สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1195

ร่างกายของเย้นหว่านกระตุกขึ้นในทันที รู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายของเธอเดือดดาลขึ้นมาทันที

"เพี๊ยะ---"

แส้กระทบลงบนร่างกายเล็กๆ ของโห้หยูเซิงอย่างแรง เสื้อผ้าตัวเล็กๆ ที่เขาสวมอยู่ ถูกแส้ฟาดจนฉีกขาด ผิวขาวของเขามีเลือดไหลออกมา และเกิดเป็นรอยแผลสีม่วงคล้ำในทันที

ใบหน้าซีดเซียวของโห้หยูเซิงตอนนี้เหมือนมีแป้งทาจนเต็มหน้า มันซีดเผือดไร้สีเลือด

มันซีดเซียวมาก

แต่ถึงแม้จะถูกแส้ฟาด แต่เขาก็ไม่ส่งเสียงร้องออกมา เขานั่งลงบนพื้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อ ท่าทางต่อต้านและไม่ยอมแพ้

เขามองไปที่ผู้ชายคนนั้น เหมือนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา ด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัว ดูเหมือนจะทำให้เขาปิดกั้นตัวเองเข้าไปในโลกส่วนตัวอีกครั้ง ไม่ให้ใครเข้ามาได้

นี่เป็นช่วงที่อาการโรคปิดกั้นตัวเองของโห้หยูเซิงรุนแรงที่สุด ถึงได้เป็นแบบนี้

หัวใจของเย้นหว่านเหมือนถูกมีดทิ่มแทง

ไอ้บ้าพวกนั้น กล้าทำร้ายโห้หยูเซิงได้ยังไงกัน เขายังเด็กถึงขนาดนั้น!

"เด็กบ้า ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ากระดูกแกแข็ง หรือว่าแส้ของฉันจะเจ็บกว่ากัน"

ผู้ชายคนนั้นก่นด่า แล้วฟาดแส้ลงบนร่างของโห้หยูเซิงอีกครั้ง

ทันใดนั้น มีรอยแผลใหม่เพิ่มขึ้นมา แล้วมีเลือดไหลลงมา

สีหน้าของโห้หยูเซิงซีดมาก ร่างกายเล็กๆ ของเขานั่งไม่มั่นคง และสั่นเทาอย่างรุนแรง

หัวใจของเย้นหว่านแทบแหลกสลาย

น้ำตาของเธอไหลออกมาเต็มหน้า เธอทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว และไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว ในสมองมีเพียงความคิดเดียว คือต้องปกป้องลูก ปกป้องลูก!

เธอหันกลับแล้ววิ่งไปที่ประตู แล้วเพิ่งวิ่งไปที่ประตู จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาคว้าเธอไว้

"ปล่อย...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

ทันทีที่เย้นหว่านเอ่ยพูด ปากของเธอก็ถูกปิดไว้แน่น

ชายหนุ่มลากเธอกลับไปในห้องด้วยกำลังทั้งหมดที่มี แล้วผลักเธอติดผนังห้อง ทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้

"ใจเย็นก่อน! ถ้าออกไปตอนนี้เราจะตายกันทั้งหมด"

"อื้อ!"

เย้นหว่านรู้สึกกังวลใจมาก ในหัวแทบจะระเบิด

ในสถานการณ์แบบนี้ เธอจะนิ่งสงบอยู่ได้ยังไงกัน?

นั่นคือลูกชายของเธอ แล้วยังเป็นโรคปิดกั้นตัวเองด้วย รับแรงกระทบไม่ได้

"ถึงคุณออกไปแบบนี้ก็ช่วยโห้หยูเซิงไม่ได้ ตอนนี้เขาแค่ถูกทำร้าย แต่ถ้าคุณออกไปลูกชายของคุณจะถูกฆ่า คุณอยากให้เขาถูกฆ่าหรือไง"

คำพูดต่อว่า เหมือนน้ำแข็ง ที่ถูกราดใส่ศีรษะของเธอ

สมองของเธอว่างเปล่า ถูกทำให้สงบลงเล็กน้อย

ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลออกมา ราวกับน้ำตก ทำให้มือของเด็กหนุ่มเปียกไปในพริบตา

ชายหนุ่มมองที่มือของเขา ท่าทางของเขาสั่นเล็กน้อย ส่วนลึกของหัวใจเขาถูกกระตุกขึ้นมา

น้ำตาของคนเป็นแม่

เป็นความรักที่มีต่อลูก

แต่ในชีวิตของเขา คงไม่สามารถรู้สึกได้แล้ว

ตั้งแต่จำความได้ มีเพียงวิธีในการเอาชีวิตรอดจากกฎเกณฑ์ที่โหดร้ายนี้ เขาไม่เคยรู้เลยว่าแม่ที่พาเขามาที่โลกใบนี้หน้าตาเป็นยังไง

และไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าการได้รับความรักจากแม่ มันเป็นยังไง

แต่บางที เธอก็คงเหมือนกับเย้นหว่านที่อยู่ตรงหน้าเขา ต้องมาร้องไห้เพื่อเขาและเป็นห่วงเขา

มือของเด็กหนุ่มที่ปิดปากของเย้นหว่านไว้ค่อยๆ คลายลง ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยความหดหู่ ในห้องมืด มีเพียงเสียงร้องไห้ของเย้นหว่านดังอยู่

นอกจากนี้ยังมีเสียงแส้จากออกมาจากห้องข้างๆ

แส้ทุกอันเหมือนตีลงบนร่างกายของเย้นหว่าน มันทรมานจนแทบขาดใจตาย

"พวกเขาจะไม่ฆ่าเด็กง่ายๆ  หรอก พวกเขาแค่ทำให้พวกเขาลำบาก เพื่อสั่งสอนพวกเขา ให้พวกเขาเชื่อฟัง คุณทนไว้ก่อน มันผ่านไปแล้ว ขอแค่ช่วยเด็กๆ ออกไปได้ แค่นั้นก็พอแล้ว"

ผ่านไปแล้ว พูดได้ง่ายจริงๆ