สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 166

บทที่ 166 สามีกตัญญูยี่สิบสี่ประการ

ผลลัพธ์ของการสารภาพรักที่ออกมา เธอกลับไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงเหล่านั้น

เธอถูกปฏิเสธ

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโห้หลีเฉินจึงเริ่มเหินห่าง แม้กระทั่งตำแหน่งข้างกายเขาก็ไม่มีที่ให้เธออีกต่อไป

ในช่วงเวลานั้นสภาพเธออยู่ไม่สู้ตายเสียดีกว่า เธอได้สูญเสียโห้หลีเฉินไปอย่างสมบูรณ์แบบ

จนกระทั่งต่อมา เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เพื่อช่วยโห้หลีเฉิน

เป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ร้ายแรงมากจนเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี เธอได้รับความเห็นใจจากโห้หลีเฉิน เขายอมรับเธอเป็นน้องสาว ทั้งยังรับปากว่าจะปกป้องและดูแลเธอไปตลอดชีวิต

แม้ว่าเธอจะกลับมาในฐานะน้องสาว แต่ครั้งนี้ทำให้เธอได้กลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง

เธอคิดว่าโห้หลีเฉินเป็นคนเย็นชามาก ชาตินี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถอยู่กับเขาได้ ดังนั้นแม้ว่าจะเป็นได้แค่น้องสาวหรือเพื่อน แต่เธอก็เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างเขา

ตราบใดที่มีเธอแค่คนเดียว เธอก็พอใจแล้ว

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่เธอกลับจากการรักษาตัวที่ต่างประเทศ ข้างกายโห้หลีเฉินกลับมีเย้นหว่านเพิ่มมาอีกคน และสิ่งที่เธอรับไม่ได้ที่สุดคือโห้หลีเฉินรักเย้นหว่าน

สิ่งนี้ทำให้เธอริษยาจนแทบคลั่ง

เธอเพิ่งรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วโห้หลีเฉินไม่ใช่คนเลือดเย็นอย่างที่คิด แต่เป็นเพราะก่อนหน้านั้นเขายังไม่เจอเย้นหว่านต่างหาก

เมื่อมู่หรุงชิ่นกำลังตกอยู่ในภวังค์ โห้หลีเฉินก็หันไปมองเธอและคิดอะไรบางอย่าง

“เธอมาทำไม?”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่ไร้ความรู้สึกเหมือนสายน้ำไหล

มู่หรุงชิ่นตื่นจากภวังค์และพูดว่า “ฉันได้ยินมาว่าเสี่ยวหว่านได้รับบาดเจ็บก็เลยมาเยี่ยม แต่พวกเขากลับไม่ยอมรอฉัน”

ในขณะที่พูดมู่หรุงชิ่นจงใจถลึงตามองฉินฉู่

ฉินฉู่พูดขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ก็คุณหนูใหญ่กับพวกเราอยู่ทางเดียวกันเสียที่ไหนล่ะ”

ดังนั้นฉินฉู่จึงพูดออกมาทั้งหมด

โห้หลีเฉินมองฉินฉู่ด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

ฉินฉู่เองก็ไม่รู้ว่าลมหนาวพัดมาจากไหน ลมหนาวที่เยือกเย็นนี้ทำให้เขาตื่นตระหนก

เขายิ้มอย่างแก้เก้อ “ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะมารวมตัวกันได้ มานั่งคุยกระชับความสัมพันธ์กันดีกว่า”

ฉินฉู่พูดยังไม่ทันเสร็จก็มีน้ำเสียงที่เยือกเย็นของโห้หลีเฉินพูดแทรกขึ้นมา

น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชาและไร้ความปราณี

“เย้นหว่านตื่นแล้ว พวกนายก็ไปได้แล้ว”

ฉินฉู่ “...”

คนอื่นๆ “...”

ดังนั้นตอนนี้ที่คุณโห้มาร่วมดื่มน้ำชากับพวกเขาเป็นเพราะเย้นหว่านกำลังหลับอยู่งั้นหรือ?

นี่มันจะดูถูกเพื่อนเกินไปแล้ว!

ฉินฉู่มีสีหน้าเจ็บปวด จากนั้นก็ยกข้อมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาของเขา

“นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว พี่สะใภ้ตื่นมาก็คงถึงเวลาทานอาหารพอดี พวกเราก็อยู่รอทานอาหารเย็นพร้อมกับเธอดีกว่า”

เขาพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่แม้แต่จะปรึกษาโห้หลีเฉินเลยสักคำ

เย้นเหวินหนานมองเขาอย่างกลัดกลุ้ม เขาก็เป็นถึงคุณชายตระกูลฉิน ข้าวมื้อเดียวก็ไม่มีจะกินงั้นหรือ? หลายปีมานี้นิสัยของคนคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด ยิ่งห้ามยิ่งยุ ยิ่งไล่ให้เขาไป เขาก็ยิ่งคิดหาวิธีเพื่อจะอยู่ต่อ

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากโดยไม่พูดอะไร

ในทางกลับกันสำหรับเขาแล้ว ตราบใดที่เย้นหว่านตื่นแล้ว พวกเขาก็ทำได้เพียงยืนอยู่ข้างๆ

——

ความจริงเย้นหว่านไม่ได้หลับ แต่ที่บอกไปว่าไม่สบายเป็นเพราะอยากหาข้ออ้างไม่ลงไปข้างล่าง

ในช่วงเวลานี้เนื่องจากอาการบาดเจ็บที่เท้าของเธอ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ตาม หรือแม้แต่ห้องน้ำ โห้หลีเฉินก็ล้วนเป็นคนอุ้มเธอไป

เธอเคยปฏิเสธอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

ดังนั้นไม่กี่วันมานี้เธอเกือบจะกลายเป็นคนพิการ เนื่องจากไม่ได้ใช้แขนขาออกแรงเลย

ยังดีที่มีเย้นซินอยู่ในบ้าน และมีคนน้อย เธอจึงปรับตัวได้ แต่อยู่ๆก็มีผู้ชายหลายคนมาแบบนี้และยังมีฉินฉู่ที่เป็นคนชอบหยอกล้อคนอื่นที่สุด ถ้าหากเขาเห็นว่าโห้หลีเฉินอุ้มเธอตลอดเวลา จะต้องโดนล้อไปอีกนานแน่ๆ

เธอเป็นคนหน้าบางจึงไม่กล้าลงไปชั้นล่าง

เย้นหว่านนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง พอถึงเวลาทานข้าว ประตูห้องก็ถูกคนจากข้างนอกเปิดออก

โห้หลีเฉินเดินเข้ามาและมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเหมือนเขามองออกว่าเธอไม่ได้หลับ

เย้นหว่านรู้สึกผิดเล็กน้อย “พวกเขาไปแล้วหรือ?”

“ยัง พวกเขารอทานข้าวพร้อมกัน”