สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 107

บทที่ 107 เย้นหว่าน แต่งงานกับฉันนะ

ถึงแม้ในใจของเย้นหว่านจะมีการเตรียมพร้อมแต่นานแล้ว กลับยังรู้สึกเหมือนว่าในใจมีของอะไรทับไว้ ไม่สบายเอามากๆ

น้ำเสียงของเธอไม่สนิทและไม่นิ่งเฉย “ว่ามาเถอะ ฉันสามารถช่วยได้ก็จะช่วย”

มู่หรุงซิ่นวางกาแฟลง ทันใดนั้นยื่นมือมากุมมือของเย้นหว่านไว้ แววตาเต็มไปด้วยการวิงวอนและจริงใจ

“ฉันหวังว่าเธอจะแต่งงานกับหลีเฉิน ช่วยอุ้มท้องแทนฉัน”

เย้นหว่านแข็งทื่อไปฉับพลัน มองมู่หรุงซิ่นอย่างคาดไม่ถึง

ให้เธอแต่งงานกับโห้หลีเฉิน แถมยังให้เธออุ้มท้องแทน?

ทำลายชีวิตแต่งงานของเธอ ยังต้องให้เธอคลอดเด็กที่ไม่ใช่ของตนเองออกมา พวกเขาเห็นเธอเป็นอะไรกัน?

เย้นหว่านสะบัดมือของมู่หรุงซิ่นออก สีหน้าอึมครึม ไม่ดีเอามาก

“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันช่วยคุณไม่ได้”

“เสี่ยวหว่าน ขอโทษนะ ฉันรู้ว่าพูดแบบนี้ล่วงเกินไปมาก แต่ฉันกับหลีเฉินก็ไม่ได้มีความคิดอย่างอื่นเลย เธอเป็นคู่หมั้นของเขา เป็นตัวเลือกดีที่สุดที่เขาจะแต่งงานด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉันเชื่อใจเพียงเธอ”

มู่หรุงซิ่นมองเย้นหว่านอย่างน่าสงสารเหลือทน ทุกคำพูดเอ่ยอย่างจริงใจเศร้าสลด

แต่สิ่งที่เข้ามาในหูของเย้นหว่าน กลับเป็นการเสียดสีสุดจะทนแบบนั้น

“พวกคุณหาคนอื่นเถอะ”

เย้นหว่านไม่ได้พูดอะไรอีก ลุกขึ้นมาทันที หยิบกระเป๋าเดินไปทางด้านนอก

ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู เธอยังทิ้งเงินคิดบิลไว้

“เสี่ยวหว่าน ขอร้องเธอล่ะ ช่วยพวกเราหน่อยได้มั้ย?”

มู่หรุงซิ่นพูดรั้งไว้ด้วยความเสียใจ กลับมองเย้นหว่านเดินไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ มุมปากของหล่อนยิ่งโค้งรัศมีครึ่งวงกลมที่แผนการร้ายได้ผล

นอกจากหล่อน คนไหนๆ ต่างไม่มีสิทธิ์มาแต่งงานกับโห้หลีเฉิน

ในใจเย้นหว่านสุมด้วยไฟโกรธ ผิดหวังอย่างน่าประหลาดอยู่บ้าง ที่แท้ในใจของโห้หลีเฉิน เธอก็เป็นแค่การมีตัวตนของสินค้าประเภทนี้

แต่เธอเป็นคน คนที่มีชีวิตมีเลือดเนื้อมีความรู้สึกคนหนึ่ง

“ติ๊ดๆๆ......”

ตอนที่เธอโมโหเลือดขึ้นหน้า มือถือดังขึ้นมาแล้ว

เป็นโทรศัพท์ของโห้หลีเฉิน

เย้นหว่านมองดู ไม่ได้รับ โทรศัพท์ดังขึ้นไม่ยอมเลิกรา เย้นหว่านไม่เคยคิดว่าเสียงมือถือน่ารำคาญขนาดนี้มาก่อน

เธอตัดสายโทรศัพท์ทิ้งอย่างตรงไปตรงมา

เวลานี้ เสียงโทรศัพท์กลับไม่ดังขึ้นอีกแล้ว

ตอนที่เย้นหว่านคิดว่าโห้หลีเฉินไม่มาหาเธอ ในที่สุดบนมือถือก็มีข้อความหนึ่งส่งมา

“มาให้อาหารแมว”

เย้นหว่านอ่านข้อความ ไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือหัวเราะดี เห็นเธอเป็นคนให้อาหารแมวจริงๆ เหรอ?

ในเมื่อมู่หรุงซิ่นกลับมาแล้ว ก็ให้มู่หรุงซิ่นไปให้สิ

เย้นหว่านไม่ตอบ โยนมือถือไปด้านข้างโดยตรง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่บ้านของเย้นหว่านก็มีแขกที่ไม่ได้เชิญมา

เฉียวเจี้ยฮุ่ยรีบพุ่งมาที่ห้องของเย้นหว่าน ดึงเธอขึ้นมาจากบนเตียง

“เสี่ยวหว่าน รีบลุกขึ้น หลีเฉินส่งผู้ช่วยเว่ยมารับเธอแล้ว เธอรีบไปแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วลงไป”

“เว่ยฉีมาแล้ว?”

มุมปากเย้นหว่านหดลง หมดคำจะพูด ให้อาหารแมว มันใช่เหรอ?

เธอไม่อยากไปมากๆ แต่การเผชิญหน้ากับเฉียวเจี้ยฮุ่ยก่อนที่ยังไม่ได้ถอนหมั้น จึงไม่กล้าแสดงออกมาว่าเธอกับโห้หลีเฉินไม่ลงรอยกัน

ท้ายที่สุดเย้นหว่านจึงได้แต่ไปที่บ้านของโห้หลีเฉิน

เพิ่งเดินเข้าประตู แมวก็กระโจนเข้าในอ้อมอกของเธอด้วยความคุ้นเคย ถูไถอย่างสนิทสนมไม่หยุด

“อย่าดื้อ เดี๋ยวฉันจะทำของกินให้เอง”

เย้นหว่านลูบหัวแมวน้อยด้วยความเอ็นดู จากนั้นอุ้มมันเดินไปในบ้าน

พึ่งเดินมาได้สองก้าว เธอก็พบว่าไม่ปกติ เห็นการตกแต่งอบอุ่นหอมหวานที่เปลี่ยนไปใหม่ตรงหน้า ยังคิดว่าเดินมาผิดที่

แวบหนึ่ง เสียง “แป๊ะ” เบาๆ ดังทีหนึ่ง ไฟในคฤหาสน์ก็ดับลงทั้งหมด

และในเวลานี้เทียนไขนับไม่ถ้วนได้ถูกจุดขึ้นมาทุกที่ของห้องโถง ภายใต้แสงไฟสลัว เผยความโรแมนติกที่อบอุ่นหอมเย็น

และเธอพึ่งสังเกตเห็น ที่เท้าของเธอ ทั้งพื้นที่ โปรยด้วยกลีบดอกกุหลาบ

กลิ่นหอมละมุนโชยมาเตะจมูก โรแมนติก สวยงาม วิจิตรตระการตา

หัวใจของเย้นหว่านเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอเดินมาผิดที่จริงหรือเปล่า?

“แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...”