สัญญาร้ายของประธานปีศาจ นิยาย บท 89

ตอนที่89 ประธานเผยเป็นรุ่นพี่ของฉัน

รอบข้างไม่มีใครเลย ไป๋เสว่เอ๋อรออยู่พักใหญ่ รถสักคันก็ไม่มีผ่าน

หล่อนยืนอยาตรงนั้นลำพังเพียงคนเดียว ลุงยามอดสงสารไม่ได้ พูดตะโกนมาจากที่ไกล “สาวน้อย ลองไปรอที่ประตูใหญ่ไหม มีรถรับส่งของขับมาอยู่บ้าง ให้พวกเขาช่วยไปส่งเธอสิ!”

นี่อาจจะเป็นวิธีที่เป็นไปได้ ไป๋เสว่เอ๋อรออยู่ที่ประตูไม่นาน มีรถบรรทุกคันหนึ่งขับออกมาจากโรงงาน ลุงยามโบกรถไว้ รถก็จอดลงทันที

ลุงหนวดยาวค่อนข้างสกปรกคนหนึ่งลดหน้าต่างรถลงมา เอ่ยปากขึ้นด้วยฟันเหลืองอร่าม “มีอะไร!”

ไป๋เสว่เอ๋อเพิ่งจะก้าวไปหนึ่งก้าว ลุงคนนั้นก็เบี่ยงสายตาจากลุงยามมามองที่หล่อน ตาของผู้ชายคนนั้นเป็นประกาย สายตาดูไม่ธรรมดาเต็มไปด้วยความหื่นมองมาที่ตัวของหล่อน

ไป๋เสว่เอ๋อเสียวสันหลังวาบ หล่อนยังไม่ทันได้พูดอะไร ผู้ชายคนนั้นก็ส่งยิ้มให้ “ว่าไงจ้ะคนสวย!”

ไป๋เสว่เอ๋อกัดริมฝีปากแน่น รีบส่ายหัว ปฏิเสธ “ไม่มีอะไร! พี่ชาย! ไม่มีอะไรค่ะ!”

เมื่อหล่อนพูดจบ หันหลังไปมองลุงยามที่ทำหน้าตาสงสัย ส่ายหัวเล็กน้อย

ผู้ชายคนนั้นได้ยินที่ไป๋เสว่เอ๋อพูดขึ้น รู้สึกแปลกใจขึ้นมา มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อกับลุงยามพักหนึ่ง จากนั้นเห็นพวกเขาไม่พูดอะไรต่อ เขาจึงบ่นด่าพลางปิดกระจกขึ้น เหยียบคันเร่งขับออกไป

ไป๋เสว่เอ๋อมองดูรถที่ขับออกไป จึงจะรู้สึกโล่งใจถอนหายใจออกมา ถ้าหล่อนขึ้นรถไปกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หล่อนคิดว่าควรรอโบกรถแท็กซี่อยู่ตรงนี้เหมือนเดิมสบายใจกว่า

ไป๋เสว่เอ๋อตัดสินใจเรียบร้อย บอกลาลุงยาม จากนั้นเดินออกมาจากประตูโรงงาน ค่อยๆเดินไปข้างถนน

ใกล้ห้าโมงแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดลง ถ้าหล่อนยังหารถไม่ได้ เกรงว่ารอจนฟ้ามืดกว่านี้จะยิ่งหารถยาก แต่หล่อนรถมาสิบนาทีกว่าแล้ว ยังไม่เห็นเงารถแท็กซี่สักคัน

ไป๋เสว่เอ๋อลองโบกรถที่ขับผ่านไปมา ผ่านไปครู่เดียวฟ้าก็มืดแล้ว รถที่ขับผ่านไปมาล้วนแล้วแต่เป็นรถบรรทุกสินค้า ถึงแม้ว่าหล่อนยื่นมือออกไปโบก ก็ไม่มีคันไหนจอดรับเลย

เพราะหล่อนยังเคลื่อนไหวเดินไปมา ทำให้แผลบนเท้าฉีกขาดเพิ่มอีก เลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ผ่านไปไม่นาน ผ้าพันคอที่มัดไว้ก็มีเลือดซึมออกมา หล่อนเจ็บจนแทบจะเป็นลมสลบไป ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟันสู้ จนรู้สึกว่าตัวเองไม่ไว้แล้ว ใช้มือข้างหนึ่งจับเข่าไว้ ทิ้งน้ำหนักไปทางเท้าด้านซ้าย

หล่อนพักครู่หนึ่ง เห็นรถผ่านมาลองลุกขึ้นโบกดูอีกครั้ง เดินไปมาอยู่หลายครั้ง รู้สึกว่าตัวเองเริ่มทนไม่ไหว

ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหล่อนต้องสลบไปแน่นอน

ไป๋เสว่เอ๋อหยิบมือถือขึ้นมา เปิดสมุดรายชื่อขึ้น ไล่จากบนลงล่างหาคนที่พอจะติดต่อได้ไม่ได้เลย สุดท้ายสายตาของหล่อนมองไปเห็นเบอร์ของเผยลี่เชิน

โทรศัพท์หาเขา เขาคงไม่ได้ใจร้ายไม่สนใจหล่อนใช่ไหม?

หล่อนกัดฟันโทรหาเขา เสียงรอสายดังอยู่พักใหญ่ ในที่สุดก็มีคนกดรับสาย ความรู้สึกของไป๋เสว่เอ๋อเหมือนกับคว้าต้นข้าวช่วยชีวิตไว้ได้ หล่อนมีความหวังอีกครั้ง เดิมทีหล่อนอยากจะพูดชื่อของฝ่ายชายขึ้นก่อน แต่เมื่อนึกถึงความผิดที่หล่อนทำไว้มากมายในช่วงนี้ เกรงว่าเขาจะยังไม่หายโกรธ จึงเรียกเขาด้วยความนอบน้อม “ประธานเผย”

“ประธานเผย...ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพิมพ์ ที่นี่ไกลจากตัวเมืองมาก ฉันหารถกลับไม่ได้เลย...”

หล่อนยังพูดไม่ทันจบ คู่สายก็มีเสียงไม่พอใจพูดขึ้น “แล้วยังไงล่ะ?”

ไป๋เสว่เอ๋อตกใจตะลึง ทำไมถึงเป็นเสียงของสวี่เยว่หรูล่ะ?

หล่อนรีบเอามือถือออกมาจากหู เปิดดูหน้าจอ บนนั้นเขียนชัดเจนว่า “เผยลี่เชิน”สามคำ หล่อนจึงยกมือถือแนบหูอีกครั้ง

เสียงอันไม่เกรงใจของสวี่เยว่หรูดังขึ้น “เลขาไป๋ ตอนนี้ห้าโมงครึ่งแล้ว หน้าที่ที่ให้เธอไปรับผิดชอบยังทำไม่สำเร็จ ทำไมล่ะ อยากให้ประธานเผยขับรถไปรับงั้นเหรอ?”

ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้ว พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ทำไมเธอถึงเป็นคนรับโทรศัพท์?”

เผยลี่เชินไม่ชอบให้ใครแตะต้องของของเขา ปกติแล้วเวลามีคนโทรเข้ามือถือเขา หล่อนไม่เคยแตะต้องเลย แต่สวี่เยว่หรูกลับ....