สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 313

บทที่ 313 ไม่ทำไม่ตาย

โห้หลีเฉินยักคิ้ว มองเย้นหว่านที่อยู่ตรงหน้า สายตาอึมครึม ความหมายลึกซึ้ง

พยาบาลถูกดึงจนมึนงง รีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ คุณโห้ต้องตรวจร่างกายและอาการของบาดแผล ที่มือของเขายังเจ็บ เปลี่ยนเสื้อผ้าไม่สะดวก ดังนั้นฉันจะช่วยเขาถอดค่ะ”

เหตุผลที่เข้าท่ามาก กลับทำให้เย้นหว่านอับอายอยู่บ้าง

เธอตะลึงแล้ว ยังไม่ได้หลบออกจากด้านหน้าของโห้หลีเฉิน เธอมองหน้ามองทางหมอถามว่า “จำเป็นต้องถอดถึงจะได้เหรอคะ?”

หมอรู้สึกว่าการตรวจในเช้านี้ยากลำบากเป็นพิเศษอย่างยิ่ง เบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวานับไม่ถ้วน ทำเอาเขากลัวไปหมด

เขารีบพยักหน้า อธิบาย “ใช่ครับ จำเป็นต้องถอดแล้วถึงตรวจดู อาการบาดแผลของคุณโห้ล่าช้าไม่ได้ครับ”

ดังนั้นคุณเย้นอย่าขัดขวางเป็นอันขาดเลย ไม่อย่างนั้นเขาอาจารย์หมอคนนี้คงต้องทำต่อไปไม่ได้แน่

เย้นหว่านขมวดคิ้ว ความจริงอาการเจ็บของโห้หลีเฉินล่าช้าไม่ได้ ตรวจร่างกายที่ต้องทำก็จำเป็นต้องทำ แต่พอเธอมองพยาบาลผู้หญิงที่อยู่เต็มห้องแล้ว ยังรู้สึกกังวล ไม่สบายเป็นพิเศษ

เธอลังเลสักนิด ถามว่า “ไม่มีบุรุษพยาบาลเหรอ?”

“หึ……”

เสียงกลั้นหัวเราะที่ทนไม่ไหวลอยมาจากหน้าประตูห้องคนไข้

เว่ยชีมองเย้นหว่านอย่างเย้ยหยันมาก ยิ้มบอก “คุณเย้นครับ คุณหึงแล้วเหรอครับ?”

ชั่วขณะนั้นแก้มของเย้นหว่านแดง

เธอรีบแก้ตัว “ไม่ใช่สักหน่อย! ไม่ใช่แบบนี้นะ” เสียงที่พูดจาดังและชัดมาก เพียงแค่ฟังขึ้นมา อย่างไรล้วนไม่มีกำลังเพียงพอ

โห้หลีเฉินที่อยู่ด้านหลังของเย้นหว่าน มองไม่เห็นหน้าตาของเธอ แต่เขาจ้องมองเธออยู่ สายตายิ่งมืดครึ้ม แววตาเหมือนแสงที่สว่างหมุนเวียนอยู่

“ฉันเพียงแต่คิดว่าพยาบาลผู้หญิงไม่สะดวกเท่านั้นเอง” เธอฝืนอธิบาย นับวันเสียงยิ่งต่ำ

ไม่มีหน้าไปเจอใครสุดๆ

หมอบอกว่า “บุรุษพยาบาลก็มีครับ แต่ว่าไม่มากขนาดนั้น กำลังคนอาจจะไม่พอ……”

“งั้นก็ใช้บุรุษพยาบาลมา”

โห้หลีเฉินตัดสินใจอย่างเรียบนิ่ง ดวงตาคู่นั้นมองเย้นหว่านไปตรงๆ สุกสกาวเคลื่อนไหว เป็นความหลงใหลให้ท้ายแบบเข้ากระดูก

หมอตะลึงค้าง ตกใจอย่างมาก

เมื่อสักครู่เย้นหว่านโวยวายเข้าใจผิด เขายังสามารถฝืนเข้าใจไปหน่อย แต่ว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณโห้ คาดไม่ถึงตัดสินใจแบบนี้อย่างไม่ลังเลขนาดนั้น

เพียงเพื่อให้เย้นหว่านพอใจเหรอ?

เย้นหว่านแปลกใจที่โห้หลีเฉินพูดขนาดนี้ ในใจมีความหวานชื่นเล็กๆ อยู่บ้าง ทั้งรู้สึกว่ายิ่งเขินอายเพิ่มขึ้น

เหมือนว่าเพราะความคิดเล็กน้อยของตนเอง เธอเข้าไปช่วยกลับยุ่ง

ตอนที่เธอกำลังคิดเหลวไหล มีมือข้างหนึ่งยื่นมาด้านหลัง ดึงเธอเข้าไปแล้ว

เย้นหว่านหมุนตัว สบตาที่ลุ่มลึกอึมครึมคู่นั้นของโห้หลีเฉินเข้า

เขาพูดเสียงทุ้ม “เธอถอดเสื้อผ้าให้ฉัน”

เย้นหว่านอึ้งค้าง แก้มยิ่งแดงขึ้นอีก

“ไม่รอบุรุษพยาบาลมาเหรอ?”

มุมปากโห้หลีเฉินเปื้อนรอยยิ้มที่เย้ยหยัน “เธอไล่พยาบาลไปแล้ว บุรุษพยาบาลมือหยาบขนาดนั้น เธอวางใจให้เขาถอดให้ฉัน?”

คิดแล้วยังเป็นเหตุผลแบบนั้นจริงๆ

แต่เขามีความจำเป็นต้องเพิ่มประโยคหนึ่งว่าเธอไล่พยาบาลผู้หญิงไปด้วยเหรอ ทำเอาเหมือนเป็นผู้หญิงขี้อิจฉา

“แต่ แต่บนตัวคุณแผลเยอะขนาดนั้น ฉันไม่ระวังอาจจะโดนเข้า”

เย้นหว่านลังเลอยู่ไม่กล้าขยับ

ตอนที่เธอขวางพยาบาลไว้นั้นไม่ได้คิดมากจริงๆ แค่ไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคนอื่นถอดเสื้อผ้าให้โห้หลีเฉินเฉยๆ ไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมองเห็นร่างกายของเขาเท่านั้นเอง เป็นแค่ความปรารถนาครอบครองแบบไร้เดียงสาเท่านั้น