สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 415

บทที่ 415 พวกเธอเคยทำอะไร

โห้หลีเฉินวางแขนของเธอไว้ ให้เธอพิงศีรษะเล็ก ๆ ของเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดอย่างเย้ายวนว่า:

"คุณบอกแล้ว ให้ของขวัญที่คุณไม่สามารถปฏิเสธได้ ผมจะบอกคุณว่ากระดุมอยู่ไหนได้อย่างไร"

มันเป็นเพราะสิ่งที่เธอพูด

เย้นหว่านรู้สึกประหลาดใจและดีใจ เมื่อมองไปที่สร้อยข้อมือนี้ เธอรู้สึกหวานมากขึ้น

เธอยิ้มและพูดว่า "แล้วฉันคิดดูเอง"

โห้หลีเฉินมองไปที่ศีรษะเล็กๆ ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาทำสร้อยข้อมือเส้นนี้มอบให้เธอเป็นพิเศษ ก็จงใจให้เธอไปคิดดู ฉะนั้น เธอจะไม่คิดมากเกินไป

เขาตบไหล่เธอเสียงของเขาอ่อนโยนและเอ้อระเหย

"เฮ้ พรุ่งนี้ค่อยคิด นอนได้แล้ว"

เย้นหว่านได้รอจนกระทั่งโห้หลีเฉินมา และกำลังสนใจสร้อยข้อมือนี้อยู่ เธอไม่อยากนอนเลย แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงที่เหนื่อยล้าและง่วงนอนของโห้หลีเฉิน เธอก็รู้สึกอ่อนใจขึ้นมาชั่วขณะ

หลายวันมานี้ เขาไม่ค่อยได้นอน เขาจะได้นอนหลับฝันดีเมื่อมาหาเธอ

เธอจะแข็งใจรบกวนเขาได้อย่างไร?

เย้นหว่านพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และเอนศีรษะเข้าที่ที่สบายที่สุดบนหน้าอกของเขา "อึม ราตรีสวัสดิ์"

"ราตรีสวัสดิ์."

เสียงของโห้หลีเฉินลดลงอย่างแผ่วเบา เขายกมือขึ้นแล้วปิดไฟ

ห้องมืดลงชั่วขณะ แต่เสียงลมหายใจของทั้งสองคนผสานเข้าด้วยกัน ทำให้หัวใจของสองนี้รู้สึกอบอุ่น

เย้นหว่านหลับตาลง รู้สึกถึงหัวใจเต้นอันทรงพลังของโห้หลีเฉินและอ้อมกอดที่อบอุ่น หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสุข

เธอไม่ต้องการอะไรมากมาย หวังแค่เพียงเขาคนเดียว

เช้าวันรุ่งขึ้น โห้หลีก็เฉินตื่นขึ้นมาก่อนจะรุ่งสาง

เสียงของเขาเบามากและเขาก็ลงจากเตียงอย่างเงียบ ๆ ใส่เสื้อเสร็จแล้ว อยากจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่างในความมืด

ในเวลานี้เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในห้อง“ คุณจะออกไปแล้วเหรอ?”

โห้หลีเฉินหยุดลงชั่วคราว จากนั้นเขาก็หันมาเดินเข้าหาที่ข้างเตียงอีกครั้ง

เขาก้มลงจูบที่หน้าผากของเธอเบา ๆ ในความมืด

พูดเบา ๆ ว่า: "อึม นอนต่อเถอะ"

เย้นหว่านมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน แต่ลมหายใจเขาทำให้เธอโลภมาก

เธอเอื้อมมือออกไปจับแขนเขาโดยไม่รู้ตัว เสียงงุนงงของเธอฟังดูนุ่มนวลมาก

“ คืนนี้คุณจะมาอีกไหม”

ตั้งคำถามโดยระมัดระวังและความคาดหวังเต็มๆ

โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปากบางของเขาและยื่นมือออกไปเพื่อลูบผมของเย้นหว่าน

“ ไม่แน่ ไม่ต้องรอผม คุณนอนเอง”

เย้นหว่านรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดึงแขนเสื้อของโห้หลีเฉินอย่างไม่เต็มใจที่จะปล่อย

ครั้งนี้เขามาหาเธอหลังจากสามวัน แล้วคราวหน้าล่ะ จะเป็นอีกสามวันไหม? อาจจะนานกว่านั้น?

รู้สึกว่ามือเล็กๆ ของเย้นหว่านได้จับเขา ดวงตาของโห้หลีเฉินมืดลง ตาเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่เขาไม่มีทางแก้

เขาอยากอยู่กับเธอทุกวัน แต่ ...

โห้หลีเฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม: "เมื่อผมว่าง ผมจะมาหาคุณโอเค?"

“ ……โอเค”

เย้นหว่านตอบเบาๆ แค่ได้สัญญาของเขา แต่ก็ยังไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเขาจะกลับมา

เธอได้แต่หวัง

อย่างไม่เต็มใจที่จะปล่อยแขนเสื้อของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านพูดเบา ๆ : "ถ้ามีอะไรคุณต้องบอกฉัน อย่าคิดว่าคือเพื่อฉันก็ปิดบังฉัน"

ไม่อย่างนั้น เธอจะคิดนึกไปเอง

โห้หลีเฉินพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม "โอเค นอนอย่างสบาย"

เขาก้มหัวลงมาจูบผมของเย้นหว่าน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเธอ จากนั้นโห้หลีเฉินค่อยหันกลับมาเดินไปที่ข้างเตียงและกระโดดออกไป

หลังจากนั้นหน้าต่างก็ถูกปิดลงเบาๆ และร่างนั้นก็หายไปในความมืด

เย้นหว่านลืมตามองไปที่นอกหน้าต่างที่มืดมิด และใจเธอเหมือนจะล่องลอยไปกับโห้หลีเฉิน