สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 148

บทที่ 148 อยากไปจากเขา

เย้นหว่านส่ายหน้าด้วยความจำใจ เรื่องนี้เป็นด้ายผูกหัวใจเธอในตอนนี้อย่างยิ่ง

“ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไง โห้หลีเฉินเขาก็……”

พูดๆ อยู่เย้นหว่านก็ไม่พูดต่อไป

คิดว่าช่วงเวลานี้โห้หลีเฉินยั่วเธอทุกที่ แต่ละคำมีแต่อยากแต่งงานกับเธอ ทำเธอจิตใจว้าวุ่นไปหมด

หรือว่าโห้หลีเฉินไม่คิดจะถอนหมั้นจริงๆ?

“เสี่ยวหว่าน ไม่ต้องรีบร้อน ผมช่วยคุณได้ คุณบอกผม คุณอยากถอนหมั้นรึเปล่า?”

เย้นหว่านพยักหน้าแล้ว

บนหน้ามู่จื่ออี้เต็มไปด้วยความมืดมน ในที่สุดก็มีรอยยิ้มมาบ้าง

เขายื่นมือจับไหล่ของเย้นหว่านเอาไว้ ในน้ำเสียงมีความรอคอยดีใจ

“งั้นคุณคิดจะไปจากโห้หลีเฉินไหม?”

ไปจากเขา?

หลังจากถอนหมั้น เธอกับเขาก็ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ และจะไม่พัวพันกันอีกแล้ว นี่คือเรื่องที่เย้นหว่านมีการเตรียมพร้อมอยู่ในใจมาตลอด

เพียงแต่พอถูกพูดออกมา เธอกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจอยู่ภายในอย่างน่าประหลาด

เป็นไปได้ว่าเคยชินกับช่วงเวลานี้แล้ว เลยเห็นเขาเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

แต่ไม่ใช่คนโลกเดียวกัน ท้ายที่สุดควรต่างแยกกันไปคนละทิศละทาง

เย้นหว่านลังเลสักพัก พูดเสียงเบามากๆ “คิด”

อยู่ไม่ไกลนัก ฝีเท้าของชายหนุ่มหยุดลงฉับพลัน

โห้หลีเฉินเพิ่งลงมา ก็ได้ยินคำตอบอันนี้แล้ว

อยากไปจากโห้หลีเฉินไหม? เธอตอบ: คิด

เย้นซินตามมาด้านหลังโห้หลีเฉิน ได้ยินคำพูดแบบนี้ เห็นสีหน้าของโห้หลีเฉินไม่สู้ดีเท่าไร ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกดีใจ

เย้นหว่านไม่เนรคุณสักนิดต่อความหวังของเธอจริงๆ นัดเจอตามลำพังกับมู่จื่ออี้ก็ช่างไป ยังมาให้โห้หลีเฉินได้ยินคำพูดแบบนี้ด้วยความบังเอิญอีก

เย้นหว่านคือคนที่สวรรค์ส่งมาช่วยหล่อนให้กลายเป็นคุณผู้หญิงตระกูลโห้

เย้นซินเก็บซ่อนความดีใจเอาไว้ภายใน รีบร้องเสียงดังด้วยความตกใจ “พี่ พี่พูดอะไรกัน? ทำไมพี่อยากไปจากพี่เขย?”

พอได้ยินเสียง เย้นหว่านหันตัวมาทันใด มองเห็นโห้หลีเฉินอย่างแปลกใจ

หัวใจของเธอเต้นตึกตักสักพัก มีความสับสนอย่างลึกลับ

สายตาของโห้หลีเฉินมืดดำ มองเธออย่างหนักหน่วง อันตรายสุดๆ

ความดันรอบตัวเขาต่ำมาก ก้าวขายาว แต่ละก้าวเดินมาทางเย้นหว่าน ราวกับภูเขาสูงที่ล้มทับมา อยากทับคนให้แหลกเป็นผุยผง

เย้นหว่านกระวนกระวายใจ ประหม่าที่สุด สมองเธอหมุนเร็วสุดๆ กำลังคิดว่าจะรับมือสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไร เวลานี้แขนข้างหนึ่งกลับดึงเธอไปทีหนึ่ง ลากเธอไปด้านหลังแล้ว

ร่างสูงของมู่จื่ออี้ยืนอยู่ด้านหน้าของเย้นหว่าน คล้ายกับกำแพงที่บังลม ตั้งสูงตระหง่าน

เขาเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินอย่างไม่กลัวสักนิด ท่วงท่าแข็งแกร่ง

“คุณโห้ เย้นหว่านอยากไปจากคุณ เป็นคำจริงใจของเธอ”

มองมู่จื่ออี้ที่บังอยู่ตรงหน้า เห็นข้อมือเย้นหว่านถูกมู่จื่ออี้จับไว้ เห็นเย้นหว่านยืนอยู่ด้านหลังของมู่จื่ออี้ ในใจโห้หลีเฉินเกิดความโหดร้ายทารุณขึ้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ออร่ารอบตัวเขาต่ำถึงที่สุด ต่ำจนทำให้คนหวาดกลัว

สายตาล้ำลึกของเขามองทางเย้นหว่าน ชัดถ้อยชัดคำ ราวกับรอดออกมาจากร่องฟัน

“เธอคิดจะไปจากฉัน?”

เย้นหว่านถูกมองจนขนลุกขนพอง หัวใจเต้นแรงจนหยุดไม่อยู่

ท่าทางแบบนี้ของโห้หลีเฉินดูเหมือนโกรธมาก หาเรื่องไม่ได้มากๆ

มู่จื่ออี้กลับไม่กลัวสักนิด จับมือของเย้นหว่านไว้แน่น พูดกับเธอว่า “ทุกอย่างมีผม ขอเพียงคุณพูดมาตามใจจริงของคุณ”

ขอเพียงเย้นหว่านยินยอม วันนี้เขาจะพาเย้นหว่านไปได้

สีหน้าของโห้หลีเฉินยิ่งดูแย่ลงไปอีก

เย้นหว่านหวาดผวาอย่างแรง มองเย้นซินที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เรื่องที่พวกเขาหมั้นกันหลอกๆ ไม่สามารถให้เย้นซินรู้ได้

เธอกัดฟัน พูดว่า “ไม่มีนี่ เมื่อกี้ลมแรง คุณฟังผิดไปรึเปล่า?”

มู่จื่ออี้ตะลึง มองเย้นหว่านด้วยความมึนงง ทำหน้าประหลาดใจ

โห้หลีเฉินท่าทีหวั่นๆ นิดหน่อย น้ำเสียงยังคงต่ำมาก