สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1255

ทั้งสามคนจึงถือของมากมายกลับบ้านไปแบบนี้

คุณป้าช่วยพวกเขาถือของแล้วเดินเข้าประตูใหญ่ไป เมื่อเห็นสไตล์การตกแต่งของที่นี่ก็ถึงกับตะลึงตาค้างอยู่ตรงนั้น ใบหน้าไม่กล้ามองไปตรง ๆ

มุมปากเธอยกขึ้น "วัยรุ่นจ้ะ นี่เป็นสไตล์การชอบแบบไหนกัน ช่างไม่เหมือนใครเลยจริง ๆ"

โลกของวัยรุ่นนี่เธอตามไม่ทันจริง ๆ เข้าไม่ถึงการตกแต่ง เดินเข้ามาก็รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังเดินเข้าสู่ขุมนรก วังเวงมาก 

ป่ายฉีเห็นด้วยอย่างยิ่ง ได้แต่ยักไหล่อย่างจนปัญญา "ไม่รู้จะทำอย่างไรครับ เธอชอบ"

คุณป้าเข้าใจทันที "ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เสี่ยวป่ายนี่ช่างตามใจภรรยาจังเลยนะ ภรรยาว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น แม้แต่การตกแต่งก็เช่นกัน ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริง ๆ"

ภรรยา?

ป่ายฉีกับหานจื่อตกใจกับคำนี้ และต่างคนต่างสบตากันด้วยความรังเกียจ

จึงทำการชี้แจงความสัมพันธ์ "เธอไม่ใช้ภรรยาผมครับ"

"หนูไม่ใช่ภรรยาเขาค่ะ"

"พวกเราไม่ได้เป็นอะไรกันครับ"

พูดจบ สีหน้าที่เรียบเฉยของหานจื่อก็นำถุงขนาดใหญ่โยนลงบนโต๊ะ

คุณป้ายิ้มแล้วกล่าวถามขึ้น :"อย่างนั้นการจัดเก็บของเข้าที่ก็เป็นไอ้หนูทำเหรอ ตอนนี้มีหลายครอบครัวต่างเป็นแบบนี้ ผู้หญิงมีหน้าที่ดูแลความสวยความงาม เรื่องงานบ้านปล่อยให้ผู้ชายเป็นคนทำ"

ป่ายฉีมองดูหานจื่อแล้วส่ายหน้าหนักแน่น

"ไม่ ให้เธอเป็นคนทำ"

หานจื่อที่กำลังเดินเข้าไปเท้าได้หยุดชะงักขึ้น มองป่ายฉีอย่างไม่คาดคิด

ให้เธอทำอะไร จัดเก็บของที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้เหรอ

เธอจะทำได้อย่างไร! ฆ่าเธอเสียให้ตายจะดีกว่า

ใบหน้าของป่ายฉีผุดรอยยิ้มจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ ค่อยๆเดินตรงมาที่ด้านหน้าของหานจื่อ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้:

"นี่ก็เป็นหนึ่งในการทำวิจัย"

หานจื่อ:"......" บีบกรอบประตูแหลกด้วยมือเปล่า

คุณป้าตกใจเมื่อเห็นภาพนี้ แอบถอนหายใจ แม่สาวคนนี้แรงเยอะมาก

 หานจื่อถูกควบคุมจนไม่สามารถปฏิเสธได้ ถูกบังคับจนหมดหนทาง เธอจึงยกถุงพลาสติกขึ้นมาใหม่ แล้วเทของที่อยู่ในนั้นออกมาทั้งหมด จากนั้น......

มองด้วยใบหน้าที่อึ้งตะลึง ไม่รู้ว่าจะจัดเก็บอย่างไรดี

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของเหล่านี้นำมาทำอะไร ทำไมต้องเอากลับมาบ้าน

ป่ายฉียิ้มตาหยีให้กับคุณป้า "คุณป้าครับ นี่เป็นครั้งแรกของเธอ เธอจึงทำไม่เป็น คุณป้าช่วยสอนเธอหน่อยได้ไหมครับ สอนเธอว่าต้องทำอย่างไร อะไรควรวางไว้ตรงไหนก็พอครับ"

คุณป้ายิ้มแล้วกล่าวว่า :"เรื่องแบบนี้ง่ายมาก เดี๋ยวป้าช่วยเธอทำ"

พลางพูดคุณป้าพลางจะลงมือทำ

ป่ายฉีนั้นกลับรีบห้ามเธอ "ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง ปล่อยให้เธอทำเอง ให้เธอได้เรียนรู้เองถึงจะทำเป็น คุณป้าแค่คอยบอกว่าวางไว้ตรงไหน ทำอย่างไรก็พอแล้วครับ เป็นผู้หญิงก็ต้องเรียนรู้การเป็นผู้ใหญ่ เรียนรู้การมีชีวิต จะมีชีวิตเป็นผู้พิการระดับสิบตลอดไปไม่ได้ ถูกไหมครับ"

พูดประโยคสุดท้ายนั้น ป่ายฉีได้หันไปมองหานจื่อและเต็มไปด้วยการท้าทายดูถูก

สีหน้าของหานจื่อฉับพลันก็เย็นยะเยือก มีดปอกผลไม้ที่ถืออยู่ในมือ ถูกบี้หักงอในทันที

คุณป้า :"......"หญิงสาวคนนี้เป็นผู้หญิงปกติธรรมดาจริงเหรอ ทำไมแรงถึงเยอะขนาดนี้

แล้วกลับมองป่ายฉีชายหนุ่มรูปหล่ออีกครั้ง อยู่กับหญิงสาวคนนี้ จะต้องสู้เธอไม่ได้อย่างแน่นอน วัน ๆจะต้องถูกรังแก

น่าเวทนา

น่าสงสาร

คุณป้ามองป่ายฉีด้วยแววตาที่เห็นอกเห็นใจ จากนั้นก็เริ่มสอนหานจื่อจัดวางสิ่งของเหล่านั้นอย่างอ่อนโยนและเอาใจใส่

ป่ายฉีที่นั่งทานผลไม้อยู่บนโซฟา มุมปากยกขึ้น

แววตาที่เห็นอกเห็นใจเมื่อสักครู่นั้นเกิดอะไรขึ้น เขาเป็นอะไร

หานจื่อถึงแม้ว่าจะไม่ชอบคลุกคลีกับคนอื่น แต่การเรียนรู้นั้นเร็วมาก การเคลื่อนไหวก็กระฉับกระเฉง

ทำตามคำแนะนำของคุณป้า ไม่นานก็นำของทั้งหมดวางเข้าที่

มองดูห้องครัวที่เดิมทีว่างเปล่า ตอนนี้ปรากฏเครื่องไม้เรื่องครัวต่าง ๆ ยังมีอาหารที่เต็มอยู่ในตู้เย็น หานจื่อในใจเกิดความรู้สึกแปลกอธิบายไม่ถูก