สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1221

ทางน้ำใต้ดิน

เสียงซู่ ๆ ของสายน้ำไหลเหมือนกับเสียงเพลงอันแผ่นเบา

ในทะเลทรายไกลโพ้น เสียงนี้ก็เหมือนกับเสียงสวรรค์

มือข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือด ค่อย ๆ ยื่นไปทางสายน้ำ เพียงแค่ขยับก็ยากลำบากอย่างมาก

แต่เมื่อสัมผัสถึงน้ำ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนกลับไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย

เขาเค้นลำคอก่นด่า "บัดซบบัดซบบัดซบ แกปล่อยฉันนะโว้ย ฉันจะดื่มน้ำ ดื่มน้ำอึกเดียวเท่านั้น หิวน้ำจะตายแล้ว ดื่มเสร็จแล้วฉันค่อยสู้กับแก"

ยังไงก็ตาม เสียงด่าของเขานั้นไม่มีผลเลยแม้แต่น้อย

ปลายรองเท้าหนังของเขาถูกมือเปื้อนเช่นเดียวกันเลือดจับเอาไว้ พยายามเคลื่อนไปข้างหน้าเล็กน้อยตามรองเท้าหนังของเขา

"พระเจ้า พี่ใหญ่ พี่รอง ท่านป้า ผมขอร้องล่ะ พวกเรามาตกอยู่ในสภาพเดียวกันแล้ว ก็พอได้แล้ว ปล่อยฉันไป ปลดปล่อยตัวพวกเธอเองเถอะ"

ป่ายฉีแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เขาสะบัดขา พยายามสลัดมือให้หลุด แต่ฝ่ามือของหล่อนก็จับหลังเท้าเขาติดหนึบอย่างกับหนวดปลาหมึก

แต่หลังจากเตะขาไปสองสามที เขาก็หมดเรี่ยวแรง แม้แต่จะขยับตัวก็ขยับไม่ไหวแล้ว

เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

เจ็บจะตายอยู่แล้ว

หิวน้ำจะตายอยู่แล้ว

ช่างมันเถอะ ไม่อยากกระเสือกกระสน ตายเป็นตาย

ป่ายฉีนอนหมดอาลัยตายอยาก รอให้ผู้หญิงคนนั้นคลานขึ้นมาแทงหัวใจของเขา

ผู้หญิงคนนี้ก็คือนักชีวเคมีคนนั้นที่เขาเจอที่ห้องทดลอง ความสามารถยอดเยี่ยม เก่งขนาดที่เปลี่ยนเปปไทด์ได้ ถึงกับสูสีกับเขาได้เลยทีเดียว

ตอนประมือกันเมื่อครู่ ป่ายฉีนั้นค่อนข้างตื่นเต้น ยิ่งสูงยิ่งหนาว ในที่สุดเธอก็สามารถหาคู่มือที่สามารถประมือกันได้เรื่อย ๆ แล้ว

เพียงแต่ ในการประมือกันหลายครั้งหลายครา สถานที่ต่อสู้ของพวกเขาก็เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด ท้ายที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็ทุบพื้นอย่างแรง โดยนึกไม่ถึงว่าข้างล่างจะเป็นโพรง เขาและเธอจึงตกลงมา

กลิ้งตัวอยู่พักใหญ่ แม้จะไม่ได้ตกลงมาตายแต่ก็เจ็บระบมไปทั้งตัว

เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ที่น่าเศร้ายิ่งกว่าก็คือ ที่ใต้ดินมืดมิดแห่งนี้ คนสองคนที่บาดเจ็บสาหัส แต่ละคนตามหาทางออกและคิดหาวิธีที่จะมีชีวิตรอดก็พอแล้ว แต่ผู้หญิงคนนี้กลับคลุ้มคลั่งจะยื้อยุดกับเขาไม่หยุดหย่อน

ตกลงมาขาหักยืนไม่ไหวก็ยังคลานมาจะฆ่าเขาอีก

และยังก่อให้เกิดฉากอย่างเมื่อครู่ด้วย พวกเขาสองคนคนหนึ่งหนีคนหนึ่งคลานตาม ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ยังไงก็เหนื่อยเหลือทน เหนื่อยจนแทบจะตายอยู่แล้ว

และในตอนนั้นเอง ป่ายฉีก็ได้ยินเสียงทางน้ำใต้ดิน

เขาดีอกดีใจ เกือบจะหิวน้ำตายอยู่ในทะเลทราย น้ำนี้สามารถช่วยชีวิตได้เลย

เขาเริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้นมาและพยายามคลานไปยังสายน้ำ เขามาถึงอย่างยากลำบากและจะสามารถดื่มน้ำแร่อันหอมหวานได้แล้ว จากนั้น.....

ก็ไม่มีหลังจากนั้นแล้ว

ป่ายฉีมองที่เท้าของตัวเองด้วยสายตาที่แทบจะหมดอาลัยตายอยาก รู้สึกได้ว่ามือข้างนั้น ค่อย ๆ คืบคลานจากหลังเท้าของเขาขึ้นมาถึงข้อเท้า น่อง....

เขานอนราบอย่างสงบนิ่ง

มองดูก้อนหินสีดำพลางถามอย่างหมดอาลัยตายอยาก

"สาวน้อย ฉันสงสัยอยู่หนึ่งคำถาม เธอไม่รู้จักความเจ็บปวดเลยหรือไง? เธอไม่มีความเจ็บปวดงั้นเหรอ?"

ตั้งแต่เริ่มต่อสู้มาจนถึงตอนนี้ เขาเห็นกับตาว่าผู้หญิงคนนี้มีบาดแผลเต็มตัว แต่ก็ยังเข้มแข็งขนาดที่ว่าแม้แต่คิ้วก็ยังไม่เคยขมวดเลยสักนิด

ทุกครั้งป่ายฉีจะเป่าที่แผลของตัวเอง ซึ่งมันน่าอายมาก

หญิงสาวไม่สนใจใยดีป่ายฉี เธอค่อย ๆ เกาะต้นขาของป่ายฉีคลานขึ้นมาต่อ ตั้งใจแน่วแน่ที่จะฆ่าเขา

ป่ายฉีพูดขึ้นอีกครั้ง "สาวน้อย เธอชื่ออะไรเหรอ? เหมือนสำนวนที่ว่าไม่สู้กันก็ไม่รู้จักไง นับประสาอะไรกับการยอมตายใต้โบตั๋นงาม? ฉันตายด้วยมือเธอ พอยมบาลถามว่าใครฆ่าฉัน เดี๋ยวฉันจะบอกชื่อไม่ได้ หน้าแตกกันพอดี"

เธอคลานขึ้นมาฆ่าฉันก็ยังต้องใช้เวลาอีกนิด งั้นมาคุยกันหน่อยดีกว่า บอกชื่อของเธอมาหน่อยได้ไหม? เอาแต่เรียกสาวน้อยสาวน้อยมันอึดอัดนะ"

หญิงสาวนั้นสีหน้าเย็นชาแล้วใจยังเย็นยะเยือกยิ่งกว่า เธอคลานขึ้นไปอย่างแน่วแน่

จนกระทั่ง.....

ป่ายฉีที่กำลังนอนอย่างเฉยชาก็พลันร้องเสียงหลงขึ้นมา มือสองข้างคว้ามือของหญิงสาวเอาไว้อย่างสั่นเทา