สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1098

เย่ซือซือมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างตกตะลึง ผู้ชายคนนี้เสียสติไปแล้วงั้นเหรอ?

เธอระเบิดออกมาอย่างเหลืออดเหลือทนแล้ว "คุณป่วยเหรอคะ?!"

เสิ่นเคอหานหายใจเข้าลึกๆ แล้วตื่นตระหนกตกใจอย่างมาก

อย่างที่เล่ากันว่าโห้หลีเฉินนั้นเป็นคนเลือดเย็น และชอบใช้กลอุบายที่โหดร้ายทารุณ และคนที่ล่วงเกินเขาถ้าไม่ตายก็มีแต่จะไม่สามารถมีชีวิตที่อยู่เป็นสุขได้

นึกไม่เลยถึงว่าซือซือจะกล้าด่าเขาต่อหน้าอย่างนั้น

เรื่องนี้จะวุ่นวายไปกันใหญ่แล้ว

เสิ่นเคอหาน​​​จิตใจ​สับสน เขาจึงรีบเอ่ยปากจะพูดขอโทษแทนเย่ซือซือ แต่กลับได้ยินเสียงที่ไม่รีบไม่ร้อนของโห้หลีเฉินดังขึ้นมาอย่างงงงัน

"ถ้าไม่ป่วย ผมยังจะต้องการคุณอยู่ไหม คุณหมอเย่ไหมล่ะ?"

เย่ซือซือ: "......" คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะถึงกับไร้คำพูดไร้คำตอบเลยทีเดียว

เธอโกรธจนเจ็บหน้าอก

จากนั้นเย่ซือซือจึงเดินออกไปอย่างโกรธๆ โดยตรง

"ซือซือ......" เสิ่นเคอหานตะโกนเรียกออกไปสองคำด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าเธอก้าวเดินไปอย่างไม่หยุดยั้ง เขาก็จนปัญญาอย่างมาก

เขาพูดกับโห้หลีเฉินอย่างเขินอายว่า "คุณโห้ครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ แฟนผมถูกผมเอาแต่ใจจนนิสัยเสียเกินไป ได้โปรดให้อภัยด้วยครับ ส่วนเรื่องเฝ้ายามกลางคืนเดี๋ยวผมจะช่วยพูดเกลี้ยกล่อมเธอเอง"

พอพูดจบ เสิ่นเคอหานก็จากไปอย่างรีบร้อน

โห้หลีเฉินมองไปที่ภาพด้านหลังของเขา ด้วยสายตาที่เย็นชา

มือเล็กๆ ของแรบบิทลูบไปที่ใบหน้าของโห้หลีเฉิน และถามด้วยความสงสัยไปว่า

"ปาปา ปาปาโกรธทำไมคะ? ปาปารังแกพี่สาวคนสวย คนที่โกรธควรจะเป็นพี่เขาถึงจะถูกนะ"

โห้หลีเฉินหันไปมองลูกสาวของเขา จากนั้นแสงที่เย็นเฉียบในตาก็จางลงอย่างรวดเร็ว บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคุณพ่ออันเป็นที่รัก

เขาพูดแก้อย่างจริงจังว่า "ต้องเรียกว่าคุณป้าสิ"

แรบบิททำปากมุ่ย ยังสาวขนาดนั้น มองยังไงก็เป็นพี่สาวอยู่ดี และยังเป็นพี่สาวที่สวยและน่ารักอีกด้วย

......

พอตกดึก 5 นาทีก่อนที่คุณหมอจะเปลี่ยนเวร เว่ยชีก็ไปปรากฏตัวในห้องของเย่ซือซือและเสิ่นเคอหาน

"คุณหมอเย่ซือซือ ครับ ใกล้ถึงเวลาเปลี่ยนเวรแล้ว ช่วยเตรียมตัวด้วยนะครับ และตามผมไปที่ห้องของคุณผู้ชายด้วย"

บนใบหน้าของเว่ยชีเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มันช่างเป็นสุภาพบุรุษและมีมารยากอย่างมาก

ถ้าไม่มีกริชที่ส่องแสงระยิบระยับที่ถืออยู่ในมือเล่มนั้นของเขา

ใบหน้าของเย่ซือซือแดงก่ำด้วยความโกรธ จนแทบจะระเบิดออกมา

มันเป็นการกลั่นแกล้งที่เกินไปแล้วจริงๆ เลย

"ถ้าฉันไม่ไป คุณจะกล้าตัดนิ้วมือของเสิ่นเคอหาน​​จริงๆเหรอ? ซึ่งเขาเป็นคนที่ผู้นำของตระกูลหยูนเลือกและแต่งตั้งขึ้นมาด้วยตัวเองเลยนะ และเขาก็เป็นแพทย์ที่เก่งที่สุดเพียงคนเดียวในสาขาเวชศาสตร์ฟื้นฟู ถ้าไม่มีเขา โห้หลีเฉินก็อย่าหวังว่าจะหายดีเลย!"

เว่ยชียิ้ม "การที่คุณไม่เคยไปเข้าร่วมการรักษา ก็เท่ากับว่าเป็นได้แค่ของที่ถูกจัดแต่งไว้ของสาขาเวชศาสตร์ฟื้นฟูเท่านั้น และคุณผู้ชายก็พูดว่า ในเมื่อเป็นคนไร้ประโยชน์ ถ้าจะตัดก็ตัดได้เลย"

เย่ซือซือตัวสั่นจนไม่สามารถควบคุมได้

ใบหน้าของเธอจึงทั้งแดงทั้งขาวซีดขึ้นมา

เสิ่นเคอหาน​​จึงรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วโอบที่ไหล่ของเธอ พร้อมกับตบเบาๆ เพื่อปลอบใจเธอ

"ซือซือ พวกเราเป็นคุณหมอ และจะไม่ไปโต้เถียงกับคนไข้โรคจิตด้วย คุณไปเฝ้ายามกลางคืนเถอะ นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำนะ

ถ้ารักษาเขาให้หายป่วยได้ก่อน พวกเราก็จะได้ไปจากที่นี่เร็วขึ้น"

เย่ซือซือน้ำตาคลอเบ้าตา และมองไปที่ เสิ่นเคอหาน​​อย่างเศร้าโศกจนทนไม่ไหว

ท้ายที่สุด เธอก็พยักหน้าอย่างยากลำบาก

ที่เธอไปก็เพื่อความปลอดภัยของเสิ่นเคอหาน

เว่ยชีไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเสิ่นเคอหาน​อย่างสิ้นเชิง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าพูดถึงสุภาพบุรุษผู้สูงศักดิ์และศักดิ์สิทธิ์เป็นโรคจิตเหรอ? การใส่ร้ายคุณผู้ชาย ต้องถูกลงโทษ

แต่ว่า......

เว่ยชีมองไปที่กริชในมือของเขา การที่คุณผู้ชายทำแบบนี้ ที่คอยรังแกสาวน้อยของคนอื่นเขานั้น เขาก็อับอายมากจริงๆ และไม่กล้าเห็นด้วยเลย

เขารู้ดีว่าการที่เขาเอากริชมาข่มขู่สาวน้อยนั้น เขาจะต้องทำใจอย่างมาก ถึงจะสามารถตัดสินใจทำอย่างนั้นลงไป?