สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 ยังจะต้องเกรงใจแบบนี้อีกเหรอ

เผยอี้เงยหน้ามอง เผชิญหน้าจ้องกับสายตาของเผยลี่เชินสองวินาทีก็หนีหน้าออก เบนสายตากวาดมองเรือนร่างของไป๋เสว่เอ๋อ

เขาอดกลั้นอารมณ์ไว้ แกล้งทำเป็นย้อนถาม “ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันทำอะไร?”

เผยลี่เชินหัวเราะเย้ย จากที่หนังหลังตรงพิเก้าอี้อยู่ ค่อยๆเชิดคางมองไปที่เผยอี้ สายตามองด้วยความไม่สบอารมณ์

“เรื่องมาถึงทุกวันนี้ยังจะมาปิดบังฉันอีกเหรอ แกนี่เห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง”

“ฉันจะกล้าได้ยังไง?” เผยอี้หัวเราะเย้ย มองไปที่เผยลี่เชิน

บรรยากาศตอนนี้เต็มไปด้วยความซับซ้อน ทั้งสองตึงเครียดต่างคนต่างไม่ยอม ไป๋เสว่เอ๋อยืนมองอยู่ด้านข้าง รู้สึกว่าเหมือนตัวเองถูกบีบเป็นเส้นตรง จะขยับก็ไม่กล้าขยับไปไหนสักนิด

“พี่ทั้งชาญฉลาดและเก่งดาจขนาดนั้น ไปถึงเมืองหนานไห่ก็ได้ที่ดินผืนนั้นมาทันที จะให้ผมกล้าถือดีกับพี่ได้ยังไงกัน? แต่ทว่าฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าไปทำเรื่องอะไรให้พี่โกรธกันแน่”

เผยอี้ยังไม่ทันพูดจบ เผยลี่เชินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้รีบลุกขึ้นมาทันที มือควานหยิบเอกสารที่อยู่ตรงหน้า เขวี้ยงออกไปตรงหน้าเขา

“เพี้ยะ!”

เอกสารหนึ่งกองลงตรงขาของเผยอี้ และตกลงไปที่ข้างขาของเขา สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันใด ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นออกจากดวงตา ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา เผยลี่เชินก็รีบเดินไปถึงหน้าโต๊ะทำงานแล้ว

เขาอยู่ห่างจากเผยอี้ไม่ถึงหนึ่งเมตร ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ รู้สึกโกรธจนตัวสั่น ”เผยอี้ ฉันจะขอเตือนแกไว้ เครือเผยซื่อไม่ได้มีไว้ให้แกมาฝึกฝนฝีมือ แม้ว่าอยากจะบริหารและวางอำนาจ ก็ต้องมีความสามารถในการบริหาร! โปรเจคพวกนี้ที่แกอนุมัติไป ความเสียหายทั้งหมดแกต้องรับผิดชอบเพียงผู้เดียว!”

ทรัพย์สินทั้งหมดของเครือเผยซื่อ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่มาจากน้ำพักน้ำแรงหยาดเงื่อเลือดชีวิตของคุณท่านเผยทั้งนั้น การที่เผยอี้มาทำลายล้างแบบนี้ช่างเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้ซะจริง โปรเจคเหล่านี้ เขาเซ็นชื่อแล้วก็มีความหมายว่ามีผลใช้ได้แล้ว เงินพวกนี้แม้ว่าพวกเขาไม่อยากจ่ายแต่ก็ต้องจำยอมจ่ายออกไป และเงินที่จ่ายออกไปก็แลกอะไรกลับมาไม่ได้เลย ทั้งหมดนี้ก็เหมือนเอาเงินมาโปรยเล่น!

ธุรกิจไม่ใช่เกมส์ พวกเขามาสร้างหลักปักฐานที่เมืองหนานไห่ได้อย่างมั่นคงแบบนี้ ไม่เพียงใช้แต่ความสร้างมารถสร้างขึ้นมา แต่สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคือการที่ตระกูลเผยรอบคอบทุกขั้นตอน ทุกโครงการมีการประเมินความเสี่ยง จึงทำให้เมื่อพวกเขาลงทุนที่ไหนก็จะได้กลับมาซึ่งผลกำไรที่งดงาม แต่ก็เป็นเพราะเผยอี้มาโดยตลอด พวกเขาตระกูลเผยจึงจำต้องทำโครงการล้มเหลวพวกนั้น

อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว เผยอี้จ้องตาเผยลี่เชิน ดวงตาทั้งสองจ้องจนจะเค้นออกมาเป็นสายเลือด เขากำหมัดแน่น ราวกับจะออกหมัดชกไปที่เผยลี่เชินในวินาทีถัดไป

สีหน้าของเผยลี่เชินนิ่งและเย็นชา สายตาแฝงไปด้วยความเกลียดชังที่เขาไม่ได้แสดงออกมาบ่อยนัก เขายืนตรงอยู่ต่อหน้าเผยอี้ ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด พลังของเขาเปี่ยมล้น ได้เปรียบกว่าเขาเป็นไหนๆ

“ฉันไม่สนว่าแกจะใช้วิธีไหนมาทำลายให้ตกต่ำถึงขีดสุด มิฉะนั้นฉันจะไม่สนใจอะไร ปลดแกออกจากตำแหน่งไปเลย”

เผยลี่เชินพูดขึ้นมาแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ากำลังตบหน้าเขาอยู่ เผยอี้กำหมัดแน่น กัดฟันพูดออกมา “เผยลี่เชิน พี่รู้ได้ไงว่าโครงการที่ฉันอนุมัติจะไม่ได้รับผลประโยชน์?”

เผยลี่เชินเดินผ่านเขาพร้อมกวาดสายตาอันเย็นชามองอย่างรวดเร็ว “คำถามนี้ ยังต้องให้ฉันตอบอีกเหรอ?”

ผู้ชายคนนั้นพูดประโยคนี้จบ หันหลังกลับ เดินตรงไปยังหน้าต่างด้านหลัง ผ่านด้านข้างของไป๋เสว่เอ๋อ เอ่ยปากสั่ง “เชิญรองประธานเผยออกไป”

ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจ สายตามองไปยังเผยอี้ ลังเลอยู่สักพัก รีบเดินเข้าไป ผายมือออกสื่อความหมายเป็นนัย

สายตาของเผยอี้มองมาที่ใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อ กัดฟันเม้มปากจ้องไปที่เธอ แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมา ก้าวอย่างฉับไวออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นเผยอี้ออกไป ไป๋เสว่เอ๋อถอนหายใจโล่ง บรรยากาศเมื่อสักครู่ เธอเป็นกังวลว่าพวกเขาทั้งสองจะมีเรื่องต่อยตีกันขึ้นมาจริงๆ

เธอหันหลังกลับไป สายตาเหลือบไปมองเห็นเอกสารที่กองอยู่บนพื้น เดินก้มลงไปหยิบขึ้นมา

บนหน้าเอกสารมีตัวอักษรประทับอยู่หนึ่งแถว “แผนห้างฮั่นต๋าเขตเฉิงซี” ไป๋เสว่เอ๋อชะงักขึ้นมาทันที

ห้างฮั่นต๋านี้ เธอรู้จักดี ก่อนหน้านี้มีบริษัทมาซื้อที่ดินตรงนี้ จะเปิดทำธุรกิจให้เช่าสำนักงานกับโซนชุมชน สร้างตึกได้ครึ่งหนึ่ง เพราะทะเลาะกับผู้ร่วมหุ้น จึงไม่มีเงินทุนสร้างต่อ บริษัทผู้เป็นเจ้าของที่ชิงเงินที่ร้านค้าผู้เช่าจ่ายมาก่อนไปและหลบหนี เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้วุ่นวายไปทั้งเมืองหนานเฉิง

คาดไม่ถึงเลยว่าที่ดินที่เผยอี้เซ็นสัญญาไปจะเป็นที่ผืนนี้ มิน่าล่ะเผยลี่เชินโกรธมากมายขนาดนั้น

ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นนำเอกสารไปวางไว้บนโต๊ะของเผยลี่เชิน มองแผ่นหลังอันกว้างล่ำของผู้ชายผู้นี้ พูดขึ้นเบาๆ

พนักงานเก็บเมนูพร้อมหันหลังกลับออกไป

เผยลี่เชินไม่เพียงแต่รินน้ำชาด้วยท่าทีอ่อนน้อม เขาวางแก้วลง เหลือบตาขึ้นมาเห็นผู้หญิงตรงข้ามกำลังนั่งจ้องเขาอยู่

ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจลึก อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “คุณ...รู้ได้ยังไงคะ?”

เขารู้ร้านอาหารที่เธอชอบ ที่นั่งที่ชอบและอาหารที่ชอบได้อย่างไรกัน

เผยลี่เชินเห็นสีหน้าตกตะลึงของฝ่ายหญิง ยิ้มมุมปากขึ้นมา “เพียงแค่ผมอยากรู้ ไม่มีอะไรที่ผมจะรู้ไม่ได้ด้วยเหรอ?”

ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าเผยลี่เชินจะตั้งใจทำในสิ่งที่เธอชอบให้ทั้งจองร้านอาหารและพาเธอมาที่นี่

เสียงของฝ่ายชายยังดังขึ้นมาต่อ “พรุ่งนี้ผมจะแจ้งฝ่ายการเงินให้เพิ่มเงินเดือนให้คุณอีก20เปอร์เซนต์”

ไป๋เสว่เอ๋อตะลึง มองไปที่เผยลี่เชินด้วยความไม่เข้าใจ

ทั้งพาเธอมาทานอาหารในร้านที่เธอชอบ ทั้งขึ้นเงินเดือนให้ นี่มัน.....

เผยลี่เชินเห็นท่าทีของเธอก็เข้าใจทันที พูดขึ้น “ครั้งนี้ที่ไปทำงานต่างเมืองกับผม คุณแสดงฝีมือได้ดีมาก รางวัลพวกนี้เป็นสิ่งที่คุณควรได้รับ”

ไป๋เสว่เอ๋อตกใจ นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเผยลี่เชินชมตนเองอย่างจริงจังขนาดนี้ ใจของเธอเต้นแรง เธอรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก “ขอบคุณค่ะประธานเผย”

คำพูดเมื่อครู่เธอพลั้งปากพูดออกมาเอง ด้วยความรู้สึกตกใจทำอะไรไม่ถูก

เมื่อไป๋เสว่เอ๋อสงบสติอารมณ์ได้ เธอเห็นว่าสีหน้าของผู้ชายตรงข้ามดูนิ่งไป

เสียงของฝ่ายชายดังขึ้นอีกครั้ง “ตอนนี้คุณจะมาเกรงใจอะไรกับผมอีกครับ?”