สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 43

บทที่ 43 จะมีหรือไม่มีคนก็ต้องแสดงละครให้สมจริง

โห้หลีเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยซ่อนสีหน้าท่าทางที่ไม่สบายใจเอาไว้ไม่มิด เขากดน้ำเสียงทุ้มต่ำแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อน “เย้นหว่าน นี่ผมเอง ไม่เป็นอะไรแล้วนะ” เข้าพยายามที่จะเข้าไปใกล้เธอแต่เธอก็หลบหลีกเขาอีกครั้ง

เย้นหว่านกัดริมฝีปากเอ่ย “ขอบคุณ” เธอรู้ว่าเขาคือโห้หลีเฉิน และเธอก็รู้สึกขอบคุณที่เขามาช่วยเธอทันเวลา เพียงแต่ตอนนี้เธอนั้นไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขาและเขารู้ว่าเป็นครั้งแรกเธอถูกบังคับที่โรงแรมและครั้งนี้เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยที่น่ารังเกียจนั่นคร่อมอยู่บนตัวเธอ ในใจของเขานั้นเธอคงน่ารังเกียจมากสินะ.......

ดวงตาสีเข้มของโห้หลีเฉินมืดหม่นลงแล้วมือหนาค่อยๆ กำเป็นกำปั้นไว้แน่น เพียงครู่เดียวเขาก็พูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณ” เขาไม่ได้เข้าไปใกล้เธออีกแล้วก็เดินออกจากบ้านพัก

ความรู้สึกอึดอัดใจของเย้นหว่านนั้นลดลงเพียงเล็กน้อย เธออยากออกจากที่นี่ยิ่งไกลเท่าไหร่ได้ยิ่งดี ขาเล็กก็รีบก้าวออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว โห้หลีเฉินที่เดินตามหลังเธออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล สายตาที่จับจ้องแผ่นหลังบางของเธออยู่ก็เกิดความสับสนขึ้นมา เธอเหมือนคนที่เจ็บปวดมาก เขาอยากที่จะโอบกอดและปลอบโยนเธอ แต่เธอกลับหลีกเลี่ยงเขา

สภาพจิตใจของเย้นหว่านยุ่งเหยิงมาก ขาเล็กก้าวอย่างรวดเร็วจนไม่ทันระวังทำให้สะดุดขาตัวเอง

“อ๊ะ” เธอร้องออกมาแล้วก็ล้มลงไปบนพื้นทราย

โห้หลีเฉินก็รีบเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“แค่สะดุดน่ะ ไม่เป็นไร” เย้นหว่านพูดแล้วก็พยายามจะลุกขึ้นยืน แต่เธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่เท้าของเธอ

มองใบหน้าซีดเซียวของเย้นหว่านแล้ว หน้าของโห้หลีเฉินก็ขรึมลงแล้วก็เอื้อมมือไปจับที่ข้อเท้าของเธอ

“ข้อเท้าคุณเจ็บแล้วล่ะ คุณไม่ควรเดินต่อนะ” เย้นหว่านรู้สึกหงุดหงิด ทำเธอเป็นคนที่โชคร้ายแค่เดินอยู่ก็บาดเจ็บแล้วหรอ?

เธอพยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่ในขณะนั้นโห้หลีเฉินก็ช่วยอุ้มเธอขึ้นมา เธอรู้สึกถึงไหล่กว้างของชายหนุ่มและลมหายใจที่ใกล้ชิดกันแล้ว เย้นหว่านก็ตะลึงนิ่งอึ้งไป

“คุณโห้ คุณทำอะไร?” เธอดิ้นไปมา “ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้ค่ะ”

โห้หลีเฉินโอบหลังเย้นหว่านไว้ให้กระชับแล้วเดินตรงไปยังทิศทางของโรงแรมอย่างมั่นคงแล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่ชวนให้หลงใหลว่า “เย้นหว่านคุณเป็นคู่หมั้นของผม ผมมีหน้าที่ต้องปกป้องและดูแลคุณ” ดังนั้นสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้ก็สมเหตุสมผลเช่นกัน

แต่ว่า....... เธอพูดอย่างอึดอัดว่า “พวกเราเป็นแค่คู่หมั้นปลอมๆ แล้วตอนนี้ไม่มีใครเห็นคุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้”

โห้หลีเฉินชะงักไปนิดหน่อยรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้ หากเขาไม่ยกเรื่องการหมั้นปลอมๆ ขึ้นมาตั้งแต่แรกที่เจอกันแต่เป็นการหมั้นกับเธอจริงๆ ก็คงไม่บาดหมางเหมือนอย่างตอนนี้ เขาจึงเอ่ยเสียงแข็งว่า “จะแสดงละครก็ต้องให้สมจริงถึงจะมีหรือไม่มีคนก็ตาม”

เย้นหว่าน：“……” เขาทุ่มเทจริงๆ เธอคิดว่าโห้หลีเฉินแค่ดูแลเธอในฐานะคู่หมั้นเพียงในนามเท่านั้นแล้วเธอก็ไม่รู้สึกแย่อีกต่อไป ตอนนี้เธอไม่สะดวกที่จะเดินกลับไปโรงแรมด้วยตัวเองจริงๆ เธอฟุบลงบนหลังของเขาโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าแก้มตัวเองเห่อแดงขึ้นมา

โห้หลีเฉินเดินมาส่งเธอที่ห้องพักอย่างชำนาญเส้นทาง เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องเขาก็เอ่ยขึ้นมา “เอาคีย์การ์ดมาให้ผม”