สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1223

หญิงสาวจ้องไปยังป่ายฉีอย่างเย็นชาและดื้อรั้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและเจตนาฆ่า

คนตรงหน้านี้ นอกจากจะเป็นครูผู้ฝึกแล้ว เธอแล้วยังเป็นคนที่อยากฆ่าที่สุดด้วย

เธอไม่สนใจอาการบาดเจ็บและแผลเน่าเปื่อยทั่วตัวเลยแม้แต่น้อย เธอเดินด้วยความยากลำบากและมุ่งไปหาเขาอย่างแน่วแน่

ในมือของเธอถือกริช กำลังจะปลิดชีพเขาด้วยท่าทีโหดเหี้ยม

ท่าทางดุร้าย

จิตสังหารแผ่ซ่านออกมา

เพราะการปรากฏตัวของเธอ แม้แต่อุณหภูมิรอบ ๆ ก็แทบจะลดลงหลายองศาจนเย็นยะเยือกตามไปด้วย

ป่ายฉีเตรียมรับมืออย่างเต็มที่ มาถึงทางตันแล้ว ไม่ใช่เธอตาย ก็เขาที่สิ้นชีพ

ชั่วพริบตาที่หญิงสาวโจมตี ป่ายฉีก็กระโจนไปเข้าไปเช่นกัน ทั้งสองประมือกัน....

เสียง "เคร้ง" ดังขึ้น กริชในมือของหญิงสาวหล่นลงกับพื้น เธอยืนโซเซ มุมปากซึมเลือด ร่างกายโงนเงน

การต่อสู้เมื่อครู่นี้ การตอบสนองของเธอช้ามาก เรียกได้ว่าถูกป่ายฉีเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว

อาวุธตกไปแล้ว ก็ยังกำหมัด

ด้วยพละกำลังมหาศาลและศักดิ์ศรีที่ดื้อรั้นของเธอ ถึงได้อดทนยืนอยู่โดยไม่ล้มลงได้

ป่ายฉียืนห่างออกไปสองเมตร สีหน้าเอาจริงเอาจังเปลี่ยนเป็นสดใสมีชีวิตชีวาขึ้นในวินาทีถัดมา

มุมปากของเขายกสูง คิ้วเลิกโค้ง ลำพองอย่างเต็มที่

"เธอสู้ฉันไม่ได้แล้ว ฮ่า ๆ ๆ ๆ!"

เสียงหัวเราะอวดดีน่ารำคาญดังอยู่เต็มรูหู ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือด สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเธอรู้ว่าสภาพร่างกายของตัวเองในตอนนี้กำลังแย่จนเกือบจะถึงขีดจำกัดแล้ว แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่ามันแตกต่างกับป่ายฉีมากขนาดนี้!

เธอสู้เขาไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?

ไม่! ไม่!

ถึงเธอตายก็ต้องลากเขาลงนรกไปด้วย เธอจะต้องฆ่าไอ้สารเลวนี่ให้ได้

"ฉัน จะ ฆ่า นาย!"

ดวงตาของหญิงสาวแดงก่ำ เธอกัดฟันแล้วพุ่งเข้าโจมตีป่ายฉีอย่างสุดชีวิต

ดังคำกล่าวที่ว่าอูฐที่ผอมตายก็ยังใหญ่กว่าม้า มนุษย์พันธุ์แกร่งที่บาดเจ็บก็ยังอันตรายยิ่ง

ป่ายฉีใช้ความเร็วที่ค่อนข้างสบาย ๆ ยิ่งขึ้นหลบหลีกการโจมตีของหญิงสาวได้อย่างเฉียบขาด

เขาพูดพลางยิ้มยียวน

"สาวน้อย รู้แพ้ชนะกันแล้ว เธอจะดึงดันไปทำไมกันล่ะ? เธอฆ่าฉันไม่ได้ แต่ฉันฆ่าเธอได้อย่างง่ายดาย แต่เธอโชคดีนะ ที่ได้เจอกับฉันที่หล่อเหลาใจดีขนาดนี้ มีแค่เราสองคนอยู่ในสถานที่ที่ขนาดนกก็ยังไม่เข้ามาขี้นี่ ฉันยังไม่ค่อยอยากจะรีบฆ่าเธออีก"

"ถ้าเธอก็จะไม่ฆ่าฉัน งั้นเรามาจับมือเป็นพันธมิตรกันชั่วคราวไหม?"

หญิงสาวทำหูทวนลมกับคำแนะนำของป่ายฉี เมื่อไม่มีกริชแล้ว เธอก็ซัดกำปั้นใส่เขาอย่างดุร้าย

ป่ายฉี "เฮ้อ เธอจะต้องฆ่าฉันไปให้ได้ทำไมกัน? สถานที่บ้า ๆ นี้ ไม่มีอาหารไม่มีน้ำ หรือว่า เธอจะฆ่าฉันแล้วกินเนื้อฉันประทังความหิวงั้นเหรอ?"

หมัดของหญิงสาวต่อยวืดอีกครั้ง ร่างกายซวนเซไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยืนอย่างมั่นคง

เธอจ้องป่ายฉีอย่างจริงจังแล้วด่าทออย่างเหลือทน

"น่าขยะแขยง! นายต่างหากล่ะที่จะกินเนื้อคนลง"

เมื่อเห็นเธอยอมพูดแล้ว แววตาของป่ายฉีก็ฉายแววหยอกล้อแล้วพูดขึ้นอีก "ในเมื่อเธอไม่คิดจะกินเนื้อฉัน งั้นหลังจากที่ฆ่าฉันแล้วเธอจะตายไปด้วยกันกับฉันที่นี่งั้นเหรอ? จิ๊ ๆ นี่เธอรักฉันแต่แรกพบไปแล้ว แล้วอยากจะตายร่วมโลงกับฉันงั้นเหรอ?"

"ฉันฆ่านายแล้ว ค่อยออกไป" หญิงสาวพูดลอดไรฟันออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ใบหน้าซีดขาวนั้นก็ยังไม่อาจปกปิดความเกลียดชังต่อคำว่าตายร่วมโลงได้ที่ว่า

ใครมันจะไปอยากตายลงหลุมเดียวกันกับผู้ชายไร้ยางอายน่ารังเกียจนี่กัน

ป่ายฉีเลิกคิ้ว ชี้ไปที่หน้าผาข้างหลังที่ทั้งสูงทั้งชัน "ฉันเพิ่งจะลองมาแล้ว ผานี่ปีนขึ้นไปไม่ได้ ถ้าเธอฆ่าฉัน ก็ยังต้องตายอยู่ที่นี่ด้วยความอ่อนเพลีย"

ในสายตาเย็นชาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหยามเหยียด

"ฉันออกไปได้"

เธอออกไปได้?