สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 1290

"ฉัน..."

เย้นหว่านกำลังจะอธิบาย ตอนนั้นเอง ฝ่ามือหนึ่งก็ตบลงบนศีรษะของเย้นโม่หลิน

กงจืออวีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ทว่ากลับดุเขาด้วยความโกรธ "ไม่ง่ายกว่าน้องแกจะติดต่อพวกเรา แกจะดุไปทำไม ทำให้น้องตกใจแล้วจะทำยังไง"

เย้นโม่หลิน "..."

เย้นหว่านไม่กลับบ้าน เขาผู้เป็นพี่ชายจะดุบ้างไม่ได้เลยเหรอ

กงจืออวีสะอึกสะอื้น ทว่าน้ำเสียงมั่นคง "ดุไม่ได้ ลูกสาวที่รักของฉัน ใครก็ห้ามดุ"

เย้นโม่หลินพูดไม่ออก ในที่สุดก็รู้แล้วว่าทำไมเย้นหว่านถึงกล้าไม่กลับตระกูลเย้น เป็นเพราะถูกแม่เอาใจจนชินไปแล้วนี่เอง

"โอเคๆ ดุไม่ได้ ไม่ดุแล้ว"

เย้นโม่หลินหันกลับมามองเย้นหว่านที่อยู่หน้าจอ เอ่ย "ป่ายฉีเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ฉันจะทำตามที่เธอบอก เธออยู่ทางนั้น ต้องคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลัก"

"ฉันรู้แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่"

เย้นหว่านมองเห็นกงจืออวีดวงตาแดงก่ำ เธอไม่อยากให้ทุกคนร้องไห้ พยายามรักษารอยยิ้มเอาไว้

เธอถามเย้นโม่หลินติดตลก "หลายปีแล้ว ท้องของจื่อเฟยทำไมยังไม่มีเด็กออกมาล่ะ หรือว่าพี่หัวโบราณ ไม่ยอมท้องก่อนแต่ง พี่ แบบนี้ไม่ได้นะคะ อย่าเสียเวลา เมื่อไหร่จะขอจื่อเฟยแต่งงาน แล้วจัดงานแต่งงานซะล่ะ"

กู้จื่อเฟยที่กำลังร้องไห้พลันร้องไห้ไม่ออก ใบหน้าแดงระเรื่อ จ้องเย้นหว่านท่าทางเขินอาย

"เสี่ยวหว่าน พูดเหลวไหลอะไร คิดว่าวิดีโอคอลแล้วฉันจะตีเธอไม่ได้เหรอ"

เรื่องอื่นนั้นกู้จื่อเฟยเปิดเผย ทว่าเรื่องการแต่งงานเธอกลับเขินอาย ยิ่งไม่กล้าเอ่ยถึง

ยิ่งไปกว่านั้นยังมาเอ่ยต่อหน้าเย้นโม่หลินและตระกูลเย้นอีก การเร่งรัดการแต่งงานของเย้นหว่าน คล้ายเธอร้อนใจอยากแต่งงานอย่างไงอย่างนั้น

เดิมคิดว่าเธอเอ่ยแบบนี้ออกมา เรื่องนี้จะผ่านไปอย่างสนุกสนาน แต่ไม่คิดว่า เย้นโม่หลินที่อยู่ด้านข้างจะตอบออกมาอย่างจริงจัง

"ถ้าฉันจะแต่งงาน ครอบครัวก็ต้องอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา รอเธอกลับมา ฉันก็จะแต่งงานกับจื่อเฟย"

กู้จื่อเฟยได้ยินแบบนั้น จึงนิ่งอึ้ง จ้องมองเย้นโม่หลินนิ่ง

ใบหูของเธอแดงก่ำ เขายังไม่ขอแต่งงานเลย เธอยังไม่ตอบตกลงด้วยซ้ำ เขาเอ่ยถึงเรื่องแต่งงานออกมาจริงจังแบบนี้ได้อย่างไร

แม้จะเป็นการคุยโม้ แต่ในใจของเธอ ก็หวานราวกับกินน้ำผึ้ง

เย้นหว่านดีใจ เย้นโม่หลินเอาเรื่องสำคัญในชีวิตของเขา มาฝากความหวังไว้กับการกลับไปอย่างปลอดภัยของเธอ

ตลอดสามปีมานี้ เธอไม่มีข่าวคราว เขาจึงไม่สามารถแต่งงานระหว่างที่น้องสาวของเขายังอยู่กับความเป็นความตาย

มีพี่ชายที่คอยใส่ใจขนาดนี้ เย้นหว่านคิดว่า ชาตินี้เธอช่างโชคดีเหลือเกิน

ครั้งนี้เธอยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ "งั้นพี่ต้องเริ่มเตรียมตั้งแต่ตอนนี้แล้วล่ะ อีกไม่นานฉันก็จะกลับบ้านตระกูลเย้น พี่ต้องทำให้ได้ตามที่พูดด้วย ฉันกลับไป ก็จะไปร่วมงานแต่งของพวกคุณ"

"ได้"

น้ำเสียงของเย้นโม่หลิน มั่นคงดั่งคำสัญญา

กู้จื่อเฟยที่อยู่ด้านข้างนั้นไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ เธออยากจะหยิกเรียกสติเขาสักหน่อย เธอเป็นเจ้าสาวนะ

เธอไม่ตอบรับ เขาจะแต่งงานคนเดียวเหรอ

ท่อนไม้ ท่อนไม้ใหญ่เอ๊ย

วิดีโอคอลไปกว่าสามชั่วโมง ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงถึงสิ่งที่ไม่ควรพูดถึง ล้วนมีแต่ความห่วงใยและเรื่องไร้สาระทั้งหมด

จากตอนแรกที่ร้องไห้ สุดท้ายก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ มีความสุข บรรยากาศเป็นใจ

หากไม่เห็นว่าพระอาทิตย์จะขึ้นมากลางศีรษะแล้ว เย้นหว่านยังคงไม่อยากวางสาย

เมื่อบอกลาอย่างไม่เต็มใจแล้ว เย้นหว่านจึงกดวางสาย

เธอมองเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์ สิบโมงครึ่งแล้ว