สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 25

บทที่ 25 ไม่ได้เจตนา แต่คิดจะทำ

เช้าวันรุ่งขึ้น

เมื่อเย้นหว่านลืมตาขึ้น รู้สึกตกใจทันที

หล่อนมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่ใกล้หน้าหล่อนและตัวของทั้งสองที่แนบชิดสนิทด้วยความเหลือเชื่อ

เมื่อคืนหล่อนนอนอยู่ริมเตียงไม่ใช่เหรอ ทำไมจู่ๆถึงนอนกอดกับโห้หลีเฉินได้ล่ะ?

และดูเหมือนว่าท่าทางกอดของหล่อนเหมือนคนกำลังจับปลา...

หล่อนเขินจนหน้าแดง ฉวยโอกาสตอนที่โห้หลีเฉินยังไม่ตื่น ค่อยๆดึงมือออกมา

แต่ในขณะที่หล่อนกำลังดึงมือออกมา “กริ๊ง กริ๊ง” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น

เสียงนาฬิกาปลุกของหล่อนดังขึ้น

เย้นหว่านตกใจตัวเกร็ง หันมองไปที่โห้หลีเฉิน ทันใดนั้นเขาลืมตาขึ้นมาพอดี ทั้งสองสบตามองกัน

เขามองมาที่หล่อนด้วยสายตาคลุมเครือแบบคนเพิ่งตื่น เห็นแล้วรู้สึกช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

ใจของเย้นหว่านเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

จากนั้น หล่อนรีบดึงมือของตัวเองกลับ และพลิกตัวลงจากเตียง

เมื่อโห้หลีเฉินเห็นท่าทีกระวนกระวายของหล่อน เขาเม้มปากจนเป็นเส้นโค้ง

“กอดฉันทั้งคืนแล้วจะไปง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?”

เย้นหว่าน หน้าแดง “ฉันไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย”

“งั้นก็เจตนา?”

โห้หลีเฉินยกมือขึ้นลูบหัว ท่าทีผ่อนคลาย มองตรงไปที่หล่อนเสมือนบอกเป็นนัยว่าไม่เชื่อ

เย้นหว่านเขินจนทำอะไรไม่ถูก ปกติหล่อนเป็นคนนอนเรียบร้อย แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อคืนถึงหันไปกอดโห้หลีเฉินได้

หล่อนหันหลังกลับไปด้วยท่าทีเคอะเขิน “ฉัน...ฉันไปล้างหน้าก่อนนะ”

เย้นหว่านรีบเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความร้อนรน สักพักหล่อนเพิ่งนึกถึงปัญหาใหญ่

ไม่มีชุดเปลี่ยน

ชุดเมื่อวานคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า และยังไม่ได้ซัก คงใส่ไปทำงานไม่ได้แน่นอน

หล่อนควรทำยังไงดี?

ขณะที่เย้นหว่านไม่รู้ว่าจะทำยังไง เสียงล้อลากด้านหน้าประตูห้องน้ำดังขึ้น ราวกับกำลังมีคนลากของบางอย่างอยู่

หล่อนจึงแง้มเปิดประตูออกไปด้วยความสงสัย ทันใดนั้นเห็นหญิงสาวสองคนเข็นราวแขวนเสื้อเข้ามาในห้อง

พวกหล่อนโค้งให้โห้หลีเฉินด้วยความนอบน้อม “คุณโห้ชุดพวกนี้เป็นชุดแฟชั่นใหม่ของช่วงนี้ค่ะ ให้พวกฉันแขวนไว้ที่ห้องแต่งตัวเลยไหมคะ?”

โห้หลีเฉินมองไปที่ห้องน้ำ รู้ว่าหล่อนกำลังจะออกมาแล้ว

เขาพูดขึ้น “ไม่ต้อง ออกไปเถอะ”

“รับทราบค่ะ”

หญิงสาวทั้งสองเดินออกไปจากห้องด้วยกริยาท่าทางเรียบร้อย จากนั้นประตูก็ถูกปิดลง

หลังจากที่พวกหล่อนเดินออกไป เย้นหว่านรีบออกมาจากห้องน้ำทันที มองไปที่ราวแขวนเสื้อ จากนั้นมองไปที่โห้หลีเฉินด้วยความหวัง

“คุณโห้ฉันขอยืมใส่หนึ่งชุดได้ไหมคะ? พรุ่งนี้ฉันเอามาคืนให้”

หล่อนเป็นดีไซน์เนอร์ มีไหวพริบเรื่องเสื้อผ้าในท้องตลาดอย่างแน่นอน เมื่อกวาดสายตามองไปหนึ่งรอบ หล่อนรู้ทันทีว่าเสื้อผ้าเหล่านี้เป็นเสื้อแบรนด์เนมรุ่นลิมิเต็ดแน่นอน มูลค่าของแต่ละตัวนั้นสูงมาก

น้ำเสียงของโห้หลีเฉินนิ่งเรียบ ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาทั่วไป

“เสื้อพวกนี้ ผมซื้อให้คุณ”

เย้นหว่านตกใจตะลึง ใจแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอก

ทั้งสองออกมาจากบ้านพร้อมกัน เย้นหว่านเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องนั่งข้างโห้หลีเฉินไปที่บริษัท

เมื่อใกล้ถึงบริษัท หล่อนต้องลงจากรถก่อน

“ขอบคุณค่ะ”

เย้นหว่านยืนขอบคุณเขาข้างหน้าต่างรถด้วยความนอบน้อม

เมื่อเห็นท่าทีเกรงใจของหล่อน โห้หลีเฉินหรี่ตามองลง ผู้หญิงคนนี้ยังคงปฏิบัติกับเขาแบบนี้