สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1031

เย้นโม่หลินกอดเธอทันที ตบผมของเธอเบาๆด้วยความรักและทะนุถนอม

"โอเคนะ ไม่ทำแล้วนะ ถึงแม้ว่าตอนนี้ท่าทางของนายเป็นอย่างนี้ ผมก็ชอบเหมือนเดิมเลย ไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับเธอนะ"

"ภายหลัง ถ้าวันไหนเธออยากทำแล้วก็ทำอีก ถ้าไม่มีวันยอมรับ ก็ไม่ต้องทำ"

กู้จื่อเฟยอิงแอบในอ้อมแขนของเย้นโม่หลินในที่สุดจึงโล่งอกได้

ตัวแน่นๆจึงคลายออกเพียงเล็กน้อย

เย้นโม่หลินมองดูเธออย่างรักเอ็นดูและพูดว่า

"เอาละ อย่าคิดเรื่องนี้แล้วนะ ไปกินข้าวกันเถอะ"

กู้จื่อเฟยพยักหน้า ลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเย้นโม่หลินพอเงยหน้าขึ้นก็สบตากับป่ายฉี สายตานั้นดูเหมือนกับเลเซอร์ และดูทั้งตัวของเธออย่างชัดเจน

สายตาของกู้จื่อเฟยหลบเล็กน้อย และเธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย เธอจับมือที่ถือช้อนของเย้นโม่หลินแล้วพูดเบาๆว่า

"ฉันอิ่มแล้ว อยากไปเดินเล่นค่ะ"

เย้นโม่หลินขมวดคิ้วและมองไปที่โจ๊กที่กินนิดหน่อย กินน้อยขนาดนี้ จะอิ่มได้ยังไง

แต่ดูสายตาที่คาดหวังมากของเธอ เขาไม่กลั้นใจปฏิเสธเธอ

ตอนนี้เธอเพิ่งพ้นจากอันตราย เป็นเวลาที่ร่างกายและจิตใจของเธออ่อนแอที่สุด เธออยากได้อะไรก็ให้เธอเลย

เย้นโม่หลินลุกขึ้น "เอาล่ะ ผมไปกับเธอ"

เย้นโม่หลินโอบกอดกู้จื่อเฟยและเดินออกไปข้างนอก

ป่ายฉีเคี้ยวอาหาร มองโต๊ะที่เหลืออาหารมากมาย และมองที่ด้านหลังของทั้งสองคนอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้ง

อิ่มแล้วหรือ

หรือว่าเพราะเขาจึงคิดว่าเอียน คิดว่าไม่อยากกิน

......

เย้นโม่หลินเหมาทั้งโรงแรม

สวนของโรงแรมที่ขนาดใหญ่ก็เงียบสงบและสง่างาม โดยไม่คนอื่น

เย้นโม่หลินจูงมือของกู้จื่อเฟยเดินช้าๆ

ทั้งสองเดินไปถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์ที่สวยงาม ซึ่งอยู่ในสวนที่มีดอกไม้เขียวชอุ่ม

กู้จื่อเฟยมองดูดอกไม้ทุกหนทุกแห่ง คิดว่าซาบซึ้งใจนิดหน่อย แล้วดึงเย้นโม่หลินหยุดตรงนี้

เธอยิ้มและพูดว่า "ฉันชอบที่นี่ค่ะ"

เย้นโม่หลินก็หยุดด้วย และมองไปรอบๆ "มีศาลาอยู่ที่นั่น จะไปนั่งพักสักครู่ไหมคร้บ"

อาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หาย จะต้องพักผ่อนและนั่งมากขึ้น

แต่กู้จื่อเฟยกลับส่ายหัว และมองเย้นโม่หลินด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

"จำได้ไหม ว่านายจูบฉันครั้งที่แล้ว ก็อยู่ลานบ้านที่ดอกไม้เบ่งบานสะพรั่งแบบนี้ค่ะ"

เพราะกู้จื่อเฟยกระตือรือร้นเกินไป แล้วจำนวนการจูบกันของพวกเขาก็มากขึ้นทุกทีในภายหลัง

แต่ทุกครั้งเขาก็จำได้

และกู้จื่อเฟยเป็นฝ่ายรุกเกือบทุกครั้ง

เมื่อนึกถึงฉากก่อนหน้านี้ สายตาของเย้นโม่หลินก็อดไม่ได้ที่นุ่มนวลขึ้นอีกแล้ว เขาจ้องมองกู้จื่อเฟยและพยักหน้าเบา ๆ

"อืม จำได้ครับ"

กู้จื่อเฟยเขย่งเท้า แล้วใบหน้าเล็กๆของเธอก็เข้าใกล้กับเย้นโม่หลินเขาพูดเบาๆว่า

"จูบฉันอีก"

คนเดียวกัน ฉากเดียวกัน

ทำให้เย้นโม่หลินสะเทือนใจมาก

เย้นโม่หลินใช้โอกาสนี้โอบเอวของกู้จื่อเฟยและจูบเธอ

แต่เมื่อเขาสัมผัสริมฝีปากของเธอ กลับคิดว่าผิดหวังมาก มันก็ราวกับว่าเขากำลังจูบท่อนไม้โดยไม่มีความรู้สึกอะไร และกลับคิดว่าขัดแย้งเธอนิดหน่อย

เย้นโม่หลินแยกตัวจากกู้จื่อเฟยตามสัญชาตญาณทันที แล้วจะจบการจูบที่เขาวางแผนจะเริ่มต้นกู้จื่อเฟยไม่ได้คาดหวังว่าเย้นโม่หลินจะหยุดการกระทำ