สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 53

ตอนที่ 53 แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา

ลู่ผิงชวนฟังเนื้อความในไฟล์เสียง สีหน้าเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนต้น  เผยลี่เชิน มองไปยัง ไป๋เสว่เอ๋อร์ พยักหน้าไปทางเธอเล็กน้อย ไป๋ไสว่เอ๋อร์เข้าใจในทันที จึงเก็บปากกาอัดเสียงลงเดี๋ยวนั้น 

มุมปากของเขายกขึ้น เงยหน้ามองไปทางลู่ผิงชวนด้วยจังหวะไม่ช้าไม่เร็ว “รองนายกเทศมนตรี ได้ยินหมดแล้วใช่ไหมครับ?” 

ลู่ผิงชวนยกมือขึ้นตบโต๊ะ สีหน้าบิดเบี้ยวถมึงทึง “ไอ้เด็กเปรต ชักจะมากเกินไปแล้ว!” 

เผยลี่เชิน ยิ้มบาง รอให้เขาใจเย็นลงอย่างสงบ จากนั้นจึงยกแก้วเหล้าขึ้น เอ่ยพลางหัวเราะ “ท่านอย่าเพิ่งโมโหไปสิครับ ถึงอย่างไรแพ้ชนะก็เป็นธรรมดาของชีวิต หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ใช่ไหม?”

ความหมายของเผยลี่เชิน ลู่ผิงชวนย่อมฟังออก

เขาพยายามเก็บอารมณ์ พยักหน้าไปทางเผยลี่เชิน “ คุณพูดถูก แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ที่ทำให้ผมโมโหก็คือชิงอวี่ลูกชายไม่เอาไหนคนนี้ ถ้าหากเขาได้เรื่องอย่างคุณสักครึ่งหนึ่ง ผมคงไม่ต้องเครียดขนาดนั้น!” 

เผยลี่เชินยิ้มแย้ม หลุบสายตาลง ไม่เอ่ยอะไร

ลู่ผิงชวนพูดโน่นพูดนี่เสียมากมาย แต่ไม่ยอมเอ่ยถึงที่ดินผืนนั้น เห็นได้ชัดเจนว่าเขาต้องการปฏิเสธ สมกับเป็นลุงของลู่ชิงอวี่จริงๆ สำเภาเดียวกันทั้งคู่

เผยลี่เชินเงียบไปสักครู่หนึ่ง มองไปทางลู่ผิงชวนแล้วพูดต่อ “คุณควรจะรู้ดี ว่าเพื่อดำเนินการโปรเจกต์หนานไห่ เผยซื่อส่งคนมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่มีที่ดินหนึ่งที่ไม่ยังเคยคว้าไปได้สักที ที่ดินผืนนี้ก็คือที่ดินที่คุณชายลู่พูดถึง เรื่องนี้คุณคงไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้ผลตัดสินแพ้ชนะได้ออกมาแล้ว คุณคิดว่าถ้าหากคุณชายลู่ยังคงเหยียบที่ดินผืนนั้นไม่ปล่อย…” 

เผยลี่เชินไม่ยอมพูดให้จบเพราะต้องการไว้หน้าแก่ลู่ผิงชวน ที่ดินผืนนี้หากพูดไปแล้ว ถ้าหากไม่ใช่ลู่ผิงชวนเหยียบไว้ ก็คงถูกกลุ่มเผยซื่อของพวกเขาคว้าไปนานแล้ว แต่ที่ยังพูดว่าถูกลู่ผิงชวนเหยียบไว้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจไว้หน้าให้แก่ลู่ผิงชวน

ตอนนี้เผยลี่เชินมีหลักฐานเสียงอยู่ในมือ หากว่าเขาโทรศัพท์ไปแจ้งตำรวจ อาจจะก่อปัญหาใหญ่ให้กับลู่ผิงชวน เขาเข้าใจถึงข้อได้ข้อเสียในจุดนี้ และรู้ว่าเวลานี้จะไม่ถอยก็คงไม่ได้ 

ลู่ผิงชวนหัวเราะหึ ๆ หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาอย่างไม่รีบร้อน “วางใจเถอะครับประธานเผย ไอ้หนูชิงอวี่นั่นติดหนี้ แต่ผมจะไม่ยอมติดค้างใครแน่นอน เรื่องที่ดินผืนนั้นผมจะจัดการให้”

“งั้นคงต้องรบกวนท่านรองนายกเทศมนตรีแล้วครับ” เผยลี่เชินยิ้มที่มุมปาก ยกแก้วเหล้าไปทางเขา

ลู่ผิงชวนได้แต่ยอมรับ ว่าต้องปล่อยที่ดินผืนนั้นเสียแล้ว

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินลู่ผิงชวนพูดประโยคนี้ จึงถอนใจอย่างโล่งอก 

จากนั้นเผยลี่เชินกลับลู่ผิงชวนต่างดื่มเหล้าพลางคุยกันไปพลาง พูดคุยกันถึงการเจริญเติบโตของเมืองหนานไห่ในช่วงที่ผ่านมา ทั้งสองคุยกันอย่างออกรส 

“เมืองนี้จะพัฒนาต่อไปได้จำเป็นต้องถูกผลักดันจากคนหนุ่มมากความสามารถอย่างคุณ มีหัวคิดแผนการและเงินทุน ไม่เกินสามถึงห้า ปี ก็จะสามารถผลักดันอุตสาหกรรมและบ้านเมืองให้รุ่งเรืองได้ ประธานเผย ผมล่ะชื่นชมคุณจริงๆ ที่คุณสามารถมาพัฒนาเมืองหนานไห่ของเราได้ ผมเองก็รู้สึกยินดี!”

ลู่ผิงชวนเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ชูแก้วเหล้าขึ้นเพื่ออวยพรให้แก่เผยลี่เชิน

“บ้านเมืองจะพัฒนาไปได้หรือไม่ สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือต้องมองที่ผู้นำอย่างพวกท่าน ถ้าหากผู้นำอย่างพวกท่านนำทางได้ดี มีใจกว้างขวาง ย่อมสามารถนำพาเมืองหนึ่ง ให้มุ่งไปสู่อนาคตได้ ดังนั้นควรเป็นพวกเราต่างหากที่ต้องดื่มอวยพรให้ท่าน”  

เผยลี่เชินพูดพลางลุกขึ้นยืน ชูแก้วเหล้าไปทางลู่ผิงชวน 

บทสนทนารูปแบบนี้ ในสายตาของไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นว่าเป็นการชื่นชมกันและกัน เผยลี่เชินพูดสองสามคำเพื่อยกย่องลู่ผิงชวน แต่เขาปฏิเสธไม่กล้ารับ

ทว่าคำพูดพวกนี้ใคร ๆ ต่างก็ชื่นชอบ ลู่ผิงชวนเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เขาหัวเราะเสียงดังสองครั้ง เอ่ยเรียกเผยลี่เชินอย่างร่าเริง "ประธานเผยชื่นชมกันเกินไปแล้ว กินข้าวกันเถอะ!"