สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 49

ตอนที่ 49: มีคุณอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่กลัว

“ผมขี้แพ้งั้นหรอ” ลู่ชิงอวี่เหมือนได้ยินเรื่องตลกทั้งโมโหทั้งหัวเราะ หักข้อของทั้งสองมือดังก๊อกแก๊ก

เผยลี่เชินขวางไว้หน้าไป๋เสว่เอ๋อร์อย่างแนบเนียน มองผู้ชายตรงหน้าด้วยความเยือกเย็น “คุณชายลู่ อย่าทำให้สถานการณ์มันดูแย่ไปกว่านี้เลยครับ ไม่งั้นทุกคนจะดูไม่ดีไปหมดนะครับ”

ลู่ชิงอวี่ยิ้มยะเยือก ความสุขุมและเป็นมิตรในตอนแรกหายไปในพริบตา เผยธาตุแท้ที่ก้าวร้าวเกรี้ยวกราดออกมา “เผยลี่เชิน แกคิดว่าวันนี้แกหลงตัวมาที่นี่ยังจะกลับไปดี ๆ ได้อยู่เหรอ ผู้หญิงก็เอา ที่ดินก็อยากได้ นี่ไม่โลภไปหน่อยหรอวะ”

เผยลี่เชินหัวเราะแห้ง ๆ “ดูเหมือนว่าผมจะประเมินในตัวคุณชายลู่สูงไปหน่อย คิดว่าคุณเป็นลูกผู้ชายที่ศรัทธาในคำพูดซะอีก แต่จะว่าไปผมจะคิดไปเองสินะ”

ลู่ชิงอวี่โดนเขาพูดแบบนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะลั่น “มาลูกผู้ชงผู้ชายอะไรไม่สนใจเว้ย พูดกันตรง ๆ เลยนะ ที่ดินนั่นแกไม่มีทางได้ไปแน่ ส่วนนางนี่แกก็ต้องเอาไปไม่ได้ด้วย”

ลู่ชิงอวี่พูดเสร็จ โบกมือเรียกลูกสมุนร่างยักษ์สองสามคน แล้วคัวเองเดินก้าวไปข้าง ๆ

ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นท่าทางเริ่มจะผิดเพี้ยนไป ความหนาวปกคลุมทั่วร่าง ลูกสมุนได้รับคำสั่งแล้วรีบยื่นมือมาทางเธอ ไป๋เสว่เอ่อร์หลบตัวไปข้าง ๆ ต่อมาเผยลี่เชินก้าวมาด้านหน้าแล้วโอบไหล่เธอไว้

ไป๋เสว่เอ๋อร์โดนผู้ชายโอบไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว หลับตาลงด้วยความตกใจ วินาทีต่อไปเสียง “เพี๊ยะ” ดังขึ้นบนหัวเธอ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความลนลาน เห็นเผยลี่เชินกำลังกำข้อมือของลูกสมุนไว้แน่น

เธอยังไม่ทันตั้งสติได้ ก็รู้สึกได้ว่าเผยลี่เชินผลักเธอออกไป เธอถอยหลังไปหลายก้าว เพิ่งจะทรงตัวได้ก็เห็นเขายกขาขึ้นถีบท้องลูกสมุนด้วยความแรง

ท่าทางที่ทรงพลัง แค่มองยังรู้สึกเจ็บแทน การตั้งท่าที่สุดจะเป๊ะเช่นนี้แน่นอนว่าเคยเรียนวิชาการต่อสู้มาก่อน

ตามมาติด ๆ เผยลี่เชินยกมือขึ้นและถอยไปด้านหลังครึ่งก้าว ลูกสมุนเอนตัวไปด้านหน้าแล้วเขารีบยกขาขึ้น ถีบเข้าที่ข้อโค้งของลูกสมุนด้วยความไว

ลูกสมุนขาอ่อนแรงล้มลงบนพื้น เผยลี่เชินใช้สองมือจับหัวของเขาไว้ แล้วมองไปทางคนอื่นถามขึ้นว่า “จะมาอีกมั้ย”

ข้อต่อของมือเขาเริ่มจะขาวซีด กล้ามเนื้อบนหลังแขนปูดขึ้นเป็นเส้น ๆ แสดงให้เห็นถึงพลังภายในตัวเขาพร้อมที่จะระเบิดออกมา แค่เพียงเขาออกแรงอีกนิดก็จะสามารถทำให้ลูกสมุนคอหักทันที

ทุกคนในห้องต่างตะลึงอยู่กับที่ ลู่ชิงอวี่มองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ ไม่พูดไม่จาอยู่นาน

เขาสามารถจัดการกับหนุ่มฉกรรจ์ตัวใหญ่ยักษ์ด้วยตัวเอง จะนับภาษาอะไรกับคนอื่น

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่เยื้องเผยลี่เชิน มองไปทางผู้ชายคนนี้หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ในเวลานี้เธอลืมตัวไปว่าเธอยังคงอยู่ในถ้ำเสือ แต่ในสายตามีเพียงผู้ชายคนนี้ที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังแห่งฮอร์โมน

“ลู่ชิงอวี่ ถ้าพูดกันดี ๆ ไม่ได้ ผมไม่มายด์ที่จะใช้วิธีอื่น ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ในเมืองหนานไห่ก็ตาม แต่ถ้าตราบใดที่มือของเผยซื่ออยากคว้าเอาไว้ ก็ไม่มีคำว่าสายไป”

เขาผลักลูกสมุนไปข้าง ๆ ด้วยความแรง ยกขาถอยไปครึ่งก้าว น้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “พวกเรายอมใช้ทุกวิถีทางที่ถูกต้องและเหมาะสมเพื่อแก้ไขปัญหา แต่ถ้าคุณต้องการจะทำแบบนี้ ผมเผยลี่เชินยอมเล่นด้วยจนถึงสุดท้าย”

ก่อนหน้านั้นพวกเขามีข้อจำกัดเพราะอยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคย ไม่อยากให้เรื่องมาถึงสถานการณ์ที่แย่เช่นนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมง่าย ๆ อย่างไร้เหตุผล

เผยลี่เชินหันหน้าไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างหลัง ยื่นมือไปทางเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ “มานี่”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจหายวูบ ยื่นมือไปวางไว้บนมือเขาทันที

ขณะที่โดนมือใหญ่แสนจะอบอุ่นห่อหุ้มเอาไว้ ความหวาดระแวงและกังวลหายไปในพริบตา

เผยลี่เชินดึงเธอมาไว้ข้างกายเบา ๆ หันไปมองลู่ชิงอวี่ที่ยืนอยู่ไม่ไกล “คุณชายลู่ มีโอกาสเจอกันใหม่ครับ”