สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 54

ตอนที่ 54 หรือว่าเกิดเรื่องกับเธอ

ตั้งแต่​เข้า​มาในห้อง​รับรอง​จนถึงตอนนี้​ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำเดียว ลู่ผิงชวนกับเผยลี่เชินต่างสลับกันคุย ราวกับเธอเป็นมนุษย์ล่องหน

ตอนนี้จู่ ๆ ลู่ผิงชวนก็เอ่ยขึ้นว่าจะให้เผยลี่เชินดูแลลูกสาวเขาอีก จะให้เป็นเลขาหรือผู้ช่วยอะไรก็ได้ แบบนี้ไม่ใช่เรียกว่าแย่งข้าวชามเดียวกันกับเธอหรือไง? 

ที่ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์คาดไม่ถึงยิ่งกว่านั้นก็คือ เผยลี่เชินกลับตอบตกลง ในใจเธอรู้สึกผิดหวังขึ้นมาชั่วขณะ

เธอยกแก้วเหล้าขึ้น ดื่มจนเห็นก้นแก้วโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นเผยลี่เชินกับลู่ผิงชวนจะคุยสัพเพเหระอะไรกันเธอก็ไม่ได้ฟังแล้ว เหลือบไปเห็นแก้วเหล้าที่ว่างเปล่า ยื่นมือไปจะคว้าขวดเหล้ามาริน พลันรู้สึกถึงสายตาแหลมคมเยือกเย็นเพ่งตรงมายังเธอ

เธอช้อนตามอง สัมผัสได้ว่าเผยลี่เชินจับจ้องยังทุกการกระทำของเธอ มือที่ตั้งใจจะคว้าขวดเหล้าจึงชักกลับมา

ไม่นาน เผยลีเชินก็เป็นฝ่ายเอ่ยลากับลู่ผิงชวนก่อน

"รองนายกเทศมนตรีครับ ยินดีที่ได้พบกันในวันนี้ แต่หากไม่มีธุระอื่นแล้ว พวกเราขอตัวก่อน" 

"ครับ วันนี้ผมจะกลับไปบอกลูกสาว วันหลังจะให้เขาไปพบคุณที่โรงแรม ช่วงนี้คุณอยู่เมืองหนานไห่ จะได้ให้เธอพาคุณไปเที่ยวให้ทั่ว และจะได้อาศัยโอกาสนี้ทำความรู้จักกันสักหน่อย" 

มุมปากของเผยลี่เชินยกยิ้ม ไม่ปฏิเสธ" ครับ ให้คุณเป็นคนจัดการ"

ตั้งแต่ออกมาจากห้องรับรอง ไป๋เสว่เอ๋อร์และเจิงหงล้วนเดินตามหลังเผยลี่เชิน ออกมาจากโรงแรมด้วยกัน ระหว่างทางกลับ ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่พูดอะไรเลยสักคำ เผยลี่เชินสังเกตท่าทางของเธอทุกการกระทำ จากนั้นจึงเอ่ยทันควัน "ช่วงบ่ายไม่มีกำหนดการ ให้เธอไปพักได้"

ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรนัก เพียงรับคำเสียงหนึ่ง แล้วเหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่าง

หรือว่าเป็นเพราะเมื่อครู่เขาตกลงดูแลลูกสาวของไป๋เสว่เอ๋อร์ ไป๋เสว่เอ๋อร์หึงรึไง? 

เผยลี่เชินยืดตัวตรง หันหน้าไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ รถกำลังเคลื่อนตัว เขาเหลือบมองหลายต่อหลายครั้งจึงเห็นสีหน้าของเธอ

เธอกำลังหลับตา สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ หรือว่ากำลังงีบอยู่? 

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว เอนหลังกลับพิงพนัก ปรับสีหน้านิ่ง

เดิมนึกว่าเธอไม่พอใจเรื่องลูกสาวของลู่ผิงชวน ที่​แท้เขา​กลับ​คิด​ไป​เอง! 

เมื่อครู่​ไป๋เสว่เอ๋อร์ดื่มไวน์ไปแก้วหนึ่ง กำลังรู้สึกมึนๆ ทั้งยังเป็นเวลานอนกลางวันพอดี พอเธอกลับถึงโรงแรมแล้ว ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงขึ้นเตียงนอน

หลายวันที่ผ่านมาเธออยู่หนานไห่ไม่เคยได้หลับสนิทเลย หากไม่ใช่ว่าต้องตื่นเช้า ก็เข้านอนดึก อีกทั้งยังมีเรื่องราวให้ปวดหัวอยู่ทุกวี่วัน กว่าจะได้หยุดพักสักครึ่งวันช่างยากเย็นนัก เธอลืมทุกความกังวลแล้วผลอยหลับไป

เมื่อถึงเวลาห้าโมงเย็น ไป๋เสว่์เอ๋อร์ยังไม่ตื่น แต่เผยลี่เชินที่อยู่ข้างห้องตัดสินใจจะออกไปกินข้าวแล้ว เขาให้พนักงานโรงแรมจัดมื้อค่ำสำหรับสองคนในร้านอาหารของโรงแรมเป็นพิเศษ เมื่อเห็นว่าใกล้เวลา ก็ตรงไปเคาะประตูห้องข้างๆ

เคาะไปหลายครั้งก็ยังไม่มีเสียงตอบ เผยลี่เชินยืนอยู่หน้าประตู ใจชักไม่อยู่สุข

หรือว่าเธอออกไปข้างนอก

เผยลี่เชินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดโทรหาเธอทันที อีกด้านหนึ่งมีเสียงผู้หญิงดังมาตามสาย เอ่ยว่าโทรศัพท์กำลังปิด

ปิดโทรศัพท์มือถือ? ตั้งแต่ไป๋เสว่เอ๋อร์มาทำงานเป็นลูกน้องของเขา ก็ไม่เคยปิดโทรศัพท์เลยสักครั้ง ทำไมวันนี้จู่ ๆ ถึงปิดโทรศัพท์? 

เธอไม่อยู่โรงแรม แถมยังปิดโทรศัพท์ หรือว่า...จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ในความคิดของเผยลี่เชินปรากฏภาพใบหน้าของลู่ชิงอวี่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว  

วันนั้นเขาพูดอย่างชัดเจนว่าสนใจไป๋เสว่เอ๋อร์  ตอนนี้พวกเขาก็ไปพบลู่ผิงชวนมาเมื่อตอนเช้า ลู่ชิงอวี่เองคงจะรู้เรื่องเหมือนกัน

 หรือว่าหมอนั่นไม่พอใจ อาศัยจังหวะช่วงบ่ายที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ออกไปข้างนอกลักพาตัวเธอไปแล้ว!

ความคิดนี้แวบขึ้นมาในสมองของเผยลี่เชิน ที่นี่คือเมืองหนานไห่ ไม่ใช่สถานที่ของเขา ด้วยนิสัยอารมณ์ร้อนของลู่ชิงอวี่ เขาคงไม่ยอมวางมือง่ายๆแน่... 

เผยลี่เชินกําหมัดแน่น สาวเท้าก้าวเดินไปยังลิฟต์ทันที กดโทรศัพท์หาเจิงหง “ขับรถมาที่หน้าประตูโรงแรม”

พอออกคำสั่งจบก็วางสาย จากนั้นกดโทรศัพท์หาลูกน้องที่ไว้ใจได้ของตัวเอง “สืบหาร่องรอยการเดินทางของลู่ชิงอวี่ในวันนี้ทันที เอาเบอร์โทรศัพท์ของมันมาให้ฉัน”