สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 50

ตอนที่ 50: ก็แค่คนปอดแหกแค่นั้นแหละ

เผยลี่เชินขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ยังคงล้วงโทรศัพท์ออกมา เขามองหน้าจอโทรศัพท์ผ่าน ๆ แล้วสีหน้าเข้มขรึมขึ้นมา “พวกเราออกมาแล้ว ไม่มีอะไรแล้วครับ”

“ก็แค่คนปอดแหกที่ดีแต่ปากแค่นั้นแหละ คุณวางมือได้แล้ว”

เขาพูดสั้น ๆ แล้ววางโทรศัพท์ไป

ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ได้ยินแล้วพอจะนึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เผยลี่เชินเองก็ไม่ใช่มาตัวเปล่า ก่อนที่เขาจะไปห้องวีไอพีก็ได้หาทางแก้กรณีเลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้นได้แล้ว แถมยังหาคนมาเตรียมตัวไว้แล้วด้วย

เธอต่างหากที่มองทุกอย่างง่ายดายเกินไป

เผยลี่เชินเก็บโทรศัพท์แล้วชำเลืองมองไปทางผู้หญิงที่สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เอ่ยปากไปว่า “ที่ดินนี้พวกเราใกล้จะได้แล้วหละ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองไปทางเขาด้วยความสงสัย ไม่เข้าใจจึงถามไปว่า “ยังไงหรอคะ”

เกมเมื่อกี้ลู่ชิงอวี่แพ้ก็จริง แต่เขาทำตัวขี้โกงผิดคำพูด แน่นอนว่าพูดไม่เป็นคำพูดแน่นอน และตอนนี้เขาทั้งสองคนก็แตกหักไปเรียบร้อย ถ้าตามนิสัยของเขา แน่นอนว่าไม่ปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ

เผยลี่เชินเอนตัวพิงเบาะ ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “เหตุผลที่ที่ดินนี้ถูกกักไว้นาน ก็เพราะว่าอาของเขาเป็นรองนายอำเภอ ตอนนี้เขาแตกหักกับผม ไม่ยอมแพ้แถมไม่คุยกันด้วยเหตุผล เขาขี้โกง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอาเขาจะทำตัวขี้โกงได้เหมือนกัน”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีรถใกล้จะถึงหน้าประตูโรงแรมแล้ว แต่ความสงสัยภายในใจก็ยังไม่ได้เอ่ยปากถามไป เมื่อรถจอดสนิทแล้วไป๋เสว่เอ๋อร์รีบลงจากรถ เหนื่อยจนถึงสุดขีด ส้นสูงเจ็ดแปดเซ็นใส่มานานสามสี่ชั่วโมง ขาทั้งสองข้างของเธอล้าจนแทบจะหัก

เธอเพิ่งจะก้าวลงจากรถ ขาอ่อนแรงจนเกือบจะล้มลง ยังดีที่เธอมือไวคว้าจับตัวรถไว้ทัน

เธอทรงตัวได้แล้วหันหลังเห็นเผยลี่เชินอยู่มองเธออยู่ข้าง ๆ เธอสูบลมหายใจเข้าลึก แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สายตาของเผยลี่เชินก็ไม่ได้หยุดบนตัวเธอนาน หันหลังไปแล้วมุ่งไปทางบันได ไป๋เสว่เอ๋อร์ทนความเมื่อนล้าแล้วเดินตามเขาไปติด ๆ

แต่เขาขายาวก้าวก็ยาว ก้าวเดียวของเขาเท่ากับสองก้าวของเธอ ถึงแม้เธอจะพยายามเร่งฝีเท้าแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถตามผู้ชายได้ทัน

เธอกัดฟันแน่น ขณะกำลังลังเลว่าจะตามขึ้นไปหรือไม่ จู่ ๆ เห็นว่าเขาหยุดรออยู่หน้าประตูกระจกตรงล็อบบี้

ไป๋เสว่เอ๋อร์ใจกระตุก มีความตื่นเต้นเบา ๆ

นี่เขากำลังรอเธออยู่งั้นหรือ?

ไป๋เสว่เอ๋อร์เร่งเท้าตามไป แต่เมื่อเดินเข้าใกล้แล้วถึงเห็นว่าผู้ชายกำลังดูโทรศัพท์ในมืออยู่อย่างเหม่อลอย ที่แท้ไม่ได้รอเธอ

ความตื่นเต้นที่รู้สึกในใจหายไปในพริบตา เธอรู้สึกน้อยใจอย่างบอกไม่ถูก เธอเดินตามเผยลี่เชินผ่านล็อบบี้แล้วขึ้นลิฟท์ไป

พวกเขาพักอยู่ชั้นสูง ในลิฟท์มีเพียงเขาสองคนอยู่เงียบนิ่งไร้เสียง ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้แต่จ้องมองตัวเลขในลิฟท์ที่เปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ด้วยอารมณ์เฉยชา

ฉากที่เขาปกป้องเธอในห้องวีไอพียังติดตาอยู่ แต่พอออกจากที่นั่นไป เขากลับกลายเป็นเผยลี่เชินที่เย็นชาห่างเหินเหมือนเดิม ทำให้เธอรับไม่ค่อยได้เท่าไหร่

เมื่อออกจากลิฟท์ เธอเดินไปหน้าห้องเธอ ถอดเสื้อสูทบนตัวออกแล้วยื่นให้เผยลี่เชิน

“ประธานเผย ขอบคุณนะคะ”

เธอเลื่อนสายตาลงต่ำ พยายามกดอารมณ์ไว้ คำพูดคำจาดูห่างเหิน สร้างระยะระหว่างเขาสองคนอื่นไม่รู้ตัว

เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้ม มองดูไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ก้มหน้าถือเสื้อไว้ในมือ ไม่ได้ยื่นมือไปรับ