สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 239

บทที่ 239 เที่ยวผู้หญิง โหมโรง

เย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋เดินตรงไปยังห้องข้อมูลทันที

นี่เป็นเพราะการแลกเปลี่ยนระหว่างสองเมือง โห้ถิงกรุ๊ปก็เลยจัดทำห้องข้อมูลขึ้นเป็นพิเศษ เนื้อหาการออกแบบส่วนใหญ่ ก็ถูกย้ายมาอยู่ที่นี่ทั้งหมด เป็นเหมือนกับห้องสมุดเฉพาะทางขนาดย่อม

เย้นหว่านเดินเข้าไปข้างใน แล้วยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือ แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลตามคำแนะนำของฉูรั่วไป๋

ฉูรั่วไป๋มองเธอที่พอเข้าก็เริ่มยุ่งขึ้นมา ก็เลยรู้สึกวางใจขึ้นมาเล็กน้อย ดูแล้ว ความรู้สึกที่เย้นหว่านมีต่อโห้หลีเฉินคงจืดจางไปแล้ว จังหวะแบบนี้คงเป็นจังหวะที่ปล่อยมือได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ส่วนเขาก็แค่ต้องคอยเคียงข้างเย้นหว่านต่อไป อยู่เป็นเพื่อนให้เธอผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ ใจของเธอก็จะเริ่มเข้าใกล้เขาเข้ามาเอง

“เสี่ยวหว่าน เดี๋ยวฉันจะช่วยหาทางนี้ด้วยนะ”

ฉูรั่วไป๋ยืนอยู่ตรงชั้นหนังสือด้านหลังเย้นหว่าน เรียกดูหนังสือข้อมูลเหล่านี้อย่างรวดเร็ว

เย้นหว่านจ้องมองหนังสือข้อมูลที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่วางตา เหมือนว่ากำลังตั้งใจหาหนังสืออยู่ แต่ตอนที่สายตาของเธอเลื่อนผ่านไปที่หนังสือข้อมูลที่ใช้งานได้นั้น กลับเลื่อนผ่านมันไปอย่างแผ่วเบา ไม่ได้หยุดอยู่บนนั้นแต่อย่างใด

ขณะนี้ก็มีเพียงตัวของเธอเองเท่านั้นที่รู้ ว่าตาที่กำลังมองหนังสือข้อมูลตรงหน้าอยู่ แต่ในสมองของเธอ กลับมีภาพใบหน้าของโห้หลีเฉินวาบผ่าน

ไม่อาจสลัดมันให้หลุดออกไปได้เลย

“เสี่ยวหว่าน หาเจอหรือยัง”

ฉูรั่วไป๋หยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง แล้วเดินไปตรงหน้าของเย้นหว่าน

เสียงของเขาเรียกเอาวิญญาณที่หลุดลอยไปของเย้นหว่านกลับมา

สายตาของเย้นหว่านสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้า “ยังเลย” ที่จริงแล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เธอเห็นหนังสืออะไรมาแล้วบ้าง ก็ถือซะว่ายังหาไม่เจอก็แล้วกัน

สายตาของฉูรั่วไป๋กวาดไปมองหนังสือเล่มนั้นที่ใช้งานได้ที่อยู่ตรงหน้าของเย้นหว่านเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยปากอย่างอ่อนโยนว่า

“พักสักหน่อยเถอะ เดี๋ยวค่อยหากันต่อ”

เย้นหว่านคิดว่าตอนนี้จิตใจของเธอเองก็ยังไม่สงบลง เลยพยักหน้าตอบรับไป แล้วเดินไปพักตรงโต๊ะที่อยู่นอกชั้นหนังสือกับฉูรั่วไป๋

“เล่มนี้ใช้ได้นะ เธอลองเปิดดูสิ”

ฉูรั่วไป๋ยื่นหนังสือที่อยู่ในมือให้เย้นหว่าน “จริงสิ เธอยังไม่ค่อยได้กินอะไรเลยนี่ หิวไหม ให้ฉันเรียกคนเอาของหวานมาให้ดีหรือเปล่า”

“ไม่ต้องหรอก”

เย้นหว่านส่ายหน้าปฏิเสธ ช่วงนี้เธอก็ไม่ค่อยมีความอยากอาหารเท่าไหร่ด้วย

ฉูรั่วไป๋เห็นเธอเริ่มก้มหน้าดูหนังสือ ก็ไม่ได้บังคับเธออีก แต่คิ้วกลับค่อยๆขมวดกันแน่นขึ้น

เย้นหว่าน ต้องอีกนานแค่ไหนเธอถึงจะยอมปล่อยวางจากคนๆนั้น ไม่ต้องไปอาลัยอาวรณ์อีกเลย

เมื่อไหร่ ถึงจะมองเห็นเขาที่คอยอยู่ข้างกาย

“ก๊อก ก๊อก”

ตอนที่จิตใจของฉูรั่วไป๋กำลังล่องลอยไปไกลอยู่นั้น ตรงหน้าประตูก็มีเสียงเคาะเบาๆดังขึ้น

เห็นเพียงเว่ยชียกถาดอันหนึ่งเข้ามา ข้างบนมีกาแฟสองแก้วกับขนมหวาน เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

“คุณเย้น เชิญดื่มน้ำชายามบ่ายครับ”

ของหวานที่อยู่บนถาด เป็นของที่เย้นหว่านชอบกินทั้งหมด คล้ายกันกับชุดน้ำชาที่โห้หลีเฉินเคยเตรียมให้เธอเมื่อก่อนนี้

เย้นหว่านชะงักไปเล็กน้อย ภาพของคนๆนั้นที่อยู่ในหัวยิ่งชัดเจนขึ้นมากกว่าเดิม หัวใจของเธอก็ยุ่งเหยิงขึ้นทันที บอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร

และแทบจะปฏิเสธออกไปทันที “ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันไม่อยากดื่มชา ยกออกไปเถอะ”

เว่ยชียืนอยู่กับที่ไม่ยอมขยับ แล้วพูดคำที่เตรียมเอาไว้แต่แรกแล้วออกมา

“คุณเย้นอย่าเพิ่งเข้าใจผิดไปเลยครับ นี่เป็นสวัสดิการของบริษัท ทุกคนต่างก็ได้รับกันคนละชุดทั้งนั้น ถ้าคุณรู้สึกไม่ชอบจริงๆ ก็ส่งคืนให้หัวหน้าทีมของพวกคุณได้ครับ ผมก็แค่ผ่านทางมาก็เลยยกมาให้ก็เท่านั้น”

ดังนั้น เรื่องที่จะคืนก็ไม่เกี่ยวกับเขา

เย้นหว่านตกตะลึง แล้วหันไปมองที่เว่ยชี อยากจะดูว่าจะเห็นความผิดปกติอะไรจากสีหน้าของเขาบ้าง แต่บนใบหน้าที่มีรอยยิ้มใบนั้น นอกจากความเคารพที่ผิวเผินแล้ว ก็ดูอย่างอื่นไม่ออกอีกเลย

และไม่รู้ด้วยว่าที่เขาพูดมันจริงหรือไม่จริงกันแน่