สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 47

ตอนที่ 47: อยากรู้จักเป็นเพื่อนเฉยๆ

ตอนแรกไป๋เสว่เอ๋อร์นึกว่าพวกเขาจะเธอไปด้านบนของโรงแรมหนานไห่ ถ้างั้นก็จะผ่านคนเยอะ เธอจะได้ฉวยโอกาสร้องขอความช่วยเหลือ แต่ชายเสื้อสูทกลับพาเธอเดินผ่านล็อบบี้ชั้นหนึ่งแล้วเลี้ยวลงชั้นใต้ดินเลย

เธอรู้สึกตกใจเพราะไม่คิดว่าโรงแรมยังมีชั้นใต้ดินอีก ทางเดินที่ทั้งแคบทั้งยาว สองข้างเต็มไปด้วยห้องวีไอพีที่เป็นล็อค ๆ ขณะที่มีคนเข้าออกห้อง ไป๋เสว่เอ๋อถือโอกาสมองเข้าไปในห้อง ซึ่งภายในนั้นเต็มไปด้วยฉากเอนเตอร์เทนเฮฮาเมาเหล้า

เธอหายใจเข้าแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมา ปลดล็อคแล้วเปิดรายชื่อผู้ติดต่อออกมา จู่ ๆ มีมือใหญ่ยื่นมาบีบเข้าที่ข้อมือเธอ

แรงมหาศาลของหนุ่มฉกรรจ์แทบจะบีบเธอจนกระดูกหัก ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้องออกมาด้วยความปวด อยู่ดี ๆ มีเสียงดังขึ้นจากข้าง ๆ “ปล่อยมือเถอะ”

ชายฉกรรจ์ปล่อยมือพลัน ไป๋เสว่เอ๋อร์สะบัดมือด้วยความเจ็บปวด เห็นรอยแดงรอบข้อมือ หน้าชาไปครึ่งซีก

ชายชุดสูทจ้องเขม็งมาทางเธอ “คุณหญิงไป๋ ผมเตือนว่าคุณอย่าตุกติกดีกว่าครับ ถ้าคุณทำตัวดี ๆ พวกผมก็จะทำตัวดี ๆ กับคุณครับ แต่ถ้าคุณมีท่าทางอะไรอีกก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะครับ”

คำพูดข่มขู่คลาสสิค ตั้งแต่ไป๋เสว่เอ๋อร์เกิดจนถึงตอนนี้ไม่มีคำพูดแบบไหนที่เธอไม่เคยได้ยิน เธอกัดฟันเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

ชายสูทดำเห็นเธอไม่พูดอะไรถึงหันหลังไปนำทางต่อ ชายร่างใหญ่หนีบเธอทั้งซ้ายและขวา แถมอีกคนตามอยู่ด้านหลัง ต่อให้เธอมีปีกงอกออกคงก็คงจะหนีไม่รอดอยู่ดี

พอเดินสักพักก็มาถึงห้องวีไอพีที่อยู่สุดทางเดิน ชายสูทดำผลักประตูเข้าไป แล้วเบี่ยงตัวทำท่าจะให้ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าไปข้างใน

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวเข้าไปในห้องด้วยความไม่เต็มใจ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือห้องวีไอพีที่กว้างใหญ่ ตกแต่งอย่างหรูหรา โซฟาก็เป็นหนังแท้ โต๊ะหน้าโซฟาเรียงเต็มไปด้วยเหล้าหลากหลายประเภท ด้านข้างมีโต๊ะสำหรับเล่นไพ่ อีกด้านหนึ่งแขวนลูกดอกเรียงราย

ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปพักใหญ่แล้วสายตามาหยุดบน ตัวของผู้ชายคนหนึ่ง ชายเสื้อสูทเดินไปข้างหน้า รายงานด้วยน้ำเสียงเคารพ “คุณชายลู่ พาคนมาแล้วครับ”

นี่คือผู้ชายที่เธอเห็นเมื่อสักครู่ขณะที่เธอกำลังทานอาหารอยู่ที่เล้าจ์

แต่เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่

ในสมองเต็มไปด้วยความสงสัย ไป๋เสว่เอ๋อร์ ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็มีผู้ชายสามคนเชิญเธอไปข้าง ๆ นอกจากผู้ชายที่ถูกเรียกว่า ‘คุณชายลู่’ ซึ่งข้างเขายังมีผู้ชายอีกสามคนแต่ละคนต่างโอบกอดหญิงสาวไว้ข้างกาย สายตาส่องสอดเธออยู่เรื่อย

“คุณไป๋ครับ คงจะไม่ได้ทำคุณตกใจใช่ไหมครับ” คุณชายลู่เอ่ยถามเบา ๆ ยกแก้วเหล้าแล้วดื่ม จากนั้นทำท่าสั่งให้คนข้าง ๆ เทเหล้าให้ไป๋เสว่เอ๋อร์

“คุณชายลู่ ไม่ทราบว่าคุณเชิญฉันมาทำอะไรคะ ถ้าฉันจำไม่ผิด นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เราเจอกันนะคะ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามอั้นอารมณ์ตัวเองเอาไว้ พูดไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เรียกผมว่าลู่ชิงอวี่ก็พอ ที่ผมเชิญคุณไป๋มาวันนี้ก็เพราะอยากจะทำความรู้จักกับคุณ เป็นเพื่อนกันเฉย ๆ ครับ”

ไป๋เสว่เอ๋อรได้ยินแล้วสายตาสั่นระยิบ คำพูดทางการเทือกนี้เธอไม่เชื่อหรอก

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มมองบริกรเสิร์ฟเหล้ามาให้ เงนหน้ามองลู่ชิงอวี่ “เป็นเพื่อนได้ค่ะ แต่ว่าขอโทษนะคะคุณชายลู่ ฉันไม่ดื่มค่ะ”

“ใช่หรอครับ” ลู่ชิงอวี่ยีตา เล่นลูกดอกในมือไปมา ฉีกยิ้มราวกับสุนัขจิ้งจอก “แต่เมื่อกี้ผมเห็นคุณไป๋ดื่มไวน์กับหัวหน้าหม่านะครับ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจหายวูบ เงยหน้ามองลู่ชิงอวี่ เกิดความไม่ไว้วางใจขึ้น