สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 407

บทที่ 407 ญาติมา อับอายขั้นสุด

เย้นหว่านอึ้งจนทำตัวไม่ถูก สติสตังหายไปหมด

นี่คือคนที่เธอรัก เธอยอมให้เขาทุกอย่าง

รวมไปถึงทั้งชีวิตนี้ของเธอ

แต่ว่า ในเวลาที่สำคัญ ไม่คิดว่า ญาติของเย้นหว่านจะมาเยี่ยม……

เย้นหว่านอึ้ง โห้หลีเฉินตัวแข็งทื่อไปหมด

เขาอยู่บนตัวของเย้นหว่าน สายตากระสับกระส่าย สีหน้าดูสับสนพูดไม่ออกว่ามีความรู้สึกยังไง

หลังจากนั้นสักพัก เขาก็มองตามลงไปด้วยหัวที่แข็งทื่อ

“อย่า อย่าดูนะ!”

เย้นหว่านอับอายมาก รีบปิดตาเขาไว้

เธอไม่คิดเลยว่า ในเวลาแบบนี้ ประจำเดือนจะมาบุกอะไรตอนนี้

สายตาเธอดูอับอายมาก มองเขาอย่างเขินอายพูดว่า “ฉัน ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”

โห้หลีเฉินเม้มปากบาง เหมือนมีน้ำเย็นราดหัวเขา ดับความเร่าร้อนในกายเขาไปทั้งหมด

เขาทำตัวไม่ถูก ปล่อยเธอไป และพลิกตัวลงเตียง

เย้นหว่านรีบคลานออกจากเตียงไป รีบวิ่งพุ่งไปที่ห้องน้ำโดยด่วน

ภายในห้องน้ำ ไม่นานก็มีเสียงน้ำดังขึ้น

โห้หลีเฉินสูดหายใจสองครั้งใหญ่ๆ ถึงได้กดอารมณ์ลงไปบ้าง เขาลงจากเตียงไปนั่งบนโซฟา ยกแก้วไวน์ขึ้นมา ดื่มไปหนึ่งแก้ว

ต่อมา เขาก็เทให้ตัวเองอีกหนึ่งแก้ว ดื่มต่อไป

แต่พอดื่มติดต่อกันหลายแก้ว เย้นหว่านก็ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่อีก ยังไม่ยอมออกมา

โห้หลีเฉินสายตามืดมนลง เขาลุกขึ้น เดินไปข้างห้องน้ำ ยกมือขึ้นเคาะประตู

“เย้นหว่าน?”

“อืม ฉันอยู่ ทำไมเหรอ?”

เย้นหว่านรีบตอบไป แต่เสียงของเธอดูเหมือนจะรีบร้อนมาก

โห้หลีเฉินสงสัย “ทำไมเธอยังไม่ออกมาอีกล่ะ? เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ฉัน ฉันไม่เป็นไร”

เย้นหว่านลังเลสักพักและพูดว่า “เดี๋ยวฉันจะออกไปแล้ว”

โห้หลีเฉินขมวดคิ้ว สายตามองไปประตูห้องน้ำอย่างเป็นห่วง

เงียบได้สองวินาที เขาเม้มปาก ยื่นมือไปดันประตูห้องน้ำออกไป

ภายในห้องก็มีเสียงตกใจของเย้นหว่านดังขึ้น “นายเข้ามาได้ยังไงกัน? ออกไปเลยนะ”

ในตอนนี้เอง เย้นหว่านกำลังนั่งอยู่บนชักโครก มือเล็กบังหน้าตัวเองไว้ ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างเขินอาย

โห้หลีเฉินไม่คิดว่าเข้ามาแล้วจะเห็นภาพแบบนี้ เขาอึ้งชะงัก กลับหลังหันจะเดินออกไป

พึ่งเดินออกไป ก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

เขาหันไปมองเย้นหว่านและถามว่า “เธอเป็นอะไรกันแน่?”

เย้นหว่านนั่งอยู่บนชักโครก ยังถูกมองแบบนี้อีก เธออับอายจนอยากจะกระโดดตึกลงไปจริงๆ ยังมีที่น่าอายกว่านี้ไหม……

เสียงเธอเบาอ่อย เหมือนเสียงยุงเลยก็ว่าได้

“คือว่า ฉัน……ฉันไม่มีผ้าอนามัยน่ะ”

โห้หลีเฉินใบหน้าหล่อของเขาเปลี่ยนไป เขามองเย้นหว่านด้วยสีหน้าสับสน “ดังนั้นเธอจะนั่งตรงนี้ทั้งคืนเลยงั้นเหรอ?”

เย้นหว่านตะกุกตะกัก “ฉัน……ฉันกำลังคิดอยู่น่ะ……”

ที่จริงเรียกเสี่ยวฮวนมาส่งให้ก็ได้ แต่ตอนนี้โห้หลีเฉินยังอยู่ตรงนี้ เสี่ยวฮวนเข้ามาไม่ได้อยู่แล้ว

โห้หลีเฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ พูดว่า:

“เธอใช้กระดาษไปก่อนแล้วกัน นั่งรอฉันก่อน ฉันไปหยิบให้เธอ”