สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1155

"เย้นหว่าน!"

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วแน่น และเรียกเธอเสียงดัง

แต่เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอก็เดินเร็วขึ้นราวกับพยายามหลบหลีกเขา

สีหน้าของโห้หลีเฉินดูแย่มากในทันที หัวใจของเขาก็เจ็บปวด และก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาในทันที

ถึงแม้ว่าสนามหญ้าจะไม่ใหญ่มาก แต่หลังจากเดินผ่านทางเดินไปแล้ว ก็ไม่มีเงาของเย้นหว่านอีกเลย

โห้หลีเฉินตามเธอไป ดังนั้นเขาจึงสามารถไปได้แค่ที่ห้องของแรบบิท

แรบบิทอยู่ในห้องกับฉินชิวหลานตลอดเวลา แต่เย้นหว่านก็ไม่เคยมาที่นี่

แรบบิทกะพริบตามองดูเขา เธอมองไปที่โห้หลีเฉินที่ดูร้อนรนด้วยความสงสัย "ปาปา เกิดอะไรขึ้น? ทะเลาะกับคุณแม่เหรอ?"

โห้หลีเฉินชะงักไป

ทะเลาะ?

เขาและเย้นหว่านก็ดีกันมาโดยตลอด แต่ท่าทีเมื่อครู่นี้ของเย้นหว่าน...

โห้หลีเฉินรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น หลังจากที่ได้ปลอบโยนแรบบิทไป เขาก็ออกไปหาป่ายฉี

ในเวลานี้ เย้นหว่านไม่ได้ไปแรบบิทจริงๆ แต่เธอกลับไปหาป่ายฉี

ป่ายฉีอยู่ข้างนอกสนามหญ้า เขานั่งยองๆ อยู่ริมสระน้ำเพื่อตกปลา

เมื่อเห็นเย้นหว่านมา เขายกถังที่ใส่ปลาไว้ข้างๆ ขึ้นอย่างภาคภูมิใจ "ดูสิ ปลาที่ผมตกได้ คืนนี้จะให้คุณลิ้มรสของปลาสดดู"

เย้นหวานเม้มปาก นี่คือบ่อเลี้ยงปลาที่คนสร้างขึ้น ข้างในเต็มไปด้วยปลาอ้วน ถ้าเขาตกปลาไม่ได้ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าแปลกใจ เขาดูได้ใจมากๆ เลย

ถ้าเป็นเวลาปกติ เย้นหว่านก็คงต่อปากต่อคำกับเขาไปแล้ว แต่ว่าในเวลานี้ตอนนี้ เธอไม่มีอารมณ์มาทำอะไรทั้งนั้น

เธอนั่งลงไม่ไกลจากป่ายฉีมากนัก เธอมองดูน้ำด้วยสายตาที่หนักอึ้ง

"ป่ายฉี ต้องใช้เวลาอีกกี่วันถึงจะหายจากการสะกดจิตของคุณ"

"จะใช้เวลาประมาณสี่หรือห้าวัน อาการของน้าเมย์ไม่ค่อยดี และการฟื้นตัวก็ช้ามาก"

ในขณะที่พูด ป่ายฉีจึงมองไปที่เย้นหว่าน "ขาของโห้หลีเฉินดีขึ้นแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ถึงเวลาที่จะให้เขากลับไปรักษาตัวต่อในบ้านแห่งตระกูลเย้นแล้ว แต่นั่นเป็นเพราะฉัน..."

"มันก็เหมือนกันหมด ยังไงก็แค่การพักฟื้น ตราบใดที่คุณดูแลเขาอยู่แบบนี้ เขาจะไม่มีปัญหาอะไร"

ในขณะที่เย้นหว่านพูด น้ำเสียงเธอก็ฟังดูหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ

เธอมองดูน้ำอย่างเหม่อลอย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "คุณต้องดูแลเขาให้ดี แล้วถ้าแม่เขากลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว..."

ป่ายฉีพูดโดยไม่ลังเล เขายังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เขาหันไปมองเย้นหว่าน "ทำไมจู่ๆ ถึงพูดแบบนี้ล่ะ? รู้สึกเหมือนคุณกำลังจะปล่อยมือเลย"

เย้นหว่านชะงักไป เหมือนกับหัวใจของเธอเจ็บปวด

เธอเม้มปากและส่ายหัว "คุณตกปลาต่อไปเถอะ ฉันจะกลับไปหาแรบบิท"

เย้นหว่านลุกขึ้นและจากไป

แผ่นหลังของเธอดูเศร้าสลดและตึงเครียด

ป่ายฉีขมวดคิ้วเล็กน้อย สายตาของเขาดูลึกซึ้ง บางทีอาจจะเป็นเพราะเธออาจจะได้รับผลกระทบจากการสะกดจิต ท่าทีของเขาที่มีต่อเย้นหว่านจึงดูอ่อนไหวมาก และเขาก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์หดหู่ของเธอ

เธอต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ

แต่ทุกอย่างกำลังดีขึ้น แล้วจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้เย้นหว่านรู้สึกอารมณ์ไม่ดีเหรอ?

ป่ายฉีรู้สึกงงงวย และเขาก็ไม่มีอารมณ์ที่จะตกปลาต่อแล้ว

เย้นหว่านกลับไปที่สนามหญ้า และเธอก็เห็นโห้หลีเฉินอยู่บนรถเข็นในสนาม ดูเหมือนเขากำลังรีบร้อนที่จะออกมา

เมื่อเห็นเธอ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบเลื่อนตัวเองไปอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความรีบร้อน เขากำลังจะจับมือเล็กๆ ของเธอ

"คุณไปไหนมา? ผมตามหาคุณจนทั่วเลย"

เย้นหว่านดึงมือของเธอกลับในทันที ก่อนที่เธอจะหลบตัวออก

มือของโห้หลีเฉินค้างอยู่ในกลางอากาศ เขาตกใจเล็กน้อย

สายตาของเย้นหว่านจ้องมาที่เขา ซึ่งทำให้รู้สึกว่าหัวใจนั้นถูกเข็มทิ่มแทง และเลือดก็ไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

เธอยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่เธอจะพูดคำพูดที่เจ็บปวดที่สุดออกมา

"โห้หลีเฉิน ฉันก็เป็นคนรักความสะอาดเหมือนกัน"

"อะไร?"