สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 289

บทที่ 289 โห้หลีเฉินมาแล้ว!

โห้หลีเฉินไม่ได้สนใจพวกเขา ทำหน้าเมินเฉย ลุกขึ้นยืนเดินไปทางข้างนอก

ที่นี่อุดอู้เหลือเกิน เขารู้สึกไม่สบาย

“หลีเฉิน นายจะไปไหน?”

เห็นโห้หลีเฉินเดินไปทันที ฉินฉู่จึงรีบถามขึ้น แต่คนคนนั้นกลับเย็นชา แม้แต่ภาพด้านหลังยังไม่มีให้เขา

ฉินฉู่อดส่ายหน้าไม่ได้ “โธ่ ไฟโกรธแรงจริง”

เย้นเหวินหนานขมวดคิ้ว ถามว่า “เขาไปแบบนี้ นายบอกให้เว่ยชีมารับแล้วเหรอ?”

“โทรไปบอกตั้งนานแล้ว รู้ว่าหลีเฉินอารมณ์ไม่ดี อาจจะไปได้ทุกเวลา”

ฉินฉู่ยักๆ ไหล่ นอนไปบนโซฟาอีกครั้ง ในใจสงสัยอย่างมาก โห้หลีเฉินกับเย้นหว่าน สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

ทำให้คุณโห้ที่เงียบนิ่งมาแต่ไหนแต่ไรหงุดหงิดถึงขั้นนี้ได้

โห้หลีเฉินหน้าเย็นชาเดินออกมาจากสถานบันเทิง เว่ยชีขับแลมโบกินีมาจอดตรงหน้าของเขา

“คุณผู้ชาย เชิญขึ้นรถครับ”

เว่ยชีลงรถไปเปิดประตูรถออก

โห้หลีเฉินกวาดตามองเว่ยชีทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร นั่งเข้าในรถ สำหรับเว่ยชี ทำไมถึงปรากฏตัวขึ้นที่นี่กะทันหันทั้งที่เลิกงานแล้ว เขาไม่ได้ใส่ใจ

เว่ยชีมองโห้หลีเฉินซึ่งสีหน้าอึมครึมที่นั่งด้านหลัง ทั้งยังมีกลิ่นเหล้าบนตัวนั้น สงสัยอยู่บ้าง

ตอนที่เขาไปยังดีๆ อยู่เลย ทำไมกลับบ้านไป คุณผู้ชายถึงวิ่งออกมาดื่มเหล้าได้?

สงสัยก็สงสัย แต่เขากลับไม่กล้าถามโห้หลีเฉิน เหยียบคันเร่ง พาโห้หลีเฉินส่งกลับคฤหาสน์

ตลอดทาง บรรยากาศล้วนอึดอัดอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มนั่งที่นั่งแถวหลัง ท่วงท่าสง่าสูงส่ง รอบตัวเผยความหนาวเย็นที่แตกต่างไป

ดังนั้นเว่ยชีจึงขับรถแบบอกสั่นขวัญแขวนไปหมด

ยี่สิบนาทีสั้นๆ เหมือนระทมทุกข์

ตอนที่รถจอดหน้าประตูคฤหาสน์ เว่ยชีลงรถด้วยความระมัดระวัง ดึงประตูรถที่นั่งด้านหลังออก

“ประธานโห้ครับ ถึงแล้วครับ”

เสียงของเขาระมัดระวังเป็นพิเศษ กลัวจะยั่วโมโหท่านผู้ยิ่งใหญ่นี้เข้า

ในรถ โห้หลีเฉินตอบเสียงอืมอย่างเย็นชาที่สุด เตรียมลงรถ กลับชายตามองทิวทัศน์ด้านนอก เห็นได้ชัดว่าเป็นวิลล่าส้ายน่า

เมื่อสักครู่เขาลืมเตือนเว่ยชีไปว่าไม่กลับมาที่นี่

นี่ไม่ใช่สไตล์ของเขาที่จัดการปัญหาได้อย่างรอบคอบ

และเวลานี้ มองคฤหาสน์อยู่ นึกถึงหญิงสาวด้านใน ในใจกลับยิ่งวุ่นวายขึ้น

ไม่เคยมีใคร เรื่องใด ทำให้เขากลัดกลุ้มโมโหขนาดนี้มาก่อน!

โห้หลีเฉินสีหน้าเย็นชืดระดับหนึ่ง ริมฝีปากบางเย็นเม้มเปิด สั่งการ

“ไปโรงแรม”

เว่ยชีมึนงงหน่อย ท่านประธานไม่กลับคฤหาสน์? แต่คุณเย้นไม่ใช่อยู่ที่นี่เหรอ? ทำไม……

หรือว่าเป็นเพราะคุณเย้น?

ถึงแม้ในใจจะมีข้อสงสัยเป็นร้อยล้านอย่าง เว่ยชีก็ไม่กล้าพูดมากสักคำเดียว ปิดประตูรถอย่างเคารพนบน้อม อ้อมผ่านตัวรถขึ้นไป สตาร์ทรถเตรียมขับออกไป

“ช่างเถอะ ลงที่นี่แหละ” เวลานี้ที่นั่งด้านหลังมีเสียงแข็งทื่อลอยมา

เว่ยชียังไม่มีปฏิกิริยาเข้ามา ชายหนุ่มก็ลงรถแล้ว ประตูปิดดังปัง เดินเข้าคฤหาสน์

การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ทำเอาเว่ยชีไม่เข้าใจสถานการณ์ว่าเป็นอย่างไรกันแน่เลย

ท่านประธานนะท่านประธาน สรุปท่านเป็นอะไรกันแน่?

เดิมทีโห้หลีเฉินไม่อยากเข้ามาคฤหาสน์อีก โดยเฉพาะรับปากเย้นหว่านแล้วว่าเขาจะย้ายออกไป และตอนนี้เขาไม่อยากเจอเธอด้วย

แต่ทั้งที่ในใจยึดความคิดหนึ่ง ทว่ายังไม่อยากจากไปแบบนี้

ระหว่างเขาและเธอไม่ควรเป็นรูปแบบที่ปฏิบัติต่อกันอย่างนี้!

โห้หลีเฉินคิดได้เช่นนี้ จึงเปิดประตูออก เดินเข้าไป

จากนั้นวินาทีนั้นที่เขาก้าวเข้าไป คิ้วที่ดกดำขมวดขึ้นมาทันที

เห็นเพียงในชั้นวางรองเท้าที่ด้านหน้าประตู จัดวางรองเท้าหนังสุภาพบุรุษสองคู่ที่บางตา และที่วางรองเท้าผู้หญิงของที่นี่ ไม่มีร่องรอยสักนิด

เมื่อมองอีกครั้ง ที่แขวนกระเป๋าเหลือเพียงผนังที่หรูหราสะอาดเกลี้ยง

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว เปลี่ยนรองเท้าเสร็จก้าวเท้าขึ้นข้างบน

ประตูห้องเปิดไว้ ด้านในมืดสนิท

เขาเดินเข้าไป เสียงเปิดไฟ ‘แกร๊ก……’ ตามมาด้วยห้องที่ว่างเปล่าปรากฏเข้าสู่สายตา

มีภาพของหญิงสาวที่ไหน?

โต๊ะเครื่องสำอางที่เดิมวางผลิตภัณฑ์บำรุงผิวนั้น สะอาดไม่มีฝุ่นสักนิด

โห้หลีเฉินเดินไปที่ห้องเสื้อผ้า ห้องน้ำ ผลสุดท้ายเป็นภาพแบบเดียวกันหมด

ห้องนี้ไม่มีสิ่งของของผู้หญิงสักนิดเดียวเลย