สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 370

บทที่ 370 ล้มลงแล้ว

เวนเดลล์ทนไม่ได้เล็กน้อย พูดโน้มน้าวใจว่า:“ หลีเฉิน ในใบโลกนี้มีผู้หญิงตั้งมากมาย จริงๆแล้วนายไม่จำเป็นต้องหมกมุ่นอยู่บนตัวเย้นหว่าน เธอเป็นคุณหนูของตระกูลเย้น ที่มีความรับผิดชอบและภารกิจบนตัว แม้ว่านายจะหาเธอเจอ แต่เรื่องระหว่างเธอก็เป็นไปไม่ได้

ชีวิตของเธอ ถูกกำหนดไว้ตั้งนานแล้ว รวมถึงเรื่องแต่งงานของเธอด้วย "

"ชีวิตของเธอ เป็นของผม"

ยืนยัน ทีละคำอย่างหนักแน่น

โห้หลีเฉินยืนตัวตรง เหมือนเสาปักรังวัดที่ไม่มีวันตกลง

เขาจะตามหาเย้นหว่านให้เจอให้ได้ แม้ว่าจะต้องพลิกไปทั่วทุกมุมที่ลึกลับที่สุดบนโลกใบนี้ แม้ว่าจะต้องตามหามานานหลายสิบปีอย่างไม่หลับไม่นอน แต่เขาก็จะไม่ยอมแพ้

เขาเคยยอมแพ้ไปครั้งหนึ่ง เป็นความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา เขาได้รับของแลกกลับมาที่โหดร้ายเพียงพอแล้ว

สูญเสียเธอ

คำนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน

เบาะแสของเวนเดลล์ถูกทำลายไปแล้ว และเบาะแสอื่น ๆ ก็ถูกทำลายทั้งหมดด้วยเช่นกัน

โห้หลีเฉินส่งพลังทั้งหมดของตัวเอง เพื่อให้ผู้คนทั้งหมดที่อยู่ในโลกตามหาเย้นหว่าน แต่พวกเขาทั้งหมดก็เหมือนเช่นเดียวกับเวนเดลล์

ห้ามกลับไปตระกูลเย้น!

ระยะเวลาอย่างน้อยสามปี

เป็นไปไม่ได้ที่โห้หลีเฉินจะรอพวกเขาเป็นเวลาสามปีอย่างว่างเปล่า หลังจากสามปีต่อมา พวกเขาจะถูกห้ามกลับไปอีกต่อไหม?

แต่นอกเหนือจากนี้ เขาก็ไม่พบเบาะแสใด ๆ และไม่มีทางที่จะหาตระกูลเย้นเจอได้อีก ตระกูลเย้น ก็เป็นเหมือนแดนสวรรค์ที่ไม่มีอยู่จริงในตำนาน เขาค้นหาไปทั่วทั้งมุมโลก ก็หาร่องรอยไม่พบ สักนิด

โห้หลีเฉินทำแบบนี้จนผอมลงตั้งสิบกิโลกรัม นอนเพียงสองชั่วโมงในสามวัน และสมรรถภาพทางกายของเขาก็ลดลงเป็นอย่างมาก

แต่เขากลับทั้งดื้อรั้นและน่ากลัว ไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง ตามหาเย้นหว่านสุดชีวิตอย่างไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล

เขารีบร้อนใจ กลัวว่าจะหาเย้นหว่านไม่เจอ หรือบางทีเขาอาจจะต้องเสียเธอไปจริงๆ

เวลา เป็นยาพิษอันร้ายแรง

แต่เขากลับทำได้เพียงเฝ้าดูเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวัน แต่ยังคงไม่มีข่าวคราวของเธอเลยสักนิด

โห้หลีเฉินหงุดหงิด โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่กลับอ่อนแอมากขึ้นไปอีก

เย้นหว่าน อยู่ที่ไหนกันนะ？

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

หน้าประตูห้องหนังสือ ก็มีเสียงเคาะประตูเบา ๆดังขึ้นมา

หลังจากนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก โห้หลีเฉินเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าคนที่มาไม่ใช่คนคอยรายงานข่าวสารอย่างเว่ยชี แต่เป็นจูเหลียนอีง จึงลดศีรษะลงไปอีกครั้ง และทำสิ่งที่อยู่ในมือต่อ

จูเหลียนอีงเดินเข้ามา มองท่าทางของโห้หลีเฉิน ร่างทั้งตัว แข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่าอยู่ตรงนั้น

เธอไม่เคยเห็นท่าทางที่ตกอับและดูแย่ของโห้หลีเฉินขนาดนี้มาก่อน!

ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ และก็ผอมลงไปถึงสองเท่า จนกระทั่งสามารถเห็นกระดูกนูนบนใบหน้าอย่างชัดเจน และดวงตาของเขา ก็นอนดึกจนแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้นอนอย่างเต็มอิ่ม

จูเหลียนอีงรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองมีเลือดไหล

เธอรีบเดินเข้าไป จับมือของโห้หลีเฉินอย่างสะอึกสะอื้น “ นายหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! ฉันไม่อนุญาตให้นายทำแบบนี้อีกต่อไปแล้ว ไปหาคุณหมอ ไปพักผ่อนซะ!”

“ คุณย่า ผมยุ่งอยู่ อย่ารบกวนผม”

โห้หลีเฉินดึงมือออก และทำต่อสิ่งที่อยู่ในมือของเขาต่อ

ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเขามีเพียงสถิติและข้อมูลที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาในคอมพิวเตอร์เท่านั้น ไม่เคยละสายตาออกไปเลยสักครั้ง

จูเหลียนอีงสงสารเป็นอย่างยิ่ง และรู้สึกเสียใจในภายหลังขึ้นไป ถ้ารู้ว่าโห้หลีเฉินและเย้นหว่าน จะเดินมาถึงจุดนี้ ถ้ารู้ว่าโห้หลีเฉินจะจมลงไปลึกขนาดนี้ตั้งแต่แรก ไม่ว่าอย่างไรตอนนั้นเธอก็จะไม่ให้พวกเขาได้รู้จักกัน

น่าเสียดาย ที่ตอนนี้ทุกอย่างนั้นสายเกินไป