สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1222

ความรู้สึกแปลก ๆ ที่แล่นขึ้นมาจากขา ทำให้หญิงสาวสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

ความรู้สึกแปลกประหลาดท้าทายประสาทสัมผัสของเธอ

มันต่างกับการต่อสู้ การบาดเจ็บและการฝึกที่เข้มข้นที่เจอในยามปกติ ต่อให้ตายเธอก็ไม่เคยกลัว แต่ความรู้สึกแบบนี้กลับทำให้เธอไม่อาจทนได้อย่างไม่มีเหตุผล

"ฉันจะฆ่านาย! ปล่อย! เอาอุ้งเท้าของนายออกไปซะ!"

เธอด่าทออย่างโกรธเคือง

แต่ป่ายฉีกลับยิ้มอย่างหน้าด้านหน้าทนแล้วทำเสียงเยาะเย้ย "ไม่นึกว่าจะได้ยินเธอพูดยืดยาวขนาดนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะชอบมากเลยสินะ ฉันยังมีอะไรที่น่าสนใจกว่านี้อีกนะ เธออยากลองไหมล่ะ?"

นิ้วของเขาไต่ขึ้นไปราวกับดีดเปียโน

หญิงสาวสั่นไปทั่วร่างอย่างไม่อาจควบคุม

เธออดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เพื่อจะป้องกันความรู้สึกที่ยากจะทานทนนี้ เธอจึงถอยออกมา

เธอปล่อยป่ายฉีออกก่อน จากนั้นจึงยกกำปั้นขึ้นทุบไปยังป่ายฉีอย่างไม่สนใจใยดี โดยที่ไม่ป้องกันใด ๆ เลย

เพียงแค่ป่ายฉีตอบโต้หมัดนั้นออกไป ทั้งสองคนก็จะสวนกันทันที

แต่ป่ายฉียังไม่อยากตาย

"เข้ามา ชักหงุดหงิดแล้ว"

เขาหลบหลีกอย่างว่องไว ม้วนตัวรอบหนึ่งก็กลิ้งออกไปถึงสองสามเมตร

เขารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งอย่างไม่ลังเล ขณะวิ่งก็ตะโกนอย่างเจ้าเล่ห์ไปพลาง

"สาวน้อย ฉันไม่เล่นกับเธอแล้ว ถ้าเหงาก็ช่วยตัวเองไปสิ"

พูดจบเขาก็ใช้แรงทั้งหมดเตะเสาหินบาง ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ เสาหินพังล้มลงมาในทันทีดัง "โครม"

เดิมทีก็เป็นทางใต้ดินแคบ ๆ ไม่ได้กว้างอะไรอยู่แล้ว เมื่อก้อนหินพังลงมาก็ถูกปิดไปจนหมด

หญิงสาวถูกขวางไว้ข้างหลัง

ป่ายฉีหันกลับไปมองแล้วถอนหายใจ ในที่สุดก็สลัดเครื่องจักรสังหารจอมเย็นชานั่นไปได้แล้ว

เขาบาดเจ็บสาหัสไปทั้งตัวจนแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรง แต่เขาก็ยังกล้าที่จะพักผ่อน ผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวเกินไป ไม่ใช่คนแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจเคลื่อนก้อนหินหนักหลายร้อยกิโลนั่นได้ก็ได้

เขาหนีไปที่ไกล ๆ ก่อนดีหว่า

ป่ายฉีเปิดไฟฉายแบบพกพา ส่องสว่างในความมืด แล้วเดินไปตามกระแสน้ำ

ที่ใดมีน้ำก็ย่อมมีทางออก

ถึงกับขวัญหนีดีฝ่อไปแล้ว เสียงระเบิดนั้นเขาเองก็ได้ยิน ทั้งใต้ดินสั่นสะเทือน และเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะดีกว่าถ้าเขาจะหาทางออกอื่น โอกาสรอดก็จะมากขึ้น

หลังจากเดินมานาน ใช้กำลังทั้งหมดไปหมดเกลี้ยงไม่สามารถฝืนต่อไปได้อีก ป่ายฉีจึงหยุดแล้วนั่งลงพักผ่อนข้างทางน้ำ

เขาดื่มน้ำไปหลายอึก ล้างแผลแล้วใช้ยาที่พกมาปฐมพยาบาลอย่างง่าย ๆ จากนั้นจึงหาก้อนหินสักก้อนไว้พิงหลับไป

เขาไม่สนใจแล้วว่าหญิงสาวจะไล่ตามมาไหม หรือในความมืดจะมีอันตรายอะไรอยู่หรือเปล่า เขาอ่อนระโหยโรยแรงไปหมด ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว

นานเถอะ

จะตายจะอยู่ก็แล้วแต่สวรรค์บัญชา

เมื่อคิดแบบนั้นป่ายฉีก็นอนหลับไปลึกมาก หลับลึกจนแม้แต่ฝันก็ไม่มี

เขาถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงแผ่วเบา

ด้วยความระแวดระวังตามสัญชาตญาณ เขาลืมตาขึ้นทันใด สติตื่นตัวในพริบตา

เขาถืออาวุธในมือและหลบอยู่หลังก้อนหิน ฟังเสียงของแหล่งกำเนิดเสียงอย่างระมัดระวัง

วิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ฟังออก

มันคือเสียงฝีเท้า!

เสียงฝีเท้านั้นช้ามาก การเดินนั้นยิ่งยากลำบาก แต่มันกลับแข็งกร้าวเป็นพิเศษ ก้าวเท้าเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างหมดรูป

และในตอนนี้ ฟังจากเสียงแล้ว ระยะห่างก็ไม่ได้ไกลจากป่ายฉีมากนัก

เขานิ่งเงียบ ราวกับจะเดาออกว่าหญิงสาวที่ขาหักไล่ตามมาแล้ว