บทที่ 366 คุณรู้นี่
มู่หรุงชิ่นรู้จุดประสงค์ของโห้หลีเฉิน ก็มาเพื่อเวนเดลล์ แม้ว่าจะไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินมีจุดมุ่งหมายอะไรกันแน่ แต่นี่เป็นช่วงเวลาดีๆที่เธอควรจะแสดงออก
มู่หรุงชิ่นยิ้มทันที และกล่าวว่า: "เฉิน ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับท่านเอิร์ลแก่เวนเดลล์ ฉันจะแนะนำให้พวกคุณรู้จักกัน"
โห้หลีเฉินไม่มีท่าทางที่ชัดเจนว่าดีหรือไม่ดี และหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา
ที่เขาพามู่หรุงชิ่นมาในคืนนี้ เพียงแค่ใช้มู่หรุงชิ่นเพื่อทำความรู้จักกับเวนเดลล์
มู่หรุงชิ่นเห็นท่าทางของโห้หลีเฉิน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปลื้มใจ คิดๆดูแล้ววันที่เธอช่วยเขาแบบนี้ เขาก็คงจะจดจำผลประโยชน์ของเธอได้
มู่หรุงชิ่นควงแขนของโห้หลีเฉินอย่างนุ่มนวลทันที เดินพร้อมเขาอย่างสง่างาม และเดินไปที่กลางงานเลี้ยง
“ คุณลุงเวนเดลล์ สุขสันต์วันเกิดค่ะ”
มู่หรุงชิ่นก้าวไปข้างหน้า พร้อมกับแสดงความยินดีอย่างหวานชื่น
เมื่อเวนเดลล์เห็นมู่หรุงชิ่น ก็เผยรอยยิ้มเมตตาออกมาบนใบหน้า และดวงตาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
"ยัยชิ่นใช่ไหม?ไม่เจอหลายปีเลย เธอโตขึ้นมากขนาดนี้แล้ว โตมาสวยมากขนาดนี้ ทำเอาลุงประหลาดใจไปหมด จนแทบจำไม่ได้เลย "
แก้มของมู่หรุงชิ่นแดงฝาดเล็กน้อย “ ลุงคุณหัวเราะเยาะฉันแล้ว”
“ คุณลุง ฉันแนะนำคนหนึ่งให้ท่านรู้จักค่ะ”
มู่หรุงชิ่นหันไปมองโห้หลีเฉินที่อยู่ข้างๆ ดวงตานุ่มนวลเหมือนน้ำ
"ฮ่า ๆ ดูท่าทางเขิน ๆ ของเธอสิ คงเป็นแฟนสินะ"
เวนเดลล์พูดอย่างติดตลก ถึงมองไปทางโห้หลีเฉินได้ และทันทีที่มองหน้าตาของโห้หลีเฉินอย่างชัดเจนนั้น เขาก็ตกตะลึง
สีหน้าของเขาคลุมเครือ และพูดด้วยความตกใจว่า: "นาย นายคือ ... "
โห้หลีเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย
เขาแน่ใจมากๆว่าไม่เคยเจอเวนเดลล์มาก่อน แต่สีหน้าของเวนเดลล์เช่นนี้ ดูเหมือนจะรู้จักเขาหรือว่า...
“ คุณลุงเวนเดลล์ เป็นอะไรไปคะ?”
มู่หรุงชิ่นก็มองเห็นความผิดปกติด้วยเช่นกัน และถามออกไปอย่างสงสัย
เวนเดลล์ถึงได้ก็หายจากอาการตกใจและกลับมามีสติ แววตายังคงมองไปที่โห้หลีเฉินอย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถามด้วยตัวเองไปว่า:
"พ่อหนุ่ม นายชื่ออะไร?"
“ โห้หลีเฉิน”
โห้หลีเฉินพ่นสามคำนี้ออกมาเบา ๆ
เวนเดลล์ไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้มากนัก แต่ใบหน้าใบนี้ กลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เขาถามไปอีกครั้งว่า "บอกฉันได้ไหมว่า คุณแม่ของนายเป็นใคร?"
โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย และรู้สึกประหลาดใจ ต่อคำถามที่ถามอย่างกะทันหันของเวนเดลล์
คุณแม่ของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก และเป็นเพราะว่าถ่อมเนื้อถ่อมตัวมาแต่ไหนแต่ไร จึงทำให้คนในเมืองหนานรู้จักคุณแม่ของเขาไม่เยอะ
หรือว่าเวนเดลล์คนนี้ จะรู้จักคุณแม่ของเขา?
โห้หลีเฉินหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: "คุณแม่ของผมชื่อว่าหยูรั่วถอง"
เมื่อได้ยินชื่อนี้ เวนเดลล์ก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง และตกใจอย่างไร้ที่เปรียบ
“ คิดไม่ถึงว่านายจะเป็นลูกชายของเธอ! มิน่าล่ะหน้าตาถึงได้เหมือนกันขนาดนี้”
“ คุณรู้จักคุณแม่ของผม?พวกคุณเคยเป็น ... ”
เพื่อนเก่ากันเหรอ?
การหายใจของโห้หลีเฉินตรึงแน่นเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึงว่า จะมาพบเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่ของเขาที่นี่
คุณแม่จากไปตั้งแต่เขายังเด็ก เขามีความทรงจำเกี่ยวกับคุณแม่ไม่มากนัก และจูเหลียนอีงก็ไม่เคยพูดอะไรมากมาย ดังนั้นโห้หลีเฉินจึงรู้เรื่องคุณแม่ของเขาน้อยมากๆ
และนี่เป็นครั้งแรก ที่ได้พบกับเพื่อนเก่าของแม่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน
อืดอาด มีเรื่องคู่นั้นคู่นี้แทรกมาตลอด แล้วยังออกทะเลไปไม่รู้กี่รอบ วนอยู่แต่กับความโง่ของนางเอกและความปิดปังเพราะรักของพระเอก เฮ้อ ทนอ่านมาเพราะอยากรู้ตอนจบ แต่หงุดหงิกมาก...
ฝึกฝนตัวเองหาทางช่วยสามีมันก็ดี แต่ถึงขนาดทิ้งลูกให้คนอื่นดูแลนี่ไม่ไหว เลี้ยงเด็กยังไงให้เป็นแบบนี้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แถมเป็นภาระ ใช้ชีวิตโง่ ๆ มีศัตรูอยู่ แต่ไม่พาการ็ดไปด้วย พอลูกมีปัญหาที่รร. แทนที่จะเรียกสามี มาช่วยตั้งแต่แรก เสือกจะสู้เอง...
นางเอกอ้อนแอแถมโง่ แต่ก็ไม่ฟังพระเอก เสือกวิ่งไปวิ่งมาให้ถูกคนทำร้าย อ่านแล้วรำคาญ...
นางเอกโง่เง่าไม่มีการพัฒนา...
ทำไมไม่บอกพระเอกแล้วให้จัดการกับนังนั่น...
โอน่อหยาก็รู้นี่นาว่านางเอกเป็นคู่หมั้นประธาน ทำไมยังกล้าใส่ร้ายหรือแปลกใจว่านางเอกยังมีคนหนุน...
เนื้อเรื่องยืดยาวววน่าเบื่อมาก วนไปมาไม่เข้าเรื่องสักทีอ่านจนไม่อยากอ่านต่อน่าเบื่อเกิน ไม่เข้าเรื่องพระเอกกับนางเอกสักที วนอยู่ที่เดิมจนไม่น่าติดตามเพราะน่าเบื่อ...