สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1224

หญิงสาวโมโหจนแทบบ้า

แม้ว่าเธอจะถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก หลังจากเสริมแกร่งแล้วแม้ความเจ็บปวดก็ไม่มีอีกต่อไป ชีวิตของเธอก็มีเพียงภารกิจและการสังหารเท่านั้น เธอไม่เคยมีอารมณ์แปรปรวนและชีวิตที่สับสนวุ่นวายเลย

แต่ถึงยังไงเธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่งและรู้จักความอับอายขายหน้า

ศักดิ์ศรีของเธอไม่ยอมให้เธอถูกปฏิบัติเช่นนี้

"ฉันจะฆ่านาย!"

ป่ายฉีส่ายหัว "พวกเรารอดชีวิตได้แล้ว ค่อยฆ่าก็ยังไม่สาย"

หญิงสาวโกรธจนแทบบ้า หากสายตาฆ่าคนได้ ตอนนี้เธอก็คงสับป่ายฉีเป็นชิ้นไปแล้ว

เธอไม่กลัวคนเหี้ยมโหด แต่กลัวคนไร้ยางอาย

เมื่อคิดว่าต้องรับความอัปยศแบบนี้ก่อนตายแล้ว เธอก็ไม่อาจทนได้ ทุกสิ่งทุกอย่างราวกับกำลังพังทลาย

เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน "ในเสื้อผ้าของฉันมีใยขึ้นรูปอยู่ สามารถทำเป็นรูปทรงต่างๆ ได้!"

มือที่อยู่ไม่สุขของป่ายฉีหยุดลงในทันที เขามองหญิงสาวอย่างชื่นชม

"ไม่เลวนี่ ขนาดของล้ำค่าอย่างใยขึ้นรูปก็ยังมี จิ๊ ๆ เธอนี่เหมือนโดราเอมอนเลยแฮะ ทำฉันอดอยากจับดูให้ละเอียดไม่ได้เลย ว่าบนตัวเธอยังมีของล้ำค่าอะไรอยู่อีกกันน้า~"

"ไอ้บ้า! ฉันกับนายต้องพินาศไปด้วยกัน!"

หญิงสาวโกรธจัด เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะมีคนไร้ยางอายเช่นนี้บนโลก

ป่ายฉียิ้มอย่างร้ายกาจ นิ้วมือของเขาค้นหาในเสื้อผ้าของหญิงสาวอย่างอยู่ไม่สุขอีกครั้ง

ไม่เพียงใยขึ้นรูป เขายังเอาอาวุธที่ติดตั้งไว้ทั่วตัวของเธอทั้งข้างนอกและที่ซุกซ่อนไว้ออกมาทั้งหมด

เนื่องจากสวมชุดรัดรูป ตอนที่ป่ายฉีคลำหาจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะสัมผัสโดนร่างกายของหญิงสาว

สัมผัสที่แตกต่างจากการต่อสู้ทำให้หญิงสาวร่างแข็งทื่ออย่างทนไม่ได้ เธอด่าทอต่อว่าเขาไม่หยุด และคำรามว่าจะฆ่าเขา

ป่ายฉีแคะหูด้วยสีหน้าเหมือนพวกนักเลงหัวไม้ "ก็กำลังหาวิธีเอาตัวรอดอยู่ คลำๆแตะๆมันก็ปกติไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอแคร์มันมากขนาดนั้น งั้นฉันจะพยายามรับผิดชอบเธอ แต่งกับเธอก็แล้วกัน?"

"ไปให้พ้น! ฉันจะต้องฆ่านายให้ได้!"

เมื่อการขอแต่งงานล้มเหลว ป่ายฉีก็แบมืออย่างช่วยไม่ได้ "ในเมื่อเป็นสามีภรรยาไม่ได้ ฉันคงไม่สามารถให้ตัวเองเก็บศัตรูที่พยายามจะสังหารตัวเองตลอดเวลาไว้ ฉันได้แต่ปล่อยเธอไว้ที่นี่ ให้เธอค่อย ๆ หิวตายกลายเป็นมัมมี่"

หญิงสาวจ้องเขาอย่างเย็นชา ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร สำหรับเธอ มันคือการหลุดพ้นจากความอัปยศนี้

เธอยอมตาย ดีกว่าถูกชายน่ารังเกียจคนนี้ทำอนาจารให้อับอาย

ป่ายฉีใช้เชือกผูกมือและเท้าของหญิงสาวไว้ ให้เธอพิงกับหินทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่เกินสามวันเธอจะต้องทนทุกข์จนตายแน่นอน

"อันที่จริงฉันคนนี้อ่อนโนกับผู้หญิงมากจริง ๆ นะ เธออยากเปลี่ยนความคิดหรือเปล่า? ถ้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าฉัน ฉันจะพาเธอออกไป"

หญิงสาวขบฟันดวงตาแดงก่ำ "ถ้าฉันไม่ตาย สุดหล้าฟ้าเขียวฉันก็จะฆ่านาย!"

พอที

ดื้อรั้นอย่างกับลาอย่างนั้นแหละ งั้นก็ปล่อยเธอไปตามยถากรรมอยู่ในนี้ก็แล้วกัน

ป่ายฉีใช้ใยขึ้นรูปทำเป็นเครื่องมือที่ใช้ปีนป่ายอย่างว่องไว จากนั้นจึงสวมไว้ที่มือและเท้า เขาปีนหน้าผาอีกครั้ง ซึ่งก็ปีนขึ้นไปได้อย่างมั่นคง

ไม่นานเขาก็ปีนมาถึงปากถ้ำ

เขาหันไปมองหญิงสาวอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดพลางหัวเราะร่า "สาวน้อย เธอจะไม่ไปจริง ๆ เหรอ? ฉันไปแล้วก็ไม่มีคนช่วยชีวิตเธอได้แล้วนะ ชีวิตคนเรามีแค่ครั้งเดียวนะ ไม่เอาจริง ๆ เหรอ?"

บอกจะช่วยคน แต่รอยยิ้มเต็มใบหน้านั้นกลับทำให้ดูขัดหูขัดตาสุด ๆ ไปเลย

หญิงสาวเพียงหลับตาลงโดยไม่สนใจเขาอีก แล้วรอความตายอย่างเงียบ ๆ

ป่ายฉีถอนหายใจ "เธอชื่ออะไร? ฉันจะได้ทำแท่นสลักให้เธอข้างบนนี้"

ขนตาที่ปิดของหญิงสาวสั่นสะท้านราวกับเธอกำลังใช้ความอดทนอย่างมาก และในที่สุด...

เธอก็ด่าออกมาอย่างทนไม่ไหว "ไสหัวไปซะ!"

"ชิ ช่างไม่เข้าใจน้ำใจของเพื่อนมนุษย์เอาซะเลย เสียความหวังดีของฉันไปเปล่า ๆ ปลี้ ๆ เลย ในเมื่อเธอไม่พูด งั้นก็ตามใจเธอเถอะยัยคิงคอง!"

หญิงสาว "......" เธออยากตายเร็วขึ้นสักหน่อย ยิ่งเร็วยิ่งดี