สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1077

เย้นหว่านสติไม่อยู่กับตัว และลำบากใจที่จะไปจากห้องนี้

เพิ่งจะเดินออกมาไม่กี่ก้าว เว่ยชีก็รีบตามมาทันที

"คุณนาย"

เว่ยชีวิ่งมาดักหน้าเย้นหว่าน หัวคิ้วย่นหากันแน่น "คุณจะไปจริงๆ เหรอ?"

เย้นหว่านกัดฟันทัน พร้อมทั้งควบคุมความเศร้าโศกและกระวนกระวายที่อัดอั้นเต็มหัวใจได้

เธอตอบกลับอย่างขมขื่น

"ฉันไม่มีวิธีอื่นแล้ว"

การไปจากโห้หลีเฉินในเวลานี้ มันหมดหนทางแล้วจริงๆ

เมื่อครู่เว่ยชีได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว และรู้อย่างชัดเจนว่าแคทเธอรีนรังแกคนมากเกินไป

เขาได้แต่กัดฟันแน่นอย่างโกรธเคือง "รอให้คุณชายฟื้นขึ้นมาก่อน เธอเจอดีแน่!"

เย้นหว่านเม้มริมฝีปากเอาไว้ ทว่ายิ่งถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายหนักกว่าเก่า

โห้หลีเฉินฟื้นแล้ว เกรงว่าก็ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยนไปมาก เพราะว่าชีวิตของเขา มันอยู่ในเงื้อมมือของแคทเธอรีนไปแล้ว

แคทเธอรีนใช้ข้ออ้างมาพูดเพื่อให้เธอได้ออกไป ตอนนี้พละกำลังของโห้หลีเฉินมีขีดจำกัด ก็คงไม่ค่อยจะสงสัยอะไรหรอก

ถึงอย่างไรตั้งแต่แรก เขาก็ไม่ค่อยหวังให้เธอต้องมาคอยเฝ้าอยู่ข้างๆ เพราะกลัวว่าจะพลอยกลัวไปด้วย

"เว่ยชี" เย้นหว่านจ้องมองเว่ยชีอย่างจริงจัง "ระยะนี้ ต้องพลอยลำบากนายแล้ว ช่วยฉันดูแลโห้หลีเฉินให้ดีๆ อย่าได้ไปจากเขาแม้เพียงก้าวเดียว อย่าได้ให้โอกาสแคทเธอรีนได้อยู่กับเขาสองต่อสอง"

เธอเชื่อมั่นโห้หลีเฉินว่าจะไม่สนใจแคทเธอรีน

แต่ว่าโห้หลีเฉินป่วยหนัก ร่างกายอ่อนแอ และไม่สามารถรับประกันได้ว่าแคทเธอรีนจะฉวยจังหวะลงมือทำอะไรตอนโห้หลีเฉินกำลังอยู่ในอันตราย

เธอทนไม่ได้กับการที่ผู้ชายของตนเองจะถูกดูหมิ่นเช่นนี้

เว่ยชีรับปาก "คุณนายวางใจเถอะ ผมจะดูแลคุณชายให้ดี จะไม่มีวันปล่อยให้มีโอกาสนั้นกับแคทเธอรีนเป็นอันขาด"

"อื้อ"

เย้นหว่านพยักหน้า พลางเดินต่อไปทางด้านหน้าด้วยความเศร้าสร้อย

จะคิดถึงขนาดไหน ตอนนี้ก็จำใจไปจากด้วยความเจ็บปวด

เธอเกลียดตนเองที่ทำไมไม่เป็นหมอก็ไม่รู้

ไม่งั้นคงไม่ต้องถูกแคทเธอรีนบีบบังคับให้ตกอยู่ในสภาพนี้หรอก

แววตาของเว่ยชีจ้องมองมาทางเย้นหว่าน พลางลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็อ้าปากเรียก "คุณนาย"

ฝีเท้าของเย้นหว่านหยุดลง แต่ไม่ได้หันมา

"ทำไมเหรอ?" น้ำเสียงของเธอทุ้มต่ำ กระทั่งไม่กล้าหันหน้ากลับมา เพราะกลัวว่าเมื่อหันไปแล้วจะอดใจไม่ไหวจนวิ่งไปหาโห้หลีเฉิน

น้ำเสียงของเว่ยชีเคร่งขรึมมาก "รบกวนอดทนอีกสักสองสามวัน มันต้องดีขึ้นแน่"

คำพูดนี้ ฟังแล้วเหมือนเป็นคำสัญญาว่าต้องการจะทำอะไรสักอย่าง ทว่าก็เหมือนว่าเป็นการปลอบใจด้วยความหวังดี

เย้นหว่านไม่ได้คิดถึงความหมายใดๆ เลย แค่รับความหวังดีของเว่ยชีเอาไว้

เย้นหว่านประคองท้องโต ท่ามกลางการอารักขาของเหล่าบอดี้การ์ด และกลับไปยังบ้านที่เธอกับโห้หลีเฉินพักอาศัยอยู่

ที่นี่ยังคงเหมือนเดิม แค่ครั้งนี้ ที่เธอกลับมาคนเดียว

จากนั้นก็เริ่มเข้าสู่การอยู่ที่นี่คนเดียวอีกนาน

เย้นหว่านยืนอยู่ตรงประตูด้วยความอึดอัดใจอยู่นาน หลังจากผ่านไปสักพักแล้ว ถึงได้เดินเข้าไป

"คุณนาย ทำไมคุณเพิ่งจะกลับมาเวลานี้?"

เสี่ยวย่าเดินมาต้อนรับ เพราะว่าแปลกใจมาก

หลายวันมานี้ทุกอย่างก็เป็นความคุ้นเคยแล้ว ทุกวันในเวลากลางคืน คุณชายจะพาคุณนายกลับมาพร้อมกัน

แต่ตอนนี้มันเพิ่งบ่ายเอง

เย้นหว่านสีหน้าหวั่นไหว พลางพูดอย่างไม่เต็มใจ "ร่างกายของฉันไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่ ต่อไปเลยจะมาพักรักษาตัวที่บ้าน"

เสี่ยวย่าแปลกใจเล็กน้อย "งั้นคุณชายล่ะ?"

"เขา…" เย้นหว่านก้มหน้าก้มตา เพื่อซ่อนความรู้สึกในแววตาของเธอ "เขายังต้องทำงานและรักษาตัวอยู่ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง"

เสี่ยวย่าย่นคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็อ้าปากพูด ทว่าไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอมีหน้าที่ในการดูแลเย้นหว่านและย่อมรู้ว่าก่อนหน้านี้ โห้หลีเฉินจะออกไปแต่เช้าตรู่และกลับมืดค่ำ เย้นหว่านวันทั้งวันก็เอาแค่คิดถึงเขาจนมองชะเง้อมากสามีจนกลายเป็นหินไป

ไม่ง่ายเลยในที่สุดเย้นหว่านก็เดินไปหาโห้หลีเฉินจนได้ และเข้าออกไปพร้อมกันเป็นแบบนี้ทุกวัน เธอเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเย้นหว่านที่ยากยิ่ง

ทว่าเพิ่งผ่านไปได้ไม่นาน เย้นหว่านก็กลับมาคนเดียว