สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 17

บทที่ 17 ความห่างเหิน

มาถึงบริษัท เย้นหว่านกำลังจะไปตอกบัตรเข้าทำงาน เธอเห็นเวลาที่หน้าจอแสดงอยู่ รู้สึกอึ้งไปเลย

9 10 น

เมื่อกี๊เธอมัวแต่ตั้งใจเดินช้าๆ เพื่อที่ไม่อยากพบโห้หลีเฉินที่บริษัท

แต่กลับลืมเวลาไปซะงั้น นี่มันสายไปสิบนาทีเลยเหรอ !

แย่แล้ว ！

วันนี้เป็นวันประชุมใหญ่ทั้งบริษัท เธอไม่มีเวลาไปแสดงตัวที่แผนกออกแบบแล้ว เธอเลยรีบวิ่งไปทางห้องประชุม

โดยตรง นี่เป็นห้องประชุมที่สามารถบรรจุคนได้เป็นพันเลย และเป็นการประชุมที่สำคัญ ในเวลานี้สายตานับร้อย

ต่างจ้องมาที่เธอ แววตาคล้ายจะไม่พอใจ

เย้นหว่านได้ยืนอยู่ที่หน้าประตู ในมือได้กอดเอกสารยืนบื้ออยู่ตรงนั้น “ ขอโทษค่ะ ฉันมาสาย ”

เพิ่งจะพูดจบ เธอก็สังเกตเห็นที่หัวโต๊ะมีโห้หลีเฉินนั่งอยู่ การประชุมวันนี้เขาเป็นเจ้าภาพ ?

ณตอนนั้นเธอยิ่งรู้สึกละอายใจ ไม่นึกไม่ฝันว่า การประชุมที่จัดขึ้นครั้งแรก ที่เขาได้ขึ้นเป็นประธานใหม่ของบริษัท

เธอก็ทำเสียหน้าต่อคนมากมายอย่างนี้

โห้หลีเฉินที่นั่งสง่าอยู่หัวโต๊ะ ทั้งตัวมีบุคลิกกลิ่นอายที่ดูสูงสงและดูห่างเหิน

เขาไม่มองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ แค่พูดขึ้นอย่างเรียบๆ

“ เข้ามา ”

เย็นชาและห่างเหิน ราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่สำคัญอะไรเลย เธออึ้งอยู่สักพัก ในใจรู้สึกแปลกๆ ในมือ

กอดเอกสารไว้แล้วเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ เธอเป็นคนใหม่ของแผนกออกแบบ การประชุมที่ผ่านมาก่อนๆ เธอส่วน

ใหญ่จะได้นั่งแถวหลังสุด

แต่วันนี้ ที่นั่งตรงนั้นนั่งเต็มหมด เหลือแต่ที่ว่างที่เดียวที่ใกล้ๆกับผู้จัดการสวู่

คนที่จะมานั่งข้างๆได้ ปกติที่แล้วต้องเป็นนักออกแบบที่มีฝีมือและประสบการณ์อย่างมากถึงจะมีสิทธิ์นั่ง

ที่ตรงนั้นก็เปรียบเสมือนตำแหน่งและผู้มีสิทธิ์ออกเสียง

เย้นหว่านยืนบื้ออยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะทำยังไงดี เธอควรไปนั่งที่ไหนดี ?

“ เย้นหว่าน รีบมานี่เร็ว ”

ในตอนนี้ ผู้จัดการสวู่ได้เรียกเย้นหว่านขึ้นเบาๆ ชี้ไปที่ๆนั่งข้างเธอ “ เธอนั่งตรงนี้ “

เย้นหว่านรีบก้มตัวลงเดินไปหาเธอ

“ ผู้จัดการ ตามฝีมือและประสบการณ์ของฉันแล้ว คงนั่งตรงนี้ไม่ได้มั่งคะ “

“ ที่ตรงนี้ตั้งใจว่างไว้สำหรับเธอ เธอได้รับผิดชอบออกแบบชุดเสื้อผ้าของท่านประธาน

วันนี้เธอเป็นตัวเอกของแผนกออกแบบเลยนะ “ ผู้จัดการสวู่ผู้จัดการอธิบายขึ้น

พอได้ฟังที่ผู้จัดการสวู่อธิบายแล้ว เธอก็ยังรู้สึกเขินๆ

ไม่กล้านั่ง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะโห้หลีเฉิน ผลงานเธอที่ทำเลอะเทอะแบบนั้น จะมีโอกาสได้เป็นตัวเอกในงานนี้ได้

ยังไง

ลังเลอยู่สักครู่ เธอก็เลือกที่จะนั่งลง

เงยตาขึ้นมา เธอก็มองไปทางผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างไม่รู้ตัว เขากำลังนั่งฟังรายงานจากผู้จัดการของแต่ละ

แผนก ระหว่างนั้นนานๆก็ให้ข้อคิดเห็นกับคนรายงานอยู่ ถ้อยคำสั้นและได้ใจความ เด็ดขาด ดูเผด็จการจนทำ

ให้ใจคนหวั่นไหว

ผู้หญิงที่อยู่ในห้องประชุม ในเวลานี้แต่ละคนแววตาเยิ้มจ้องเขาอยู่ อดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปกอดเขา

อยากจะต่างงานกับเขา