บทที่ 262 สิ่งที่สนใจคือ ชุดเจ้าสาว
เย้นหว่านตกตะลึงแบบไม่มีอะไรเทียบเช่นกันที่โห้หลีเฉินลงมือฉีกชุดของอาจารย์ฟีโรเจ๊ก แต่นอกจากความตกใจแล้ว เธอกลับไม่ได้แค้นเคือง ราวกับเชื่อโดยจิตใต้สำนึกว่าโห้หลีเฉินจะไม่ทำเรื่องที่ทำร้ายคนไม่เป็นประโยชน์แบบนี้
และเขาก็เคยพูด เขาจะแก้ไขปัญหา
ถึงแม้ว่าฉีกเสื้อผ้านี้ พอดูขึ้นมาก็ไม่เหมือนลักษณะที่แก้ไขปัญหา……
เย้นหว่านอารมณ์ตึงแน่นอยู่ สายตามองไปเสื้อผ้าชุดนั้น เพียงแค่มอง เธอกลับตะลึงค้างไปทั้งตัว
เห็นเพียงการออกแบบคอเสื้อแบบเดิมของชุดนั้น ถูกฉีกเอียงลงมา เปลี่ยนเป็นการออกแบบเกาะอกไปแล้ว
โดยปกติรูปแบบการออกแบบเปลี่ยนไป เสน่ห์อันน่าดื่มด่ำของมันก็เปลี่ยนไปทั้งหมด ทว่าคอเสื้อของชุดนี้ถึงแม้ถูกฉีกแล้ว แต่กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงเสน่ห์อันน่าดื่มด่ำของมันสักนิด แม้กระทั่งยังเปลี่ยนไปเป็นน่าดึงดูดยิ่งขึ้นอีก
สิ่งที่ยิ่งน่ามหัศจรรย์คือเดิมทีนางแบบที่ถูกกดทับ ชั่วขณะหนึ่งกลับเปลี่ยนมาสวยโดดเด่นขึ้นมา ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่นางแบบที่เป็นหุ่น และตอนที่สามารถมองเห็นเสื้อผ้าชุดนี้ได้ ก็สังเกตถึงหุ่นที่สวมชุดด้วยเช่นกัน
และหุ่นตัวนี้ถูกขับให้โดดเด่นขึ้นมาอย่างมากที่สุด ราวกับชุดราตรีนี้สั่งทำเพื่อรูปร่างของมัน
แม้จะเป็นเพียงนางแบบที่เป็นหุ่นยังสร้างผลลัพธ์แบบนี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากคนจริงใส่ขึ้นมานั่นจะสวยงามมากแค่ไหน
“คุณ คุณแก้ไขปัญหานี้ได้จริงๆ!”
เย้นหว่านปิดปากเอาไว้อย่างตกใจ ประหลาดใจจนพูดไม่ออก
เธอคิดว่าโห้หลีเฉินเพียงแต่พูดเฉยๆ วาดหวังโดยจิตใต้สำนึกว่าเขาอาจจะทำสำเร็จ แต่ในความเป็นจริงตอนที่เขาทำได้จริง เธอพึ่งรู้สึกถึงความเป็นไปไม่ได้มากมายแค่ไหน
ต้องรู้ว่าผลงานชุดนี้สามารถมาถึงการแสดงที่นี่ ค้นหาวิธีในการแก้ไข ซึ่งพิสูจน์ว่าอาจารย์ฟีโรเจ๊กไม่มีทางแก้ไขได้ แต่แม้กระทั่งอาจจะมีนักออกแบบใหญ่ต่างชาติมากมายต่างก็ลองมาแล้ว
ตอนนี้วางอยู่ที่นี่ แต่เหล่านักออกแบบที่มาชมต่างหมดหนทาง กระทั่งคนมากมายแม้แต่ปัญหายังมองไม่ออก
ดังนั้นจึงพอที่จะเห็นได้ถึงความยากของปัญหานี้ และเหมือนจะไม่เกินคาด หลังจากวันนี้ผ่านไป เป็นไปได้มากว่าปัญหาของเสื้อผ้าชุดนี้จะกลายเป็นหนึ่งในปัญหายากที่จะแก้ไขไม่ได้ในวงการออกแบบ
แต่อย่างไรเย้นหว่านก็คาดไม่ถึงว่าคนมืออาชีพมากขนาดนั้นล้วนไม่มีทาง กลับถูกโห้หลีเฉินแก้ไขอย่างเรียบง่ายมุทะลุ
ไม่กี่วันก่อนแม้แต่การออกแบบเสื้อผ้าเขาก็ยังไม่เคยสัมผัสเลย!
คิดรวมดูทั้งหมด โห้หลีเฉินเพิ่งเรียนการออกแบบมาไม่กี่วัน แม้กระทั่งยังไม่มีครูมืออาชีพมาสอนด้วย แค่อ่านหนังสือสองสามเล่มเท่านั้นเอง
แต่ระดับความรู้ลึกซึ้งของเขากลับสูงมากขนาดนี้เลย
ถึงแม้จะแค่ดึงคอเสื้อของชุดนั้นออกมา เปลี่ยนรูปแบบไป แต่การดึงตามใจชอบแบบนี้ ก็เป็นมุมมองจากผู้เชี่ยวชาญ และจะไม่ทำตามอำเภอใจสักนิดเดียว
แม้แต่เส้นรัศมีวงกลมที่ลาดเอียง ล้วนเต็มไปด้วยฝีมือและศิลปะ
การลงมือนี้ ถ้าไม่ใช่ก่อนหน้านี้เย้นหว่านรู้จักโห้หลีเฉินดีมาก อาจจะคิดว่าเขาเป็นนักออกแบบใหญ่ที่มีประสบการณ์โชกโชนด้วยซ้ำ
คนคนนี้ พรสวรรค์ช่างเกินเลยไปหน่อยหรือเปล่า?
หรือว่านี่เดิมทีไม่สามารถใช้พรสวรรค์มาอธิบายได้มั้ง นี่เดิมทีก็คือปีศาจ!
คนอื่นพึ่งได้สติกลับมา ตอนที่มองเห็นผลงาน เหมือนแต่ละคนต่างตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
ปัญหายากของชุดตัวนี้ คาดไม่ถึงจะถูกแก้ไขได้จริง
“คุณโห้ เป็นมือที่พระเจ้าประทานให้จริงๆ”
“เก่งกาจเหลือเกิน! คิดไม่ถึงว่าคุณโห้ไม่เพียงฉลาดทางธุรกิจ ในด้านการออกแบบยังมีความรู้ลึกซึ้งมากขนาดนี้ด้วย!”
“น่านับถืออย่างยิ่ง ทำให้พวกเราเหล่านี้อับอายจนไม่มีที่จะไปหลบเลย”
“ถ้าคุณโห้เข้ามาในวงการออกแบบได้ ลงมือออกแบบเสื้อผ้าสักชุด นั่นต้องเป็นผลงานที่สวยน่าดึงดูดทั้งโลกอย่างแน่นอน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...