สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 6

บทที่6 ไม่มีลู่ทางให้ถอย

ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าส่งสัญญาณ ก่อนจะแยกออกมาหวังจะเดินไปยังลานจอดรถ

แต่พวกนักข่าวไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปตั้งแต่แรก หนึ่งในนั้นเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไปก็รีบฉุดลากยั้งเธอเอาไว้เสียก่อน

หญิงสาวที่กำลังจะเดินลงบันไดไม่ทันจะได้ยั้งตัว ก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่ ทั้งตัวล้มตกลงไปที่พื้น ขาเธอแดงเป็นจ้ำมันชาเสียจนรู้สึกเจ็บ

อยู่ๆก็เกิดเรื่องทำเอานักข่าวที่ล้อมอยู่ตกใจ

คนที่เป็นคนทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ล้มมองไปยังเธอก่อนจะรีบแบมือกางออกเฉไฉราวกับไม่ได้ทำอะไรผิด “ทุกคนก็เห็นนะ เธอล้มลงไปเอง ไม่ได้เกี่ยวกับฉันเสียหน่อย”

คนถูกกล่าวถึงไม่ได้พูดอะไรตอกกลับ ริมฝีปากบางเม้มแน่น มือทั้งสองที่ค้ำยันพื้นค่อยๆยกขึ้นมา ความแสบร้อนจากแผลที่ข้อเท้ายังคงมาพร้อมกับเลือดที่ไหลซิบๆรอบๆบาดแผลนั่น เธอพยายามเป่าลมจากปากแผ่วๆ เพื่อให้ความเย็นช่วยชำระความเจ็บของบาดแผลนั่นให้ดีขึ้นไม่มากก็น้อย

เธอกัดฟันทนความเจ็บนั่นก่อนจะรีบเดินกลับตรงไปที่รถ

นักข่าวทั้งหมดตื่นตะลึงไปชั่วครู่ก่อนที่ไม่นานหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าใครในนั้นก็หูยออกมาซะเสียงดัง “ผู้หญิงคนนี้หน้าหนาเสียจริงๆ ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังทำตัวเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวย ไม่รู้เลยเผลอๆวันพรุ่งนี้ก็อาจจะล้มละลายเละไปหมด แล้วยังจะโกหกไปทั่วอีก”

ในอาคารตึกเผยซื่อ เผยลีเชินทำเพียงยืนอยู่หน้าหน้าต่างกระจกสูงจากพื้นจรดเพดานในล็อบบี้และมองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วยสายตาเรียบนิ่ง และเพราะความเรียบเฉยนั่นทำเอาคนรอบข้างคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าอีกคนคิดอะไรอยู่

รอจนไป๋เสว่อเอ๋อร์ขึ้นรถขับออกไปร่างสูงจึงยอมที่จะเอ่ยปากสั่ง “ไปจัดการพวกคนข้างนอกให้เรียบร้อย”

“รับทราบค่ะประธานเผย”

……

“ท่านประธานแบบนี้มันไม่ได้นะคะ!” ว่ายังไม่ทันไร ประโยคก็เลขาส้งก็ว่าลั่นตัดจบ

จ้าวหยางหลินนั่นเป็นพวกเศรษฐีใหม่ มารยาทวัฒนธรรมแทบจะเรียกว่าไม่มี นอกเสียจากมีเงิน คนร้ายกาจน่ารังเกียจแบบนั้น ไปเจอจะมีอะไรดีขึ้นกัน?

ไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจความเป็นห่วงของเลขาของเธออย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในตอนนี้เธอและไป๋ซื่อกำลังตกอยู่ในทางที่มืดบอด ที่อย่างน้อยถ้ามีสักความหวังนึงก็ไม่อยากที่จะไม่ลองดู

ใจที่ขมขื่น เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังปลอบโยนเลขาส้งหรือว่าตัวของเธอเอง “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้มันแย่ไปแล้วมันจะแย่ลงไปกว่านี้ได้ถึงไหนกัน? ...ฉันจะดูแลตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“แต่ว่า”

“ไม่ต้องพูดแล้วส้ง ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่เวลานี้อะไรจะเกิด ฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้น” แน่นอนว่าเส้นทางนี้นั้นแสนเดินลำบาก แต่เธอก็ไม่รู้ ไม่มีลู่ทางให้ถอยอีกต่อไปแล้ว