สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1164

ฝนเท่าเม็ดถั่วกระทบไปบนตัวเขา น้ำฝนมารวมกันที่คางแล้วไหลลงไป ไม่ต่างอะไรกับแม่น้ำเล็ก

ส่วนสีหน้าของเขาก็ซีดเผือด เหมือนได้ใช้แรงไปจนหมดแล้ว 

แต่เขายังคงดึงดันที่จะยันไว้

หัวใจของเย้นหว่านเหมือนโดนอะไรบางอย่างเสียบเข้า มันรู้สึกเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนั้นเอง จู่ๆ มือของโห้หลีเฉินก็ได้หลุดออกจากราวจับ จนลื่นไถลไป เดิมทีร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาก็ยืนลำบากอยู่แล้ว ตอนนี้พอมาสูญเสียสมดุล จึงได้ล้มไปข้างหน้า----

พื้นปูนกับบ่อน้ำฝนที่อยู่ตรงหน้า ถ้าล้มลงไปคงเจ็บน่าดูเลย 

และขาของเขาก็ยังอยู่ในช่วงพักฟื้น ยิ่งปล่อยให้เจ็บไม่ได้เด็ดขาด!

หัวใจของเย้นหว่านแทบจะถลนออกมาแล้ว เธอไม่สนอะไรอีก รีบวิ่งเข้าไป แล้วประคองเขาไว้ตามสัญชาตญาณ

เธอเป็นหญิงร่างเล็ก พอเข้าไปประคองโห้หลีเฉินตรงๆ จึงต้องสวมเข้าไปในอ้อมกอดของเขา

กลิ่นอายที่คุ้นเคยมาพร้อมกับกลิ่นของน้ำฝน มันทำให้หัวใจของเย้นหว่านสั่นไหวเป็นชุดๆ เจ็บปวด

เธอพยายามควบคุมความรู้สึกที่ฟุ้งซ่านเอาไว้ พอสงบลง ก็ตั้งใจที่จะถอยออกมา

แต่โห้หลีเฉินกลับเอามือมาโอบเอวของเธอไว้ แล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้งแน่นๆ

"ที่รัก คุณยังคงเป็นห่วงผมอยู่นี่ครับ"

น้ำเสียงที่ทุ้มลึกของเขาแฝงด้วยความดึงดูดที่ไม่เหมือนใคร แถมยังฟังดูน่าสงสารด้วย

หัวใจของเย้นหว่านเหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าใส่ จมูกเมื่อยล้า น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

ปะปนไปกับสายฝน จนแยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร

เธอรู้สึกทรมานมาก กัดฟันไว้แน่นๆ จากนั้นก็ออกแรงผลักเขาออกไป

"โห้หลีเฉิน เราหย่ากันแล้ว"

เธอเตือนสติ

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย "ผมไม่ได้เซ็นสักหน่อย"

มันจึงยังไม่นับว่าหย่า และไม่มีทางที่จะหย่าด้วย

ในใจของเย้นหว่านรู้สึกขมขื่นอีกครั้ง ตอนแรกก็ตัดสินใจที่จะหย่าร้างอย่างแน่วแน่แล้ว พอได้มาเห็นสภาพของเขาตอนนี้ เหมือนเธอจะเริ่มโลเลขึ้นมาแล้ว

ยังคงทนเห็นเขาบาดเจ็บไม่ได้ ยังคงทนเห็นเขาล้มป่วยไม่ได้

ยังคงอาลัยอาวอนเขาอยู่ รู้สึกหวั่นไหวกับสิ่งที่เขาทำ

แต่ว่า......

เย้นหว่านที่น้ำตานองหน้า น้ำเสียงสะอื้นอย่างแรง

"ทำไมคุณถึงทำตัววุ่นวายแบบนี้? มันทำให้เรารู้สึกแย่กันทั้งคู่นะ"

ใครจะไปรู้ว่าเธอต้องใช้แรงใจแค่ไหนถึงตัดสินใจแยกทางกับเขาได้

ใครจะไม่รู้ว่าเธอนั้นโหยหาอ้อมกอดของเขาแค่ไหน แต่พอคิดว่าในใจของเขายังมีใครอีกคน เธอกลับรับมันไม่ได้อีกครั้ง

โห้หลีเฉินกำไหล่ของเย้นหว่านไว้แน่น พร้อมกับสายตาที่แน่วแน่

"ชีวิตนี้ คนเดียวที่ผมจะวุ่นวายด้วยก็คือคุณ ที่รัก ผมมาเพื่อขอโทษคุณด้วยความจริงใจ"

ยังคงพูดขอโทษ

กระดานซักผ้ายังคงถืออยู่ในมืออีกข้างของเขา

ยังคงแน่วแน่ที่จะคุกเข่าขอโทษเธอบนกระดานซักผ้าท่ามกลางสายฝนจริงๆ ใช่มั้ย? เย้นหว่านรู้สึกอ่อนล้าหัวใจอย่างพูดไม่ออก

เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแล้ว เสื้อผ้าเปียกฝนไปแล้ว ร่างกายรู้สึกหนาวเย็น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโห้หลีเฉินที่ยังบาดเจ็บอยู่เลย มีแต่จะทรมานยิ่งกว่า

เย้นหว่านจึงไม่อยากพูดให้มากความ จึงพูดไปว่า

"ไว้เข้าไปคุยกันข้างในค่ะ"

สีหน้าของโห้หลีเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แขนที่รัดเย้นหว่านไว้คลายออกเล็กน้อย ถ้าเธออยากถอยออกไปก็สามารถทำได้ทันที

น้ำเสียงของเขาทุ้มลึกแต่หนักแน่น "คุณเข้าไปหลบฝนก่อนเลยครับ ไปอาบน้ำอุ่น เปลี่ยนเสื้อผ้าที่สะอาดๆ แล้วอย่าให้เป็นหวัดนะครับ"