สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 7

บทที่7 ควรจะรู้สึกยังไง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตื่นมาตั้งแต่เช้าๆ เปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูพวกข่าวรายงานที่มีความเกี่ยวข้องกับไป๋ซื่อ ไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะแม้แต่ข่าวของเธอเมื่อวานก็หายไป

สันนิษฐานว่าข่าวพวกนี้จะไปกระทบกับชื่อเสียงของตระกูลเผยเข้าให้ ดังนั้นพวกเขาจึงริเริ่มที่จะลบรายงานออนไลน์ทั้งหมดพอคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็อดจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาไม่ได้

ช่วงบ่าย เธอไปที่บริษัทและจัดการเตรียมเอกสารเงินกู้ หอบหิ้วเอกสารนั้นขับรถตรงดิ่งไปยังโรงแรมที่นัดไว้กับจ้าวหยางหลิน ก่อนจะออกมา เลขาของเธอก็จัดการยัดผงยาซองเล็กเพื่อเป็นตัวช่วยในการให้เธอหลบหลีกออกมาอย่างปลอดภัยถ้าหากเกิดอะไรขึ้น

ช่างเป็นช่วงจังหวะเหมาะเจาะ ทันทีที่เธอออกมาก็เป็นช่วงเวลาเร่งด่วนทันทีไป๋เสว่เอ๋อร์รถติดอยู่นานพอสมควร ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะออกถนนสายหลักแต่ออกไปได้ไม่ทันไรยางรถก็ดูเหมือนจะโดนอะไรเจาะรั่วทันที

ถนนเส้นนี้กำลังอยู่ระหว่างปรับปรุง ปกติแล้วไม่มีคนมาใช้ ไป๋เสว่อเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มาดูเวลา แน่นอนว่ายิ่งทำให้เธอร้อนรน แต่ก็ทำได้เพียงแค่ควบคุมมันและโทรเรียกรถลากมาจัดการ

รู้สึกแย่ได้ไม่นาน ไฟหน้ารถคู่หนึ่งที่ส่องมาจากทางด้านหลังก็มาหยุดอยู่ข้างเธอ

หน้าต่างของทางเบาะหลังค่อยๆเลื่อนลงอย่างช้าๆ เผยใบหน้าเผยลี่เชินที่แสนเยือกเย็นแต่กลับหล่อเหล่านั้นให้เห็นเต็มตา

“รถเสียเหรอ?”

“เผย... ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ถนนเส้นนี้เป็นทางที่ใกล้ที่สุดที่จะไปโรงแรมตี้เหา แต่เพราะช่วงนี้ตรงนี้ซ่อมทางคนผ่านแน่นอนว่าจะต้องน้อยถึงขั้นน้อยมาก

โรงแรมตี้เหาเป็นโรงแรมระดับหลายดาวที่มีชื่อเสียงของเมืองไห่เฉิง ผู้นำธุรกิจหลายๆท่านก็จะมาใช้ที่นี่ไว้คุยงานกิจการต่างๆ

เผยลี่เชินไม่ได้ตอบคำถามของหญิงสาวตรงหน้า ทำเพียงแค่ใช้สายตาเหลือบมอง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไปตี้เหา? มาสิ เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธอย่างไม่ต้องได้ทันคิด

คำพูดในวันนั้นมันบอกทุกอย่างและพวกเขาสองคนคิดว่าคุยกันจนเข้าใจแล้ว ในตอนนี้เขาไม่อยากที่จะติดต่อหรือยุ่งเกี่ยวคนตระกูลเผยอีกต่อไป

“นี่มันก็เย็นมากแล้ว คุณจะอยู่ให้หมาจรจัดแถวนี้มาหรือไง?” เสียงเย็นของผู้ชายคนเดิมตอบกลับมา

ไป๋เสว่เอ๋อร์ออกอาการสั่นเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเผลอหลุดปากตอกคำกลับไปเสียงเบา “อย่างน้อยหมาจรจัดก็ไม่ได้น่ากลัวเหมือนกับคุณ”

“ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอจะพูดให้เสียงดังกว่านี้ก็ได้นะ”

ทันทีที่ถึงก็เปิดประตูจะลงจากรถ เสียงเรียกด้านหลังของเผยลี่เชินก็ทำให้ต้องกลับไปสนใจ

“ไป๋เสว่เอ๋อร์”

เจ้าของชื่อหยุด ก่อนจะหันกลับไปมองด้วยความสงสัย

เธอหันไปเจอเผยลี่เชินแสนเย็นชาคนเดิม ที่ไม่นานเขาก็ว่าต่อเข้าให้ “ผมว่าสินค้าชิ้นเดียวกันยิ่งที่ซื้อขายมากขึ้นเรื่อยๆก็ไม่ต่างจากของไร้ค่า ผมว่าจุดนี้คุณควรจะเอากลับไปคิดดีๆอีกที”

“คุณหมายความว่ายังไง?” เธอเริ่มที่จะขมวดคิ้ว

เมื่อเห็นหน้าตาหญิงสาวเริ่มที่จะไม่ค่อยดี มุมปากของเผยลี่เชินก็เริ่มที่จะแย้มกว้าง เมื่อเห็นท่าทีตอบกลับที่ตนพอใจแล้ว ก็หันไปเอ่ยคนขับรถที่รอตอบรับคำสั่งอยู่ทันที “ไปกันเถอะ”

“เผยลี่เชิน คุณกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อนนะ!”

เธอล่ะอยากที่จะบุกเข้าไปจี้ถามให้เสียรู้เรื่อง แต่รถก็ขับผ่านไปเร็วเสียจนไม่นานก็หายไปจากระยะสายตา

คำพูดของเขาราวกับการตบหน้าเธอเสียฉาดใหญ่ เป็นรอยแน่นติดอยู่บนใบหน้า ปวดแสบปวดร้อนจนถึงที่สุด