สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1122

"อะไรนะ"

โห้หลีเฉินหน้าเปลี่ยนสี สองมือจับฟูกฝืนพยุงตัวลุกขึ้น สายตาคมกริบมองเย่ซือซือทันที

"เสิ่นเคอหานจับตัวแรบบิทไปแล้ว"

แต่ละคำพูดที่ออกมา ราวกับพูดลอดไรฟัน

เย่ซือซือกลัวจนตัวเกร็ง เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นที่หน้าผากไหลลงมา

"ฉัน...ฉันก็คาดไม่ถึงเขาจะทำอย่างนั้น เขา...เขาไม่มีทางทำร้ายแรบบิท ขอแค่เขาปลอดภัย..."

โห้หลีเฉินออกแรงด้วยมือข้างเดียว พยุงร่างกายไปข้างหน้า นิ้วมือเรียวออกแรงบีบคอเย่ซือซือในพริบตา

เขาออกแรงหนักมาก แทบจะได้ยินเสียงกระดูกกรอบแกรบ

สีหน้าเย่ซือซือขาวซีดเหมือนกระดาษ คอถูกบีบเชิดขึ้น จับมือโห้หลีเฉินหวาดหวั่น

เธอพูดลุกลี้ลุกลน "คุณโห้ ใจเย็นก่อนค่ะ นี่ไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันไม่เคยคิดจะเอาแรบบิทมายุ่ง"

"เธอช่วยเสิ่นเคอหานจนฉันอัมพาต ฉันไว้ชีวิตเธอ ยังไม่รู้จักปรับปรุงตัว เย่ซือซือ เธอคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าเธอจริงๆ หรือ!"

ขอบตาโห้หลีเฉินบ้าคลั่ง นิ้วออกแรงหนักขึ้นทันที

เย่ซือซือหายใจไม่ได้ อ้าปากกว้าง แม้แต่เสียงอ้อนวอนขอชีวิตก็เปล่งออกมาไม่ได้

เธอพยายามดึงมือเขาออก แต่ไม่อาจทำอะไรเขาได้สักนิด

ลมหายใจของเธอแผ่วเบาลงเรื่อยๆ

แม้แต่แรงที่จะควบคุมก็น้อยลง ดวงตาเริ่มเหลือก...

"โห้หลีเฉิน นายทำอะไร"

เวลานี้ หยูฉู่สองเดินเข้ามาอย่างเร็ว ตะโกนเสียงดังอย่างโกรธเคือง

โห้หลีเฉินมองหยูฉู่สอง สายตาระเบิดเพลิงโทสะ เขาปล่อยเย่ซือซือ ตวาดโกรธเกรี้ยว

"แรบบิทอยู่ไหน ส่งเธอมาให้ฉัน!"

หยูฉู่สองได้ยินเช่นนั้น ตะลึงจังงัง

เขากวาดตามองเย่ซือซือที่กำลังหอบหายใจเฮือกใหญ่ ในใจเดาเรื่องคร่าวๆ ได้ทันที

สีหน้าเขาพลันลำบากใจ

ย้อนถามเสียงเย็น "เกิดอะไรขึ้น"

เย่ซือซือรอดพ้นความตายหวุดหวิด ยังคงตระหนกตกใจ มองหยูฉู่สองเหมือนเห็นอัศวินขี่ม้าขาว รีบเอ่ยปากน้ำตานองหน้า

"เจ้าบ้านหยู ช่วยฉันด้วย เสิ่นเคอหานเพื่อเอาตัวรอด จับตัวแรบบิทไปแล้ว เขาบอกว่าจะไปหาคุณ คุณช่วยพาแรบบิทกลับมาได้มั้ย ขอร้องล่ะ"

ทุกวันแรบบิทต้องแช่น้ำพุร้อนถึงจะต่อชีวิตไปได้ แม้ว่าจะตกอยู่ในมือหยูฉู่สองก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ประโยชน์อย่างเดียวของเธอก็คือควบคุมโห้หลีเฉินให้อยู่ที่ตระกูลหยู เปิดคลังสมบัติตามกำหนดเวลา

ดังนั้นเสิ่นเคอหานและคนของหยูฉู่สองติดต่อกันสำเร็จแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บแรบบิทไว้อีก สามารถส่งแรบบิทกลับมาได้

เช่นนี้เย่ซือซือยังคงมีโอกาสที่จะรอดชีวิต

หยูฉู่สองขมวดคิ้วแน่น หันไปทันที มองพ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตู

เขาพาคนพรวดเข้ามา

แต่...

หยูฉู่สองถาม "แรบบิทอยู่ไหน"

พ่อบ้านสีหน้ายุ่งยากใจ สายตาหลบวูบ แล้วพูดขึ้นอย่างลำบากใจ

"ผมเพิ่งได้รับข่าว เสิ่นเคอหานไม่ได้ติดต่อกับคนของเรา ไม่รู้ว่าเขาไปทางไหน หนีไปแล้วครับ"

"ไปแล้วหรือ ไปทางไหน" หยูฉู่สองตวาด

แม้แต่เขาก็ไม่กล้าเชื่อ

หมอที่ขี้ขลาดเห็นแก่ตัวคนนั้นจะอุ้มเด็กน้อยหนีไปจากใต้จมูกของพวกเขา หนีไปจากของการคุ้มกันเข้มงวดของ

ตระกูลหยู