สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 468

บทที่468 รักใหม่ รักเก่า

หลังจากถูกจ้องมองด้วยสายตาหลายคู่ แต่ว่าสีหน้าของโห้หลีเฉินก็ยังคงสงบ ใจเย็น

เขาค่อยๆ พูดว่า “เธอยังกินเผ็ดไม่ได้”

หลายวันนี้ เย้นหว่านกินแต่อาหารรสจืด งดอาหารบางอย่างอยู่

ปกติแล้วเธอเป็นคนที่ชอบกินเผ็ด กินอาหารจืดมาหลายวัน กินจืดจนปากจะจืดไปหมดแล้ว

ไม่ง่ายเลยว่าจะได้มากินข้าวที่โต๊ะอาหาร เธอก็อยากจะกินเนื้อเผ็ดสักสองสามชิ้นเพื่อคลายความอยากของตัวเอง

เย้นหว่านเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่โห้หลีเฉินอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรม

แล้วก็พูดว่า “ฉันหายดีแล้ว กินนิดหน่อย สองสามคำก็พอแล้ว”

เสียงที่นุ่มนวล ออดอ้อน ทำให้คนใจอ่อนยากที่จะปฏิเสธ

แววตาของโห้หลีเฉินขยับเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนโยน แต่ว่าท่าทางกลับแน่วแน่

“ไม่ได้”

เย้นหว่าน：“……”

เธอทำปากมุ่ย ไม่พอใจอย่างมาก โห้หลีเฉินเผด็จการมากเกินไปแล้ว

เธอมองไปที่ไก่เผ็ดในจานนั้นอย่างไม่เต็มใจที่จะแยกจาก แล้วก็วางตะเกียบอย่างไม่เต็มใจ แล้วก็พูดอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า “ไม่กินก็ไม่กิน อีกสองวันค่อยกินก็ได้”

ดูท่าทางที่ยอมรับการประนีประนอมของเธอ โห้หลีเฉินก็ยิ้มอย่างรักและทะนุถนอม

เขาหันตะเกียบของเขา แล้วก็ไปวางลงบนจานอาหารที่รสจืดแต่ว่าอร่อย คีบเนื้อขึ้นมาแล้วก็วางลงบนจานของเย้นหว่าน

“กินอันนี้”

ถึงแม้ว่าจะไม่เผ็ด เป็นซอสสูตรลับของเชฟ อร่อยเหมือนกัน

ตอนนี้เองเย้นหว่านถึงได้ยิ้มออก แล้วก็คีบเนื้อชิ้นนั้นอย่างมีความสุข แล้วก็เริ่มกินเข้าไป

พวกกงจืออวีเฝ้ามองดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนเงียบๆ แล้วก็ยิ้มอย่างพอใจ

กู้ซึงเป็นห่วงเย้นหว่าน พิถีพิถันและเอาใจใส่ในรายละเอียด และสิ่งที่สำคัญก็คือ เขามีความแข็งแกร่งและยืดหยุ่น สามารถควบคุมเย้นหว่านได้

ถ้าเกิดว่าเป็นพวกเขา ถ้าโดนเย้นหว่านออดอ้อนเมื่อกี้นั้น ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะไม่สามารถทนได้แล้วก็ปล่อยให้เธอกินสักสองชิ้นไปแล้ว

แต่ว่ากู้ซึงกลับสามารถทำให้เย้นหว่านไม่กินได้ แถมยังกล่อมให้เธอมีความสุขได้อีก

ถ้าเกิดว่าต่อไป มีกู้ซึงได้ดูแลเย้นหว่านอยู่ข้างๆ ไปเรื่อยๆ พวกเขาก็สบายใจ……

“คุณลุงคุณป้าคะ ฉันกับพี่ชายอยู่ที่นี่รบกวนเวลาพวกคุณมาก็เยอะแล้ว สร้างปัญหาให้พวกคุณอีก รออีกสักสองวันพอเสี่ยวหว่านดีขึ้นแล้ว พวกเราก็ควรจะกลับไปได้แล้ว”

กู้จื่อเฟยพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และมีมารยาท

จู่ๆ ก็พูดเรื่องกลับไปขึ้นมา ท่าทางของเย้นหว่านที่กำลังกินข้าวอยู่นั้นก็หยุดลง ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนก

จะกลับไปแล้ว ทำไมพวกเขาถึงไม่บอกเธอก่อน?

ถ้าเกิดว่าโห้หลีเฉินจะไปแล้ว……

แค่คิด ใบหน้าของเย้นหว่านก็ซีดลงทันที เต็มไปด้วยความไม่อยากปล่อยมือ

กงจืออวีเองก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่ากู้จื่อเฟยจะพูดเรื่องกลับไปในเวลานี้ แต่ว่านี่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล พวกเขามาที่นี่จากระยะไกลในฐานะแขก ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องกลับอยู่ดี

เพียงแค่ กงจืออวีมองดูใบหน้าเล็กๆ ที่พังทลายลงทันทีของเย้นหว่าน ก็รู้สึกปวดใจ ทนไม่ได้

ไม่ง่ายเลยกว่าที่อารมณ์ของเย้นหว่านจะดีขึ้นมาได้ ถ้าเกิดว่ากู้ซึงไปแล้ว ไม่แน่ว่าเธออาจจะขวัญหายไปหลายวันเลยก็ได้

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุด เย้นหว่านกับกู้ซึงยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันเลย ถ้าเกิดว่ากู้ซึงไปแล้ว ระยะห่างนั้น อาจจะทำให้เย้นหว่านคิดถึงโห้หลีเฉินได้ง่าย และรื้อฟื้นความรู้สึกเก่าๆ กับโห้หลีเฉินขึ้นมา

ถ้ายังงั้นก็ได้ไม่คุ้มเสียน่ะสิ

กงจืออวีเม้มปาก ยิ้มพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“พวกเธอต่างก็เป็นเพื่อนที่เสี่ยวหว่านสนิทที่สุด ก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวของเรา มันมีการรบกวนอะไรที่ไหนกัน? แล้วอีกอย่างในช่วงเวลานี้ มีพวกเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวหว่าน ทำให้เธอมีความสุขขึ้นเยอะเลย ฉันยังรู้สึกขอบคุณพวกเธอเลย”

กู้จื่อเฟยตื่นตะลึงเพราะได้รับความเมตตาที่คาดไม่ถึง “คุณป้าก็เกรงใจเกินไปแล้วค่ะ พวกเราอยู่ที่นี่ก็เล่นสนุกเหมือนกัน”

“ในเมื่อเล่นสนุก ก็อยู่เล่นต่ออีกหน่อยเถอะ”