สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1225

หญิงสาวโกรธจนเส้นเลือดปูดโปน ถ้าหากสามารถฆ่าได้ เธอจะไม่ลังเลแม้แต่น้อยอย่างแน่นอน

ป่ายฉีก็ปากดีไปอย่างนั้น ทำให้หญิงสาวที่เกือบโกรธแทบตายต้องผิดหวังในที่สุด

ที่กลับมาช่วยเธอก็ไม่ใช่เพราะเขาใจดีอะไร แต่เพราะก่อนหน้านี้ได้สัญญากับเจ้าเด็กหมายเลข73นั่นไว้ หากเป็นไปได้ก็จะให้ทางรอดกับมนุษย์พันธุ์แกร่งพวกนี้

ความจริงแล้วพวกเขานั้นน่าเวทนาที่สุด ถูกเลือกมาเข้าร่วมการทดลองยามนุษย์พันธุ์แกร่งตั้งแต่เด็ก ในหลายร้อยเกือบพันคนนั้น ที่เหลือรอดมาได้ก็มีเพียงไม่กี่คน

และต่อให้รอดมาได้ ก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากฤทธิ์ของยาเสริมแกร่งโดยตลอด เมื่อเติบโตขึ้นมาก็ถูกบังคับให้ทำภารกิจ สังหารคน จนกลายเป็นเครื่องจักรไร้ความรู้สึก

พวกเขาไม่เพียงแค่ไม่มีชีวิตของเป็นตัวเอง แม้แต่ความคิดอ่านก็ยังถูกช่วงชิงไปด้วย

ป่ายฉีก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเมื่อช่วยผู้หญิงคนนี้แล้วจะสามารถเปลี่ยนแปลงเธอได้ไหม หากเปลี่ยนไม่ได้ก็มีแต่ต้องฆ่าเธอ แต่ถ้ามันมีโอกาสเพียงน้อยนิดนั้นที่จะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ เขาก็รับปากว่าจะช่วยเธอ

นอกจากนี้ กับยัยคิงคองนี่ เขาก็อยากจะลองทำให้เชื่องดูจริง ๆ

ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นในโลกนี้ที่เกือบจะทารุณเขาจนตาย องอาจเสียจริง ห้าวหาญจนทำให้เขาเกิดอยากท้าทาย อยากจะทำให้เธอเชื่องขึ้นมา

ยังคงมัดหญิงสาวไว้แน่น แล้วโยนเธอขึ้นพาดบนหลังเหมือนกับกระสอบอย่างนั้น

หญิงสาวที่ถูกบังคับให้ติดอยู่กับเขาขมวดคิ้วแน่น รู้สึกเพียงทั่วร่างตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไปด้วยความต่อต้านและรังเกียจ

"นายฆ่าฉันซะจะดีกว่า ถ้านายพาฉันออกไป ขอแค่มีลมหายใจฉันก็จะหาโอกาสสังหารนายได้ทุกที่ทุกเวลา! ราชสีห์ยังมีเวลาที่งีบหลับนับประสาอะไรกับนาย นายช่วยฉันก็เหมือนกับฆ่าตัวตายนั่นแหละ"

หญิงสาวค่อย ๆ พูดลอดไรฟันอย่างชัดเจนและเย็นชา

ป่ายฉีเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะพลางพูดอย่างหยอกล้อ "อยู่ด้วยกันมาไม่กี่วันเธอก็เป็นห่วงฉันขนาดนี้แล้วเหรอ? ยอมให้ตัวเองตาย แล้วยังโน้มน้าวให้ฉันมีชีวิตอยู่อีก ยัยคิงคอง เธอชอบฉันเข้าแล้วใช่ไหมล่ะ?

หญิงสาว ".....!"

ขนาดนี้แล้วยังโยงเข้าด้วยกันได้อีก เขาเป็นโรคประสาทหลอนหรือไง!

หญิงสาวโกรธจนอ้าปากค้าง เธอเบนหน้าออกด้วยความโมโห ไม่จะเสวนากับคนบ้าอีกต่อไปแม้แต่คำเดียว

ป่ายฉีแบกหญิงสาวแล้วค่อย ๆ ปีนขึ้นไปบนหน้าผาทีละน้อย

แม้ว่าอาการของเขาจะดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว แต่ยังไงเขาก็ยังอยู่ในสภาพที่บาดเจ็บสาหัสและยังไม่ได้กินอะไรอยู่ดี ครั้งนี้ การปีนหน้าผาโดยแบกผู้หญิงอยู่บนหลังถือเป็นความท้าทายอย่างยิ่งและเหนื่อยสุด ๆ

ปกติแล้วเขาสามารถใช้วิชาตัวเบาเดินเหินขึ้นไปบนหน้าผาได้ในไม่กี่นาที ที่เขาตะลึงก็คือเขาต้องพักอยู่หลายครั้งถึงจะเค้นพลังปีนขึ้นไปได้อีกครั้ง

หญิงสาวที่ถูกเขาบังคับมาแบกไว้มองป่ายฉีอย่างเย็นชา ยังไม่วายจะเอ่ยถากถาง

"ถ้าไม่ไหวก็อย่าดันทุรังเลยน่า เดี๋ยวได้ตกลงไปตายร่างแหลกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยกันพอดี"

น้ำเสียงนั้น ฟังดูแล้วเหมือนเธอจะมีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ช่างเป็นผู้หญิงที่อยากจะตายไปพร้อมกับเขาตลอดเวลาเสียจริง ๆ

ป่ายฉีใช้แขนเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นอย่างต่อเนื่องที่หน้าผาก สีหน้าซีดขาวจนไร้สีเลือดกลับยังคงมีท่าทีหยอกล้อ

"วางใจเถอะ มีฉันอยู่เธอไม่ตายหรอก ฉันยังต้องพาเธอกลับไป พาเธอไปผ่าตัดกายวิภาคเพื่อศึกษาภายในของเธออย่างเต็มที่เลย"

กายวิภาค?

ศึกษาภายใน?

สมองของหญิงสาวมีภาพเลือดสาดอะไรพวกนั้นปรากฏขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ ทำให้เธอตัวสั่นโดยไม่ตั้งใจ

ยิ่งรอคอยให้ป่ายฉีตกลงไปอย่างเร่าร้อน

ดังนั้นเธอจึงออกแรงบิดตัวอย่างแรง ทำให้ป่ายฉีที่ปีนอย่างยากลำบากอยู่แล้วเกือบจะจับไม่อยู่แล้วตกลงมา

ป่ายฉีโกรธจนหน้าเขียวคล้ำ ลมหายใจติดขัด

มีความรู้สึกอยากจะโยนผู้หญิงคนนี้ลงไปทั้งอย่างนี้เลย

เขากัดฟัน "ถึงเธอจะขยับ พยายามถูไถกับร่างกายฉัน ฉันก็จะขึ้นไปจัดการเธออยู่แล้วล่ะน่า!"

การต่อสู้ดิ้นรนของหญิงสาวหยุดชะงักในทันที ใบหน้าทั้งขาวทั้งแดง

ต่อให้เธอจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็สู้ความไร้ยางอายของผู้ชายคนนี้ไม่ได้!

แม้จะไม่เต็มใจ แต่ทั้งสองคนก็กระทบกระแทกกัน ก่อนที่ป่ายฉีจะเหนื่อยจนกระอักเลือด ในที่สุดก็ปีนขึ้นมาได้