สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 5

บทที่5 ได้ประโยชน์ทั้งคู่

ว่าจะพูดอีกสักประโยคแต่ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ขัดขึ้น “เท่าไหร่?”

“ร้อยห้าสิบล้าน”

“ก็ไม่เยอะมาก” มุมปากหนายกขึ้น ก่อนจะยิ้มแล้วว่าต่อ “ก็นะ คุณหนูไปให้ราคาตัวเองแค่นี้เองเหรอ?”

“ฉัน...” ไป๋เสว่เอ๋อร์นิ่งอึ้ง

“ร้อยห้าสิบล้านถึงมันจะไม่ได้เยอะอะไรสำหรับผมแต่ให้ฟรีๆก็คงไม่ได้” มือหนาวางมือถือที่เขานำขึ้นมาเล่น ก่อนนัยน์ตาสุกใสจะกลับมาเย็นชาเสียจนยะเยือก

“อย่างน้อยการที่เมื่อเช้าคุณหนูไป๋จากผมไปโดยไม่ร่ำลา ผมมองไม่เห็นความจริงใจเอาเสียเลยกับวิธีนี้...”

คนตัวสูงยิ้มหยัน “ผมล่ะสงสัยจริงๆว่าพวกในตระกูลไป๋จะเป็นแบบนี้กันทั้งหมดไหมแบบนี้ผมคงต้องมานั่งตัดสินใจใหม่แล้วล่ะว่าควรจะให้คุณยืมเงินหรือเปล่า”

แน่นอนว่าเลขาของเธอได้เตือนเธอแล้วว่าการที่พวกเราจะเอาเนื้อออกมาจากปากของสัตว์ร้าย ถ้าพลาดก็จะกลายเป็นอาหารของมันซะเอง ที่แม้แต่กระดูกก็คงจะไม่เหลือ

สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เริ่มอ่อนลงเสียจนซีด แม้แต่สีของการไหลเวียนของเลือดก็ไม่โผล่มาให้เห็น คงมีแต่ริมฝีปากแห้งที่ยังพอมีรอยแดงไว้ให้เห็น

ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับนัยน์ตาคมแสนเย็นเยียบนั่น “ก็อย่างที่คุณว่า ประธานเผยก็อุตส่าห์พูดชัดเจนแล้ว แน่นอนว่าฉันคงไม่ควรรบกวนต่อ การตัดสินใจของประธานเผยแน่นอนว่าต้องมีเหตุผล พวกเราก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เรื่องเมื่อวานก็แน่นอนว่าได้ประโยชน์ทั้งคู่”

พูดจบเธอก็หยิบกระเป๋าตัวเองและหันหลังจะกลับออกจากห้องนี้ไป

เพียงแค่เท้าก้าวเข้าเขตประตูพร้อมจะก้าวออก เสียงราบเรียบด้านหลังของชายหนุ่มก็ขัดเธอไว้ “โดนไปแค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้วงั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าสำหรับคุณหนูไป๋ ไป๋ซื่อก็ดูเหมือนจะไม่สำคัญอะไรมากมายนัก”

ปลายเท้าหยุดแน่นิ่ง มือข้างลำตัวกำแน่น