สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1172

หลายวันต่อจากนั้น เย้นหว่านก็ได้รู้ว่า สามีของเธอนั้นเป็นยอดมนุษย์จริงๆ

ไม่เพียงศึกษาอาการเก็บตัวจากในหนังสือ แถมยังร่วมหารือเกี่ยวกับแผนการที่จะโต้กลับหยูฉู่สองพร้อมกับเย้นโม่หลินอย่างไม่ขาดสาย แม้แต่การฟื้นฟูขาของเขาก็ไม่ทำอย่างสม่ำเสมอ

นอกจากตอนนอนที่ค่อนข้างน้อย นอกนั้นเขาก็แทบจะแยกตัวเองเป็นสามร่างแล้ว

ที่สำคัญคือ ผลที่ได้ยังดีมากด้วย

ราวกับพลังของเขานั้นมีไม่สิ้นสุด ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย

ด้วยเหตุนี้ เย้นหว่านเลยรู้สึกว่าง ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว

อาการป่วยของโห้หยูเซิงมีโห้หลีเฉินรับผิดชอบศึกษาค้นคว้า เขาถึงขั้นจัดเตรียมแผนการรักษาไว้ชุดใหญ่ เย้นหว่านแค่คอยให้ความร่วมมือ และปกติก็ไม่ต้องเข้าไปทำอะไร

ส่วนการโต้กลับตระกูลหยูนั้น มันยิ่งเป็นเรื่องของพวกผู้ชายเลย เธอยิ่งช่วยอะไรไม่ได้เข้าไปใหญ่

มีแค่การฟื้นฟูขาของโห้หลีเฉินเท่านั้นที่เย้นหว่านพอมีประโยชน์บ้าง แต่หลายวันมานี้ขาของโห้หลีเฉินก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ วัน เวลาที่ต้องนวดกับทำกายภาพบำบัดก็น้อยลงทุกที สิ่งที่เย้นหว่านสามารถทำได้ก็น้อยลงไปด้วยเหมือนกัน

เธอยิ่งได้แต่มองดูโห้หลีเฉินยุ่งจนหัวหมุนอย่างว่างๆ ส่วนเธอก็แบบจะขึ้นราแล้ว

แต่ว่า ราที่ขึ้นก็เป็นราแห่งความสุข

เธอไม่ได้มีเวลาว่างแบบนี้มาเป็นเวลากว่าสองปีแล้ว มีคนในครอบครัวรายล้อมอยู่รอบตัว คนรัก ลูกๆ ทุกอย่างมันช่างสมบูรณ์เหลือเกิน

เย้นหว่านชงกาแฟไป มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะแย้มขึ้นมา

ร่างกายของเธอ กำลังถูกแสงแดดสาดส่อง แต่ว่าเธอนั้นเหมือนจะอบอุ่นยิ่งกว่าแสงแดดเสียอีก

"ชิ สาวน้อยกำลังอินเลิฟอย่างนั้นเหรอ? ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็ต้องหญิงสาวแต่งงานแล้วกำลังอินเลิฟสินะ"

กู้จื่อเฟยยืนพิงอยู่ที่ประตูของห้องชา และกำลังพูดแซวอย่างขบขัน

เย้นหว่านตั้งสติได้แล้วถลึงตาใส่เธอไปทีหนึ่ง "ใครกำลังอินเลิฟกัน? ฉันเปล่าสักหน่อยนะ"

"ใช่ เธอเปล่า สีหน้าที่อินเลิฟนั่นฉันคงตาฝาดไปเองแหละ"

เย้นหว่านหน้าแดงขึ้นมาทันที "กู้จื่อเฟย อีกนานแค่ไหนกว่าเธอจะแต่งงานกับพี่ชายฉันอย่างนั้นเหรอ? จนฉันกลายเป็นสาวที่แต่งงานแล้ว แต่พี่สะใภ้อย่างเธอยังไม่คิดที่จะจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องอีกเหรอ?"

"ฉันเองก็อยากจดทะเบียนให้มันถูกต้องตามกฎหมายอยู่หรอก" กู้จื่เฟยทำหน้าผิดหวัง "แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้ไปที่ตัวเมืองไม่ได้นะสิ"

ตระกูลเย้นทั้งตระกูลนั้นย้ายถิ่นฐานหลบซ่อนกันหมด ปิดบังตัวตนและได้ตัดขาดจากบุคคลภายนอกอย่างสมบูรณ์นอกจากคนที่พิเศษจริงๆ ส่วนคนอื่นในช่วงสองปีมานี้ก็ไม่เคยก้าวออกจากที่นี่มาก่อนเลย

กู้จื่อเฟยเองก็ไม่ได้ออกไปข้างนอกมาสองปีแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องบัตรประชาชนที่ต้องไปต่อที่ตัวเมืองเลย ทันทีที่พวกเขาก้าวขาเข้าไปเดินเรื่อง ยังไม่ทันได้ออกจากตัวเมือง ก็คงโดนคนของหยูฉู่สองล้อมเอาไว้แล้ว

ยิ่งบวกกับสถานการณ์ที่คับขันอย่างตอนนี้ ยิ่งไม่มีทางคิดถึงเรื่องการไปจดทะเบียนสมรสเข้าไปใหญ่

พอเห็นกู้จื่อเฟยทำหน้าแบบนั้น เย้นหว่านก็พูดอะไรไม่ออกทันที

ตอนแรกตั้งใจแค่จะแซวกู้จื่อเฟย อยากทำให้เธอรู้สึกเขินอายบ้าง แต่กู้จื่อเฟยนั้นยังคงเป็นเครื่องบินขับไล่ในหมู่สาวห้าวเรื่องการแต่งงานนั้นก็ไม่รู้จักอายอยู่แล้ว

เย้นหว่านรู้สึกหมดอารมณ์ไปในทันที ล้มเลิกการโต้เถียง

เธอได้เทกาแฟที่ชงเสร็จลงไปในแก้ว "ฉันชงเสร็จแล้ว จะเอาไปให้โห้หลีเฉินนะ"

"ช่วยชงให้ฉันแก้วหนึ่งสิ ฉันจะเอาไปให้พี่เย้น"

เย้นหว่านมองบนใส่เธอ "ชงเองสิ" พูดจบ เธอก็เดินอ้อมกู้จื่อเฟยไป จากนั้นก็หยุดเดิน แล้วพูดเสริมขึ้นมาว่า "มันถึงจะมีความจริงใจในความรัก"

กู้จื่อเฟยเหมือนโดนลมหวานพัดจนเสียศูนย์ "เสี่ยวหว่าน ตอนนี้ทำไมเธอถึงใจแคบแบบนี้? เธอเองก็รู้นี่ว่าฉันชงกาแฟไม่เป็น"

ถึงแม้เย้นหว่านจะไม่ใช่ระดับแม่ครัว แต่อย่างน้อยพวกกับข้าวในบ้านก็ยังจัดการได้ ชงชาชงกาแฟก็ไม่ใช่ปัญหา แต่กู้จื่อเฟยนั้นไม่ไหวจริงๆ นอกจากต้มบะหมี่แล้วเธอก็ทำอะไรไม่เป็นเลย

เย้นหว่านเดินไปยิ้มไป "ไม่เป็นไร ยังไงพี่ฉันก็กินน้ำผึ้งผสมน้ำตาลจนชินไปแล้ว"

กู้จื่อเฟยอายจนหน้าแดง

สองปีมานี้ เนื่องจากรสมือของเธอไม่ได้เรื่อง มีแค่น้ำผึ้งผสมน้ำตาลที่ยังพอกินได้ ด้วยเหตุนี้เธอจึงมักจะทำน้ำผึ้งผสมน้ำตาลให้เย้นโม่หลินกินเป็นประจำ

แต่น้ำผึ่งผสมน้ำตาลมันไม่ช่วยให้สมองสดชื่นสักหน่อยนี่

เธอจ้องมองแผ่นหลังที่ได้อกได้ใจของเย้นหว่านด้วยความโกรธเคือง โกรธจนกระทืบเท้า ถ้ารู้แบบก็ไม่ไปแซวเย้นหว่านตั้งแต่แรกแล้ว