สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1142

หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์

การรักษาของโห้หลีเฉินก็มาถึงการเปลี่ยนยา

ยาชนิดนี้ป่ายฉีตั้งใจผสมขึ้นมาเอง ทำให้ขาของโห้หลีเฉินหายเร็วขึ้น แล้วลุกขึ้นมาเดินได้ แต่ขั้นตอนค่อนข้างลำบาก หลังจากที่กินยาแล้ว ทุกวันจะต้องนวดสองชั่วโมงอย่างตรงเวลา

ภารกิจนี้ ก็ต้องเป็นของเย้นหว่านอยู่แล้ว

คนปกตินวดติดต่อการหนึ่งชั่วโมง นิ้วก็ต้องเมื่อยเป็นธรรมดา ตอนเริ่มโห้หลีเฉินก็ไม่อยากให้เย้นหว่านนวดนานขนาดนั้น เขาไม่อยากให้เธอต้องมาเหนื่อย

แต่ในหนึ่งปีนี้เย้นหว่านเตรียมตัวเอาไว้หมดแล้ว ขนาดแรงของนิ้วหรือข้อมือก็ฝึกมาหมดแล้ว

"ฉันคุยกับป่ายฉีเอาไว้แล้ว เวลานวดให้ฉันจัดการเอง ฉันฝึกความอดทนและเทคนิคการนวดตลอดเลยนะ ตอนนี้นวดหนึ่งชั่วโมง สำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยมากเลย"

เย้นหว่านนวดอย่างสบายๆ ดูจะชำนาญมาก

โห้หลีเฉินจ้องมองท่าทางของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความเอ็นดูแล้วปวดใจ

ความสบายของเธอในตอนนี้ แสดงว่าก่อนหน้านั้นเธอต้องแบกรับความลำบากมามาก

โห้หลีเฉินยื่นมือไปลูบผมของเย้นหว่าน เม้มปากไม่ได้พูดอะไร แต่ก็มีคำพูดนับล้านที่พร้อมจะพรั่งพรูออกมา

เย้นหว่านรู้ว่าเขาเจ็บปวดใจ ก็เลยพูดขำๆไปว่า:

"คุณโห้คะ ที่ฉันนวดตอนนี้เนี่ย ไม่ได้ฟรีนะคะ"

โห้หลีเฉินมองเธอด้วยแววตาที่เอ็นดู แล้วรอเธอพูดต่อไป

เย้นหว่านกรอกตากลมๆขึ้นลง เหมือนกับจิ้งจอกน้อย "ฉันก็ไม่โลภมากหรอก ก็จ่ายด้วยบัตรเครดิตของนายก็ได้แล้ว ยังมีแรงอีกนิดหน่อย ต่อไปงานบ้าน ทำอาหาร ซักผ้า ส่งลูกๆไปโรงเรียน สอนการบ้านพวกเขา ก็ให้เป็นหน้าที่นายแล้วกัน!"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว "นี่ฟังแล้ว เหมือนจะไม่ใช่ข้อแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมเลย เหมือนเป็นการปล้นมากกว่า"

เย้นหว่านบีบขาเขาอย่างเป็นจังหวะ แล้วเพิ่มแรงลงไปกะทันหัน

เธอทำหน้าบีบบังคับเหมือนโจร "ปล้นแล้วยังไง นายจะยอมไม่ยอมล่ะ?!"

โห้หลีเฉินถอนหายใจ "ฉันไม่ยอมได้ไหม?"

"ไม่ได้"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปพอดี เย้นหว่านผละมือออกจากขาของเขา แล้วบีบคางของโห้หลีเฉินไว้

เธอหัวเราะแล้วพูดว่า: "ตอนนี้นายอยู่ในมือฉันแล้ว ไม่ยอมก็ต้องยอม"

"ก็ได้" โห้หลีเฉินทำหน้าเหนื่อยใจที่ถูกบังคับ "ในเมื่อฉันตกลงเงื่อนไขที่ไม่ยุติธรรมนี้แล้ว เธอก็ควรให้รางวัลปลอบใจฉันหน่อยไหม?"

รางวัลปลอบใจ?

หรือว่าเหลือเงินเก็บส่วนตัวให้เขาบ้างเหรอ?

เย้นหว่านหัวเราะแล้วมองโห้หลีเฉิน "ลองพูดมาสิ ถ้ามีเหตุผล ฉันก็จะอนุญาต" เช่นให้เงินเดือนละสองร้อยอะไรแบบนี้

โห้หลีเฉินมองดูดวงตากลมโตแป๋วแหววนั้นของเธอ ก็อดไม่ได้หัวเราะเสียงเบา "อืม มีเหตุผล"

ว่าแล้ว ทันใดนั้นโห้หลีเฉินก็โน้มตัวไปข้างหน้า ประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากนุ่มของเย้นหว่าน

ทั้งนุ่ม ทั้งอุ่น เย้นหว่านหน้าแดงแปร๊ดกับจูบที่เธอตั้งรับแทบไม่ทัน

คำขอของเขาคือแอบแต๊ะอั๋งเธองั้นเหรอ!

"ปาปาคะ หม่ามี๊คะ ระวังหน่อยสิ หนูยังอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะ?"

เสียงหน่อมแน้มดังขึ้นข้างๆทั้งสองคน

มือเล็กๆที่กำลังนวดให้โห้หลีเฉินอยู่ก็รีบชักกลับมา แล้วก็รีบปิดตาตัวเองไว้ แต่นิ้วมือกลับแง้มเปิดดูเล็กน้อย เผยดวงตากลมดำสองข้างนั้น กำลังมองพ่อแม่ตัวเองด้วยแววตาที่เปล่งประกาย

สมองเย้นหว่านระเบิดดังวิ้ง แก้มเธอแดงแปร๊ดไปถึงใบหู

เธอลืมไปเลยว่าแรบบิทก็อยู่นวดขาโห้หลีเฉินกับเธอตรงนี้ด้วย!

โห้หลีเฉินจูบเธอต่อหน้าเด็กเลยเหรอ