เอ่ยปากถามออกไป “คุณเผยครับ รอมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ”

เผยลี่เชินตอบเสียงเรียบเฉย “ไม่ต้องรีบร้อน” พูดพลางเงยหน้าไปทางประตูใหญ่ของบริษัท

เมื่อครู่ตอนเขาออกมาจากบริษัท ด้านนอกก็เริ่มฝนตกแล้ว พอนึกถึงหญิงสาวที่ทำงานล่วงเวลา จึงอยากรออยู่ด้านนอกอีกสักพัก จะได้ส่งเธอกลับบ้าน แต่นึกไม่ถึงว่า ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วเธอก็ยังไม่ออกมา  

ขณะที่เผยลี่เชินกำลังหันกลับ ตรงประตูโถงล็อบบี้ก็ปรากฏเงาร่างคนสองคน เขาเพ่งมองให้ชัด คิ้วขมวดมุ่นโดยไม่รู้ตัว 

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่หน้าทางเข้าโถงล็อบบี้ กวาดตามองทั่วสี่ทิศ ทั้งข้างกายมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นเผยอี้ ห้องทำงานของไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยอี้ไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน แล้วทั้งสองคนมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร?

พริบตานั้นแววตาของเผยลี่เชินเยือกเย็นลงอย่างมาก เขาจ้องมองคนสองคนตรงหน้าประตู ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนลังเลอยู่หน้าประตูใหญ่ชั่วครู่ หันร่างกลับไปยังห้องโถง เพียงไม่นานก็หยิบร่มออกมาคันหนึ่ง เผยอี้ตามหลังเธอออกมา ในมือมีร่มอีกหนึ่งคัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ถือร่มลงบันไดมา เผยอี้เองก็สาวเท้าตาม… 

คนขับรถที่นั่งอยู่เบาะหน้าเองก็เห็นภาพนี้ ทั้งยังอดเอ่ยปากออกมาไม่ได้ “นั่นมันคุณไป๋กับคุณชายรองไม่ใช่เหรอครับ ดูสิครับคุณเผย…”

เผยลี่เชินดึงสายตากลับ  แววตาแฝงความเยือกเย็น ออกคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย “นายไปรับไป๋เสว่เอ๋อร์มาซะ บอกเธอว่าฉันกำลังรออยู่ในรถ”

คนขับรถได้ยินแล้วตกปากรับคำทันที หยิบเอาร่มหนึ่งคันลงมาจากรถ

เขารีบเดินไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์ ขวางหน้าทางเดินของเธอ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นพนักงานขับรถเข้า ก็แสดงอาการตกใจอย่างเห็นได้ชัด คนขับรถเอ่ยปากตรง ๆ “คุณไป๋ครับ คุณเผยกำลังรอคุณอยู่ในรถ” ไป๋เสว่เอ๋อร์หันมา ขณะเห็นรถที่เลือนราง คุ้นตาอยู่ท่ามกลางสายฝนไม่ไกลคันนั้น คิ้วก็ขมวดเข้าหากันอย่างไม่รุ้ตัว

เธอกำร่มในมือแน่นขึ้น สาวเท้าตามคนขับที่เดินไปยังรถ