สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 51
สรุปบท ตอนที่ 51 เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ: สัญญาร้ายของประธานปีศาจ
อ่านสรุป ตอนที่ 51 เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ จาก สัญญาร้ายของประธานปีศาจ โดย หยุนซู่
บทที่ ตอนที่ 51 เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ สัญญาร้ายของประธานปีศาจ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย หยุนซู่ อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 51 เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ
ทันใดนั้นสมองของไป๋เสว่เอ๋อร์ว่างเปล่า ราวกับถูกสะกดจุด นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง
เผยลี่เชินช่างยากจะคาดเดา อารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาของเขา ความรู้สึกที่ชื่นชอบ ทั้งการกระทำที่แสดงออก เธอไม่อาจคาดเดาได้เลย
เวลานั้นเขาลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา เธอยังนึกว่าเขาโกรธ นาทีที่เขายื่นมือออกมาจับศีรษะเธอ ในความคิดของเธอเห็นภาพเขาบิดหัวของชายร่างใหญ่ในห้องรับรอง แต่ใครจะคาดคิดว่าเขากลับจูบเธอในวินาทีต่อจากนั้น?
“ตึกตัก ๆ” เสียงรอบด้านอันตรธานหายไป หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมา กระเทือนไปถึงโสตประสาทในหู
เขาช่างเผด็จการกว่าทุกที ณ ช่วงเวลานี้แม้จะใช้กำลังบังคับแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกร่างกายของตัวเองอ่อนระทวย ไม่ฟังคำสั่งของเธออีกต่อไป…
ช่างอบอุ่นงดงาม ราวฤดูใบไม้ผลิอันเป็นนิรันดร์
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตัวอีกที เผยลี่เชินก็นั่งทำงานอยู่ที่ระเบียงแล้ว
เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น ข่มกลั้นความปวดร้าวบนร่าง ลงมาจากเตียงอย่างระมัดระวัง
เดินเข้าไปยังห้องน้ำ เธออาบน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะใส่เสื้อผ้าออกมา ก็ได้ยินเผยลี่เชินกำลังประชุมทางวิดีโอคอล
เขานั่งอยู่ที่ระเบียง หันด้านข้างมาทางห้อง เขาเงยหน้าขึ้น สายตาเลื่อนผ่านมายังร่างเธอ จากนั้นจึงพูดใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “นอกจากเรื่องนี้แล้ว ที่บริษัทยังมีอะไรอีกไหม?”
เสียงที่ดังผ่านทางโทรศัพท์ ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟังออกว่าเป็นเลขาชายคนนั้นของเผยลี่เชิน
“ช่วงนี้รองประธานเผยให้การรับรองผู้บริหารหลาย ๆ บริษัท ทั้งยังพบปะกับประธานทั้งหลายเป็นการส่วนตัว ดูเหมือนจะคุยเรื่องโปรเจกต์ต่าง ๆ ผมตรวจสอบดูพบว่ามีปัญหาอยู่ไม่น้อย อีกทั้งมีเรื่องพัฒนาแผนงานโปรเจกต์สถานที่การจัดกิจกรรมกลางแจ้งของบริษัท ยังไม่ได้เห็นสถานที่แท้ ๆ แต่รองประธานเผยกลับคิดจะเซ็นยอมรับสถานที่ซึ่งตั้งอยู่ตรงเขตเฉิงซี พื้นที่นั้นไม่สมราคาเท่าไหร่ และยังมีปัญหาอื่น ๆ …”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ปลายเตียง เช็ดผมที่เปียกชื้นไปพลาง ได้ยินอย่างชัดเจน
เผยลี่เชินสีหน้าเรียบนิ่ง ตอบกลับ“ฟางหรงเทียนมีทีท่ายังไง?”
“รองประธานฟางไม่แสดงท่าทีอะไรครับ นอกเหนือไปจากรายการก่อนหน้านี้ ในมือเขาก็ไม่มีโปรเจกต์อะไรอีก แต่เขาก็ดูไม่ทุกข์ร้อน ได้แต่ลอยชายในบริษัทไปวัน ๆ การกระทำของรองประธานเผยในบริษัทมีไม่น้อย ที่เอ่ยมารองประธานฟางน่าจะรู้หมดครับ”
เผยลี่เชินได้ยินแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่เอ่ยอะไรเนิ่นนาน
เสียงจากในคอมพิวเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง “ประธานเผยครับ สถานที่ตรงเขตเฉิงซีมีปัญหาไม่น้อยเลย ท่านว่าเราควรพูดคุยกับรองประธานเผย อาศัยจังหวะที่เขายังไม่เซ็น…”
“ไม่ต้อง” เผยลี่เชินตัดบทสนทนาของอีกฝ่ายทันควัน
“แต่ว่าถ้าหากเซ็นสัญญาพื้นที่นั้น บริษัทของเราจะสูญเสียเงิน…”
เผยลี่เชินเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ต้อง ปล่อยเขาตัดสินใจ ไม่ต้องขัดขวางการกระทำใด ๆ ของเขา เรื่องทุกอย่างรอให้ฉันกลับไปแล้วค่อยว่ากัน”
“ทราบแล้วครับประธานเผย ท่านจะกลับไห่เฉิงเมื่อไหร่ครับ?”
“เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน ยังไม่แน่นอนเรื่องเวลา นายแค่คอยรายงานเรื่องที่บริษัทให้ฉันฟังก็พอแล้ว เรื่องอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้ไม่ต้องทำ”
“รับทราบครับประธานเผย”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขาโดยไม่ตกหล่นเพียงสักคำ อดอุทานในใจไม่ได้ แค่การคานอำนาจและเรื่องพัวพันระหว่างระดับสูงยังวุ่นวายปวดหัวขนาดนี้ อย่างกับละครชิงบัลลังก์ในวังหลวง ทั้งหงุดหงิดและรำคาญใจ ไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาจะทนอยู่ได้เลย
เธอเช็ดผมพลาง ปล่อยความคิดล่องลอยไปไกล ก้มหน้าลงต่ำ ไม่ทันใด้สังเกตว่าได้มายืนหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงระเบียงแล้ว
เธอเช็ดผมไปเรื่อย พลางคิดคำนวณดูว่าด้วยความสามารถระดับเธอจะสามารถเอาชีวิตรอดในละครศึกชิงบัลลังก์ไปได้สักกี่ตอน พลันรู้สึกแปลกประหลาด อึดอัดไม่สบายใจ
เธอยืดตัวตรง เมื่อเงยหน้าก็เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ที่วงกบประตู ตกใจสะดุ้งเฮือก
เผยลี่เชินมองเธอเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เห็นท่าทางเธอตกใจอย่างนั้น แววตาเผยรอยยิ้มชัดเจนขึ้นอีก ทว่าจงใจเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา “ได้ยินอะไรบ้าง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หลบสายตา “ไม่ได้ยินอะไรค่ะ…”
“ไม่ได้ยิน?” เผยลี่เชินก้าวมาข้างหน้า ใกล้เธอเข้ามาอีกนิด “ไม่ได้ยินจริงเหรอ?”
เขามองเนคไทสีน้ำเงินเข้มในมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ เก็บเนคไทสีเทาในมือกลับไป จากนั้นก้มมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า “สวมสิ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงัก เงยหน้ามองสีหน้าเรียบนิ่งของเผยลี่เชิน อดยิ้มออกมาไม่ได้
เขาในสภาพนี้ ราวกับเจ้าหญิงน้อยที่...แสนเย่อหยิ่ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์สนุกกับความคิดของตัวเอง กลั้นหัวเราะพลางยื่นมือไปจัดเนคไทให้เขา
เผยลี่เชินก้มมองไป๋เสว่เอ๋อร์กลั้นขำไม่อยู่ ก็ขมวดคิ้ว เขาก้าวมาข้างหน้าใกล้ชิดเธอ เอ่ยเสียงเย็น “ขำอะไร?”
“ไม่มีอะไรค่ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามเก็บสีหน้า เขย่งเท้าสวมเนคไทจากด้านหลังคอของเผยหลี่เชิน
ยิ่งไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่พูด เผยลี่เชินก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เสียงของเขาทุ้มลงกว่าเดิมมาก เค้นถามให้ได้คำตอบ “ไป๋เสว่เอ๋อร์”
เผยลี่เชินเอ่ยชื่อของเธอออกมาชัด ๆ ทีละคำ ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับตั้งใจดึงเนคไทโดยไม่ให้แรงเกินไป อาศัยจังหวะที่เขาโน้มตัวลงดึงเนคไทจนสุดอย่างว่องไว
ซ้อนทับกันแล้วหมุน เธอทำซ้ำสองสามครั้งก็ได้ปมเนคไทอันสวยงาม
จากนั้นเธอยื่นมือ จัดแต่งปมให้เรียบร้อย แล้วใช้นิ้วรูดเนคไทลงมา ให้รอยยับราบเรียบ มุมปากยิ้มน้อย ๆ “ไม่มีอะไรจริง ๆ ค่ะ แค่รู้สึกว่าประธานเผยช่างงามสง่า ดูเป็นกันเองอย่างน่าชื่นชมเท่านั้น”
หากเธอบอกว่าเขาเหมือนองค์หญิงจอมเย่อหยิ่ง เผยลี่เชินมีเหรอจะปล่อยเธอ?
ดังนั้นเธอจึงต้องโกหก เยินยอเขาสักหน่อย
วินาทีต่อมา เธอรู้สึกว่ามือข้างที่วางอยู่บนอกชายหนุ่มถูกตรึงเอาไว้ ไม่สามารถชักกลับมาได้ทัน เธอเงยหน้าอย่างหวาดหวั่น ประสานตากับเผยลี่เชินตรง ๆ
คิ้วของเผยลี่เชินขมวดมุ่น ราวกับจะกินเธอเข้าไป “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ?”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญาร้ายของประธานปีศาจ
มีตอนต่อไปไหม...