สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 51

ตอนที่ 51 เธอกำลังท้าทายฉันเหรอ

ทันใดนั้นสมองของไป๋เสว่เอ๋อร์ว่างเปล่า ราวกับถูกสะกดจุด นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง

เผยลี่เชินช่างยากจะคาดเดา อารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาของเขา ความรู้สึกที่ชื่นชอบ ทั้งการกระทำที่แสดงออก เธอไม่อาจคาดเดาได้เลย

เวลานั้นเขาลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา เธอยังนึกว่าเขาโกรธ นาทีที่เขายื่นมือออกมาจับศีรษะเธอ ในความคิดของเธอเห็นภาพเขาบิดหัวของชายร่างใหญ่ในห้องรับรอง แต่ใครจะคาดคิดว่าเขากลับจูบเธอในวินาทีต่อจากนั้น?

“ตึกตัก ๆ” เสียงรอบด้านอันตรธานหายไป หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมา กระเทือนไปถึงโสตประสาทในหู

เขาช่างเผด็จการกว่าทุกที ณ ช่วงเวลานี้แม้จะใช้กำลังบังคับแต่กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยน ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกร่างกายของตัวเองอ่อนระทวย ไม่ฟังคำสั่งของเธออีกต่อไป…

ช่างอบอุ่นงดงาม ราวฤดูใบไม้ผลิอันเป็นนิรันดร์

เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตัวอีกที เผยลี่เชินก็นั่งทำงานอยู่ที่ระเบียงแล้ว

เธอค่อย ๆ ลุกขึ้น ข่มกลั้นความปวดร้าวบนร่าง ลงมาจากเตียงอย่างระมัดระวัง

เดินเข้าไปยังห้องน้ำ เธออาบน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะใส่เสื้อผ้าออกมา ก็ได้ยินเผยลี่เชินกำลังประชุมทางวิดีโอคอล

เขานั่งอยู่ที่ระเบียง หันด้านข้างมาทางห้อง เขาเงยหน้าขึ้น สายตาเลื่อนผ่านมายังร่างเธอ จากนั้นจึงพูดใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “นอกจากเรื่องนี้แล้ว ที่บริษัทยังมีอะไรอีกไหม?”

เสียงที่ดังผ่านทางโทรศัพท์ ไป๋เสว่เอ๋อร์ฟังออกว่าเป็นเลขาชายคนนั้นของเผยลี่เชิน

“ช่วงนี้รองประธานเผยให้การรับรองผู้บริหารหลาย ๆ บริษัท ทั้งยังพบปะกับประธานทั้งหลายเป็นการส่วนตัว ดูเหมือนจะคุยเรื่องโปรเจกต์ต่าง ๆ ผมตรวจสอบดูพบว่ามีปัญหาอยู่ไม่น้อย อีกทั้งมีเรื่องพัฒนาแผนงานโปรเจกต์สถานที่การจัดกิจกรรมกลางแจ้งของบริษัท ยังไม่ได้เห็นสถานที่แท้ ๆ แต่รองประธานเผยกลับคิดจะเซ็นยอมรับสถานที่ซึ่งตั้งอยู่ตรงเขตเฉิงซี พื้นที่นั้นไม่สมราคาเท่าไหร่ และยังมีปัญหาอื่น ๆ …”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ปลายเตียง เช็ดผมที่เปียกชื้นไปพลาง ได้ยินอย่างชัดเจน

เผยลี่เชินสีหน้าเรียบนิ่ง ตอบกลับ“ฟางหรงเทียนมีทีท่ายังไง?”

“รองประธานฟางไม่แสดงท่าทีอะไรครับ นอกเหนือไปจากรายการก่อนหน้านี้ ในมือเขาก็ไม่มีโปรเจกต์อะไรอีก แต่เขาก็ดูไม่ทุกข์ร้อน ได้แต่ลอยชายในบริษัทไปวัน ๆ การกระทำของรองประธานเผยในบริษัทมีไม่น้อย ที่เอ่ยมารองประธานฟางน่าจะรู้หมดครับ”

เผยลี่เชินได้ยินแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่เอ่ยอะไรเนิ่นนาน

เสียงจากในคอมพิวเตอร์ดังขึ้นอีกครั้ง “ประธานเผยครับ สถานที่ตรงเขตเฉิงซีมีปัญหาไม่น้อยเลย ท่านว่าเราควรพูดคุยกับรองประธานเผย อาศัยจังหวะที่เขายังไม่เซ็น…”

“ไม่ต้อง” เผยลี่เชินตัดบทสนทนาของอีกฝ่ายทันควัน

“แต่ว่าถ้าหากเซ็นสัญญาพื้นที่นั้น บริษัทของเราจะสูญเสียเงิน…”

เผยลี่เชินเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “ไม่ต้อง ปล่อยเขาตัดสินใจ ไม่ต้องขัดขวางการกระทำใด ๆ ของเขา เรื่องทุกอย่างรอให้ฉันกลับไปแล้วค่อยว่ากัน”

“ทราบแล้วครับประธานเผย ท่านจะกลับไห่เฉิงเมื่อไหร่ครับ?”

“เพิ่งผ่านมาไม่กี่วัน ยังไม่แน่นอนเรื่องเวลา นายแค่คอยรายงานเรื่องที่บริษัทให้ฉันฟังก็พอแล้ว เรื่องอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้ไม่ต้องทำ”

“รับทราบครับประธานเผย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตั้งใจฟังบทสนทนาของพวกเขาโดยไม่ตกหล่นเพียงสักคำ อดอุทานในใจไม่ได้ แค่การคานอำนาจและเรื่องพัวพันระหว่างระดับสูงยังวุ่นวายปวดหัวขนาดนี้ อย่างกับละครชิงบัลลังก์ในวังหลวง ทั้งหงุดหงิดและรำคาญใจ ไม่ใช่ที่ที่คนธรรมดาจะทนอยู่ได้เลย

เธอเช็ดผมพลาง ปล่อยความคิดล่องลอยไปไกล ก้มหน้าลงต่ำ ไม่ทันใด้สังเกตว่าได้มายืนหน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงระเบียงแล้ว

เธอเช็ดผมไปเรื่อย พลางคิดคำนวณดูว่าด้วยความสามารถระดับเธอจะสามารถเอาชีวิตรอดในละครศึกชิงบัลลังก์ไปได้สักกี่ตอน พลันรู้สึกแปลกประหลาด อึดอัดไม่สบายใจ

เธอยืดตัวตรง เมื่อเงยหน้าก็เห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ที่วงกบประตู ตกใจสะดุ้งเฮือก

เผยลี่เชินมองเธอเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เห็นท่าทางเธอตกใจอย่างนั้น แววตาเผยรอยยิ้มชัดเจนขึ้นอีก ทว่าจงใจเอ่ยถามด้วยสีหน้าเย็นชา “ได้ยินอะไรบ้าง?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์หลบสายตา “ไม่ได้ยินอะไรค่ะ…”

“ไม่ได้ยิน?” เผยลี่เชินก้าวมาข้างหน้า ใกล้เธอเข้ามาอีกนิด “ไม่ได้ยินจริงเหรอ?”