สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 46

ตอนที่ 46: ตั้งใจมาหาเรื่องเธอ

คำพูดที่แสนจะเรียบง่ายแต่แอบแฝงไปด้วยอารณ์มากมาย ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามไม่คิดไปเอง เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอเหลือบไปเห็นเงาตรงหน้าประตูที่เชื่อมระหว่างระเบียงและล็อบบี้ในที่ไม่ไกล

นั่นเหอหย่าหาน เธอมองมาทางพวกเขาจากที่ไกล ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่เห็นความรู้สึกในแววตาเธอ แต่ไม่ต้องคิดอะไรมาก ผู้หญิงนั่นตั้งใจมาเผยลี่เชินแน่ ๆ

แต่ผู้ชายหันหลังให้ทางนั้น ไม่ได้สังเกตอะไรทั้งสิ้น

ไป๋เสว่เอ๋อร์แสยะยิ้มที่มุมปาก มองไปทางเขาอย่างมีเลศนัยพูดขึ้นด้วยเสียงขัน “ประธานเผยคะ ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจคุณ แต่ว่ามีบางคนดูเหมือนจะเข้าใจคุณมากนะคะ”

เหอหย่าหานตามติดเผยลี่เชินมาจากเมืองไห่เฉิงจนถึงเมืองหนานไห่ ยังต้องแกล้งทำเป็นบังเอิญเจอ แถมโผล่หัวมารอบ ๆ เผยลี่เชินอยู่เรื่อย ความอดทนมานะเช่นนี้ถือว่าน่าชื่นชมอย่างยิ่ง

เผยลี่เชินไม่เข้าใจความหมายที่ไป๋เสว่เอ๋อร์พูด เขายักคิ้วขึ้นกำลังจะพูด แต่สังเกตเห็นสายตาของไป๋เสว่เอ๋อร์เลยมองตามไป หันหลังปุ๊บก็เจอกับเหอหย่าหานที่ยืนอยู่ไม่ไกล

คิ้วเขากระตุกสองสามที ความยะเยือกที่เพิ่งจากจางหายไปเมื่อสักครู่กลับแข็งเยือกอีกครั้ง

เหอหย่าหานเดินเข้าใกล้ หยุดห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว “ลี่เชิน ตอนนี้คุณน่าจะไม่ยุ่งใช่มั้ย ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย…”

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว สายตาเย็นชากวาดผ่านผู้หญิง “เพราะมีเรื่องจะคุยกับผมเลยโทรหาเถ้าแก่เผยงั้นหรอ หย่าหาน คุณไม่รู้สึกทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยหรอ”

“เปล่านะลี่เชิน…”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินแล้วเพิ่งคิดได้ทันที ที่แท้เมื่อกี้ที่เขาไปรับโทรศัพท์ที่โทรมาจากเถ้าแก่เผย ไม่น่าตอนที่เขากลับมาสีหน้าถึงได้แย่ขนาดนั้น

ทว่า เหอหย่าหานน่าจะได้รับความเอ็นดูจากเถ้าแก่เผยเป็นอย่างมากสินะ เมื่อตกเป็นหมาหัวเน่าก็รีบโทรหาเถ้าแก่เผยทันที จากนั้นเถ้าแก่เผยถึงโทรมาด่าทอเผยลี่เชิน

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ข้าง ๆ ทำท่าทางรับชมเรื่องสนุกที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้า

เหอหย่าหานก้าวมาขึ้นหน้า ยื่นมือไปดึงแขนข้างหนึ่งของเผยลี่เชินอย่างธรรมชาต น้ำเสียงอ่อนโยนและน้อยใจ “ฉันแค่เป็นห่วงคุณจะโดนเป่าหูแค่นั้นเอง…”

เธอพูดไปด้วยพรางเงยหน้ามาไป๋เสว่เอ๋อร์ข้าง ๆ ความหมายที่ว่าชัดเจนอย่างยิ่ง

ทันใดนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ตัวว่าตัวเองคงจะไม่เหมาะที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ แล้ว เผยลี่เชินยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอพูดขึ้นเองว่า “ประธานเผย คุณทำธุระเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

สิ้นประโยค เธอรีบเดินมุ่งจากไป

คนที่สามารถเข้าถึงเถ้าแก่เผยนี่คงจะไม่ธรรมดา เหอหย่าหานเป็นคนที่เธอไม่สามารถไปมีเรื่องด้วย เธอเองแกล้งแสดงละครกับเผยลี่เชินมามากพอแล้ว ไม่อยากจะถูกหนีบอยู่ตรงกลางลำบากใจอีกต่อไป เดินออกจากที่นี่ไปให้เขาสองคนจัดการกันเองคงจะดีที่สุด

เธอเดินออกมาจากระเบียงเข้าสู่ล็อบบี้ เดินไปยังโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารบุฟเฟต์ เห็นขนมและซีฟู๊ดมากมายละลานตา เธอหยิบจานข้าง ๆ ขึ้นมาแล้วหยิบเค้กชิ้นเล็กขึ้นมาชิ้นหนึ่ง

หลังจากมื้อกลางวันแล้วเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย ในกระเพาะไม่มีอะไรเหลือตั้งนานแล้ว เธอหยิบเครื่องดื่มแล้วนั่งลงบนโซฟาที่โซนเล้าจ์ เพิ่งจะกินได้สองคำเธอรู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องมองมาที่เธอ

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วกวาดสายตาไปรอบ ๆ เห็นว่าในที่ไม่ไกลมีผู้ชายในสูทสีขาวกำลังยิ้มมองมาที่เธออยู่ ถูกจับได้แต่กลับไม่ลนลานใด ๆ แถมยังฉีกยิ้มกว้างให้เธอมากขึ้น

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่ถูกเขามอง แต่ก็ฝืนยิ้มกลับด้วยมารยาท จากนั้นเธอเบี่ยงสายตาหนี ทานอาหารต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เค้กกับน้ำผลไม้ลงท้องค่อยรู้สึกดีจากความกังวลที่เกิดจากความหิวโหยเมื่อกี้ เธอเหลือบมองดูเวลา ถึงจะรู้ว่าสามทุ่มกว่าแล้ว แต่ภายในงานยังคงเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเฮฮา เปลี่ยนจานเสิร์ฟอาหารอยู่เรื่อง ไม่มีวี่แววที่จะเลิกงานใด ๆ