สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 61

ตอนที่ 61 สงสัยสภาพร่างกายของฉัน

ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงคำพูดของชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจ เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองเห็นคางที่ได้รูปพร้อมลำคอที่มีกล่องเสียง เธอหายใจเข้าลึกๆ ฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ถ้าประธานเผยไม่สบาย รายการที่หนานไห่นี้....”

เผยลี่เชินขมวดคิ้วยกมือไปข้างหลังโอบเอวของเธอ ดึงร่างของเธอเข้าหาตัวเองในขณะที่เธอยังพูดไม่จบ

ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นก็พบกับสายตาของเขา ดูเหมือนเผยลี่เชินจะไม่ดีใจ สีหน้าดูหมอง แต่สายตาไม่ได้เย็นชาเหมือนทุกครั้ง

เผยลี่เชินเก็บอารมณ์ตนเองไว้ พูดเสียงเบาๆ “เธอกำลังสงสัยในสภาพร่างกายของฉันอยู่ใช่ไหม?”

“ฉัน.....เปล่า.....” ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้

แน่นอนว่าเธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ ที่สำคัญคือไม่มีผู้ชายคนไหนทนต่อความสงสัยในเรื่องสภาพร่างกายของตนเองได้ สำหรับเผยลี่เชินยิ่งไม่ต้องพูดถึง

ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบหาข้อแก้ตัว ทำให้ไม่รู้ว่าตัวเองหน้าแดงตั้งแต่เมื่อไร จิตใจกระวนกระวายเหมือนม้าพยศ พอตื่นเต้นก็พูดอะไรไม่ออก

เผยลี่เชินมองดูใบหน้าแดงเขินอายของเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และแล้วใบหน้าของเธอก็เป็นสีแดงเหมือนแอปเปิ้ล เขาอดใจไม่ได้จึงประทับรอยจูบที่ริมฝีปากของเธอ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ฉันคิดว่าเธอเอาใจใส่ฉัน ถือเป็นยาใจที่ดีที่ฉันได้รับจากเธอ”

เขาพูดจบก็ปล่อยเธอแล้วถอยออกมา เขย่ากล่องในมือแล้วหันไปรอบๆ

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกแต่เพียงว่าใจของเธอเต้นแรงจนถึงลำคอ เธอเงยหน้าขึ้นเห็นชายหนุ่มเดินไปทางระเบียง สูดลมหายใจและดูสงบลงอย่างรวดเร็ว

การเอายาให้เขากินก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผมตามหลักมนุษยธรรม เธอคือเลขาของเผยลี่เชิน มีหน้าที่รับผิดชอบทั้งงานและชีวิตประจำวันของเขา ต้องคอยดูแลเมื่อเขาเป็นหวัด ต้องหาหยวกหายา แต่เหตุผลหลักคือเธอเข้าใจว่าการเป็นหวัดของเผยลี่เชินนั้นมีความเกี่ยวข้องกับเธอ คือถ้าเมื่อคืนเขาไม่อยู่เป็นเพื่อนเธอ บางทีเขาก็ไม่ต้องเป็นหวัด

เห็นได้ชัดว่าเธอมีข้ออ้างมีเหตุผลมากมาย แต่เมื่อกี้ทำไมอยู่ต่อหน้าเผยลี่เชินจึงพูดไม่ออกสักคำ

ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากเพื่อสงบอารมณ์ของตัวเอง แล้วค่อยๆ ออกจากห้องของเผยลี่เชิน

พอได้ยินเสียงปิดประตู เผยลี่เชินก็มองเอกสารต่างๆ ในคอมพิวเตอร์ แต่กลับมองไม่เห็นอะไรเลย

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางกล่องยาที่เขาวางไว้แบบส่งๆ ความคิดเริ่มฟุ้งซ่าน

นอกจากแม่แล้ว ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจใยดีเขาสักคน หลังจากโตเป็นหนุ่มเขาก็ไม่เคยคิดว่าการเป็นหวัดจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร อีกทั้งร่างกายเขาก็ออกจะแข็งแรง เขาจะป่วยง่ายๆ ได้อย่างไร บางทีอาการเจ็บป่วยเล็กน้อยก็หายได้เอง เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะใส่ใจขนาดนี้ เขาแค่ไอสองสามที เขาก็จำได้และหาหยวกหายามาให้

พอคิดถึงตอนที่เธอหน้าแดง เผยลี่เชินก็สุขใจเห็นได้จากรอยยิ้มที่มุมปาก

แม้ว่าเขารับยานี้มาแต่ก็ไม่ได้กิน แต่ความรู้สึกที่ตนเองได้รับการเอาใจใส่ ก็ไม่เลวเลย

หลังจากนั้นสองสามชั่วโมง เผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไปพบกับลู่ผิงชวนตามที่นัดกันไว้ในโรงแรม

โรงแรมเดียวกัน ห้องพิเศษเดียวกัน ดูๆ ไปแล้วลู่ผิงชวนน่าจะเป็นแขกประจำของที่นี่

ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปที่ห้องพิเศษ มีบอดี้การ์ดสองคนยืนอยู่ทั้งด้านซ้ายและขวาของประตู นอกจากพวกเขายังมีผู้ชายท่าทางเหมือนเลขาคอยต้อนรับพวกเขา “ท่านรองนายกเทศมนตรี มีธุระด่วนที่ต้องจัดการ เชิญคุณทั้งสองรอสักครู่”

เผยลี่เชินพยักหน้ารับทราบ เลขาผายมือเชื้อเชิญให้พวกเขาเข้าไป