สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1192

ทักษะภาคสนามของเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แม้แต่กิจกรรมปีนเขาจำลองเธอยังไม่เคยไปมาก่อน เธอจะปีนกำแพงที่สูงแบบนี้ได้ยังไง?

เย้นหว่านหนักใจมาก

เด็กหนุ่มหันกลับมามองเธอ "ผมเตรียมเครื่องมือ ที่จะช่วยคุณได้ คุณเองก็เตรียมพร้อมไว้ เราต้องปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็วและเบาเสียงที่สุด ต้องไม่ให้ใครมาเห็นได้ ถ้าคุณทำไม่ได้ ก็อย่าขึ้นไปเลย"

เย้นหว่านนวดขมับ นิ่งคิดอยู่สักพัก ก็ถามออกมา

"ที่นี่มีประตูและบันไดเยอะขนาดนี้ หรือว่าจะมีคนยืมคุมทั้งหมดเลย"

จากภายนอก สถานที่แห่งนี้น่าจะรกร้างมาเป็นเวลานานแล้ว ไม่น่าจะยังมีคนอาศัยอยู่เลยนี่นา

เด็กหนุ่มพยักหน้า "พวกมันเคลื่อนย้ายเร็ว ดังนั้นจึงไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิดไว้ แต่ทางเข้าทุกทางจะมีคนยืนเฝ้า"

ทุกทางเข้ามีคนยืนเฝ้า งั้นคนข้างในนั้นมีกี่คนกันแน่?

เย้นหว่านตกใจ เธอรู้สึกเหมือนถูกล้อมรอบด้วยตาข่ายขนาดใหญ่ นี่ไม่ใช่การลักพาตัวเด็กแบบธรรมดาแน่ๆ

เธอมาคนเดียวแบบนี้ แล้วยังแอบเข้ามาอีก จะไม่เป็นไรจริงๆ  เหรอ?

"อย่างที่คุณเห็น ที่นี่มีทางเข้าออกมากมาย เป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นสถานการณ์ด้านในจากด้านนอก และไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาจะจากไปตอนไหน พวกเราต้องเข้าไปดูให้แน่ใจ เพื่อระบุตำแหน่งของพวกเขา"

เด็กหนุ่มอธิบายว่าทำไมถึงต้องเข้าไปข้างในให้ได้

เย้นหว่านไม่สามารถโต้เถียงได้ ในใจของเธอยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น "พวกเขาเป็นใครกันแน่ หรือว่ามาจากองค์กรไหน?"

เด็กหนุ่มที่ตอบทุกคำถาม กลับนิ่งเงียบไป

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาทีเต็มๆ เขาถึงยอมตอบ "ผมบอกคุณไม่ได้"

พูดไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้

บนตัวของเด็กหนุ่มคนนี้ ล้วนมีแต่ความลับทั้งนั้น

เย้นหว่านร่วมมือกับบุคคลคนนี้ บุกเข้ามาในองค์กรที่อันตราย เย้นหว่านเหมือนเอาชีวิตของตัวเองไต่อยู่บนเชือกตรงหน้าผา

แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือกอื่น

ทำได้แต่เดินไปทีละก้าว ค่อยว่ากันไปทีละก้าว

เย้นหว่านพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "นายเดินไปข้างหน้า ถ้านายคิดตุกติก ฉันจะจัดการนายทันที"

การระวังผู้อื่นนั้นมิควรขาด

เด็กหนุ่มยักไหล่อย่างเฉยเมย แล้วนำทางไปตามทางมืด แล้วเดินลัดเลาะพงหญ้าเข้าใกล้กำแพง

เขาดูคุ้นเคยกับสถานที่นี้มาก จึงรีบหยิบเครื่องมือปีนที่เขาซ่อนไว้ออกจากพงหญ้า

เครื่องมือดูเก่ามาก แต่กลับเงาวับมาก เหมือนถูกใช้งานบ่อยๆ

เย้นหว่านเริ่มสงสัยมากขึ้น

เธอมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตัวตนที่แท้จริงของเขาคืออะไรกันแน่?

เด็กหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบหยิบเครื่องมือที่เรียบง่ายออกมา ก่อนจะสวมไว้บนมือ แล้วเริ่มปีนขึ้นไปบนกำแพง

เขารวดเร็วเหมือนลิง แค่แวบเดียวก็ปีนขึ้นไปหลายเมตรแล้ว

เขามองลงข้างล่าง แล้วพูดเร่งเร้า "เร็วเข้า"

ถึงแม้ในใจจะรู้สึกไม่สบายใจ เย้นหว่านกัดฟันแน่น แล้วใส่เครื่องมือบนมือและเท้า ก่อนจะปีนตามเขาขึ้นไป

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถึงแม้จะมีเครื่องมือเหล่านี้ เธอก็คงปีนขึ้นไปบนกำแพงไม่ไหว

แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอพบเจอกับเหตุการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมากมาย อีกทั้งเธอยังได้ฝึกวิชาการป้องกันตัวจากป่ายฉีกับเย้นโม่หลิน จึงมีพื้นฐานติดตัวอยู่บ้าง ความแข็งแกร่งของร่างกายเธอดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก พอจะรับไหว..

แม้ว่าจะไม่เร็วเท่าเด็กคนนั้น แต่เธอก็ยังปีนขึ้นไปไม่หยุด

ยิ่งปีนขึ้นสูงเท่าไหร่ ลมหนาวในยามค่ำคืน พัดเข้าใส่ร่างกายจนหนาวเย็นมากขึ้น

ความรู้สึกว่างเปล่าใต้ฝ่าเท้า ทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เย้นหว่านกัดฟันกรอด พยายามไม่มองลงไปด้านล่าง ทำจิตใจให้สงบนิ่ง แล้วปีนขึ้นไปต่อ

เธอพยายามสะกดจิตตัวเองอยู่เสมอ เธอจะถอยไม่ได้ จะก้าวเดินไปข้างหน้าหรือถอยหลังเกี่ยวข้องกับชีวิตของลูกๆ ของเธอ